Politica 89.8
Οι άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ στενή σχέση με τους γονείς τους ως παιδιά, συνήθως εκδηλώνουν αυτές τις συμπεριφορές αργότερα στη ζωή τους
Είναι γνωστό το γεγονός ότι, τα διαμορφωτικά χρόνια της ζωής, καθορίζουν τον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την νοοτροπία μας. Ως εκ τούτου, ο δεσμός μας με τους γονείς και ο βαθμός της εγγύτητας που είχε, είναι αυτός που διαμορφώνει και τις σχέσεις της ενήλικης ζωής. Αν από μικρή ηλικία μάθουμε να συνδεόμαστε με μη υγιή τρόπο, επαναλαμβάνουμε τα μοτίβα αυτά και στις υπόλοιπες σχέσεις που θα δημιουργήσουμε στην ενήλικη ζωή μας.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, να βελτιωθούμε. Μπορεί να είναι δύσκολο, όμως η αλλαγή ξεκινά από την αναγνώριση. Οι άνθρωποι που δεν είχαν στενό δεσμό με τους γονείς ή τους φροντιστές τους κατά την παιδική ηλικία, συχνά εκδηλώνουν κάποιες χαρακτηριστικές συμπεριφορές στις ενήλικες σχέσεις.
Οι άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ στενή σχέση με τους γονείς τους ως παιδιά, συνήθως εκδηλώνουν αυτές τις 9 συμπεριφορές αργότερα στη ζωή τους
- Δυσκολία στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις
- Υπερβολική ανεξαρτησία
- Υπερβολική φιλοδοξία ή ανύπαρκτη φιλοδοξία
- Δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων
- Βαθιά ριζωμένη ανασφάλεια
- Ανάγκη για αγάπη από τους γονείς
- Φόβος εγκατάλειψης
- Δυσκολία να εμπιστευτούν
- Ψυχική αντοχή και δύναμη
Δυσκολία στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις
Μία από τις πιο κοινές συμπεριφορές που παρατηρούνται σε άτομα που δεν είχαν στενό δεσμό με τους γονείς τους είναι η δυσκολία στη διαμόρφωση και την ομαλή διατήρηση των στενών διαπροσωπικών σχέσεων.
Οι πρώτες επαφές μας με τους γονείς μας δημιουργούν ένα προσχέδιο για τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους. Όταν αυτές οι αλληλεπιδράσεις είναι ψυχρές ή ασταθείς, μπορεί να μην μάθουμε να συνδεόμαστε με τους άλλους. Ως ενήλικες, οι άνθρωποι με αυτό το υπόβαθρο δεν τα πηγαίνουν καλά με τις στενές σχέσεις.
Μπορεί να μην εμπιστεύονται εύκολα, να φοβούνται την εγκατάλειψη ή να αισθάνονται άβολα να μοιράζονται τα συναισθήματά τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να σχηματίσουν ουσιαστικές σχέσεις – απλά σημαίνει ότι ίσως χρειαστούν συνειδητή προσπάθεια για να το καταφέρουν.
Υπερβολική ανεξαρτησία
Η ανάπτυξη της ανεξαρτησίας, είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης για το παιδί που μεγαλώνει σε ένα συναισθηματικά απόμακρο περιβάλλον. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει χωρίς να έχει στενό συναισθηματικό δεσμό με τους γονείς του, μαθαίνει να βασίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του.
Είναι τόσο αυτάρκεις, που δεν απευθύνονται για βοήθεια σε κανέναν, ακόμη και όταν την έχουν απόλυτη ανάγκη. Όλοι έχουμε ανάγκη της βοήθεια και τη στήριξη των άλλων ανθρώπων. Η υπερβολική ανεξαρτησία είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των ατόμων που δεν είχαν ποτέ στενό δεσμό με τους γονείς, ή εμπειρία παιδικού τραύματος.
Υπερβολική φιλοδοξία ή ανύπαρκτη φιλοδοξία
Είναι αλήθεια. Χωρίς έναν ισχυρό γονικό δεσμό, τα παιδιά μπορούν να επιδιώξουν επικύρωση και έγκριση μέσω επιτευγμάτων. Ωθούνται να διαπρέψουν στον ακαδημαϊκό ή τον επαγγελματικό τομέα, ελπίζοντας ότι η επιτυχία θα γεμίσει το συναισθηματικό κενό που άφησαν οι γονείς τους.
Αυτή η κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε εντυπωσιακά επιτεύγματα. Ωστόσο, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε εξουθένωση και μια πνιγηρή αίσθηση ότι ποτέ δεν είναι «αρκετά» όσο και αν επιτυγχάνουν. Η αναγνώριση αυτού του μοτίβου μπορεί να είναι ένα βήμα-κλειδί για την κατάκτηση της ισορροπίας μεταξύ της προσπάθειας για διάκριση και επιτυχία, και της συναισθηματικής ευημερίας.
Δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων
Το πώς εκφράζουμε τα συναισθήματά μας ως ενήλικες συνδέεται συχνά με τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας. Ο άνθρωπος μαθαίνει τη συναισθηματική έκφραση από τους φροντιστές και τους γονείς του, στην παιδική ηλικία.
Η απουσία ενός στενού συναισθηματικού δεσμού με τους γονείς, μπορεί να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε δυσκολία συναισθηματικής έκφρασης. Μπορεί, ως αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα με την έκφραση των συναισθημάτων τους.
Μπορεί να δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν αυτό που νιώθουν, πόσω μάλλον να το αποκαλύψουν στους άλλους. Αυτή η αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων μπορεί να οδηγήσει σε συναισθήματα απογοήτευσης και απομόνωσης. Ωστόσο, με τον χρόνο και συνειδητή προσπάθεια, μπορούν να μάθουν να κατανοούν καλύτερα και να μοιράζονται τα συναισθήματά τους.
Βαθιά ριζωμένη ανασφάλεια
Ως ενήλικες, οι άνθρωποι που δεν βιώσαν ποτέ στενό συναισθηματικό δεσμό με τους γονείς τους, μπορεί να αναζητούν συνεχώς την έγκριση και αποδοχή των άλλων, ή να νιώθουν ότι απειλούνται από τις επιτυχίες των άλλων.
Μπορεί επίσης να είναι υπερβολικά επικριτικοί με τον εαυτό τους, νιώθοντας ότι δεν είναι αρκετά καλοί. Η αναγνώριση αυτών των συναισθημάτων ανασφάλειας είναι το πρώτο βήμα προς την οικοδόμηση της αυτοεκτίμησης.
Με υπομονή, ενσυναίσθηση και ενδεχομένως και επαγγελματική στήριξη, τα άτομα μπορούν να μάθουν να αναγνωρίζουν την αξία τους και να απελευθερώνονται από την ανασφάλεια.
Ανάγκη για αγάπη από τους γονείς
Ο άνθρωπος έχει βαθιά ανάγκη να νιώσει την αγάπη από τους γονείς του, σε όλες τις ηλικίες. Όσοι δεν είχαν στενό δεσμό με τους γονείς τους ως παιδιά, στοιχειώνονται από την ανάγκη αυτή και στην ενήλικη ζωή. Η λαχτάρα τους να νιώσουν την πατρική και την μητρική αγάπη, εκδηλώνεται μέσα από διάφορους τρόπους, όπως η επιδίωξη της αποδοχής από τους γονείς, ακόμη και ως ώριμοι, ενήλικοι άνθρωποι.
Άλλοι, μπορεί να προσελκύονται ερωτικά από άτομα που τους θυμίζουν την πατρική ή την μητρική φιγούρα. Στην προσπάθειά τους ν’ αναπληρώσουν το κενό που νιώθουν, επιλέγουν ακατάλληλους ερωτικούς συντρόφους.
Υπάρχουν ωστόσο και άλλες μορφές αγάπης, πέρα από τη γονική, που μπορούν να μας δώσουν ηθική και συναισθηματική ικανοποίηση. Με υπομονή και κατανόηση, οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν ουσιαστικές σχέσεις εμπιστοσύνης, από όπου θ’ αντλούν την αγάπη και την αποδοχή που έχουν ανάγκη.
Φόβος εγκατάλειψης
Οι ενήλικες που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν αναπτύξει έναν στενό συναισθηματικό δεσμό με τους γονείς τους, κουβαλούν τον φόβο της εγκατάλειψης στις σχέσεις τους.
Αυτός ο φόβος μπορεί να διαβρώνει τις σχέσεις τους, κάνοντάς τους να είναι υπερβολικά προσκολλημένοι ή υπερβολικά ανήσυχοι στο ενδεχόμενο της εγκατάλειψης. Η κατανόηση αυτού του φόβου είναι το πρώτο βήμα για τη διαχείρισή του.
Δυσκολία να εμπιστευτούν
Η εμπιστοσύνη είναι θεμελιώδης πτυχή κάθε σχέσης. Ωστόσο, για εκείνους που δεν είχαν ένα στενό δεσμό με τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, η εμπιστοσύνη μπορεί να είναι μια πρόκληση.
Όταν οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα τους φρόντιζαν και θα τους προστάτευαν ήταν απόντες ή απόμακροι, η εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους, έχει κλονιστεί. Ως ενήλικες, αυτά τα άτομα μπορεί να μην μπορούν να εμπιστευτούν τους άλλους ανθρώπους.
Μπορεί να είναι υπερβολικά ύποπτοι ή επιφυλακτικοί, περιμένοντας συνεχώς την προδοσία. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης μπορεί να οδηγήσει σε τεταμένες σχέσεις και αίσθημα απομόνωσης. Η αναγνώριση αυτής της συμπεριφοράς είναι το πρώτο βήμα προς την οικοδόμηση υγιούς εμπιστοσύνης στις σχέσεις.
Ψυχική αντοχή και δύναμη
Παρά τις προκλήσεις, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γνωρίσματα που αποκτούν τα άτομα που μεγάλωσαν χωρίς να είναι συναισθηματικά κοντά στους γονείς τους, είναι η ψυχική τους ανθεκτικότητα.
Έχουν αντιμετωπίσει από νωρίς τις αντιξοότητες τις ζωής και έχουν μάθει να τις διαχειρίζονται. Τα άτομα αυτά συχνά έχουν μια ιδιαίτερη προοπτική για τη ζωή, μια βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και βαθιά συμπόνοια. Έχουν μάθει να στέκονται στα πόδια τους, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη ψυχική ανθεκτικότητα απέναντι στις αντιξοότητες.
Αυτή η δύναμη είναι μια απόδειξη της ικανότητάς τους να μετατρέπουν τις οδυνηρές εμπειρίες σε ανάπτυξη. Η δύναμη που έχουμε αποκτήσει, είναι η υπενθύμιση ότι το παρελθόν μας δεν μας καθορίζει, ωστόσο, μας έχει διαμορφώσει.
Tip
Η επίδραση των παιδικών εμπειριών είναι βαθιές και καθοριστικές. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτές οι εμπειρίες, ενώ μας διαμορφώνουν, δεν χρειάζεται να μας καθορίζουν.
Για εκείνους που δεν είχαν στενό δεσμό με τους γονείς τους ως παιδιά, το ταξίδι και οι σχέσεις της ενηλικίωσης, μπορεί να είναι μια πρόκληση.
Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η επούλωση από τα τραύματα του παρελθόντος, είναι δυνατή.
enikos.gr
