Καλοκαίρι του 44

Το “Τάναις” ήταν ένα παλιό φορτηγό.

Σαπιοκαραβο.

Το πρώτο του όνομα ήταν “Hollywood”.

Το αγόρασε μετά από αμέτρητα θαλάσσια μίλια ένας Έλληνας και του ‘δωσε το αρχαιοελληνικο όνομα του ποταμού Δον.

Το είχαν βουλιάξει ήδη μια φορά οι Γερμανοί, λίγο πριν τη Μάχη της Κρήτης.

Το σήκωσαν οι ίδιοι από τη λασπούρα της Σούδας. Του μπαλωσαν τις τρύπες και το πήραν.

Δεν είχαν δα και πολλά καράβια στη Μεσόγειο.

Το “Vivid”, αντίθετα ήταν ολοκαίνουργο υποβρύχιο.

Ναυπηγημενο μόλις το ’43.

Η Χρυσούλα Ελάι δεν είχε ιδέα από καράβια. Ο πατέρας της πουλούσε παπούτσια και η μάνα της ήταν νοικοκυρά.

Της άρεσε όμως κάθε πρωί να ανοίγει το παράθυρο να βλέπει τη θάλασσα.

Κάθε πρωί αυτήν την ίδια θάλασσα,που όταν είναι ήρεμη μοιάζει με απέραντη λίμνη και όταν γίνεται άγρια, χτυπά,να ξεθεμελιώσει το Ηράκλειο.

Μία φορά, πριν τον πόλεμο, έβγαλε μια φωτογραφία στο μπαλκόνι.

Με ένα “λουλουδάτο” φόρεμα κι ένα αληθινό χαμόγελο . Ήταν της μόδας τότε για τις κοπέλες τα λουλουδάτα φορέματα και οι ανέμελες πόζες στις φωτογραφίες.

Τέτοια μέρα, 8 Ιουνίου του 44, απόγευμα οι Γερμανοί “φόρτωσαν” το “Τάναις” στο λιμάνι του Ηρακλείου.

Ως τα “μπούνια”.

Κοντά δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα

τα δύο πλοία διασταυρώθηκαν.

Το “Τάναις” δεν μπορούσε να δει το “Vivid”.

Το “Vivid” έβλεπε το “Τάναις” με την γερμανική σημαία στην πρύμνη.

Στις 3.12 π. μ. ο Άγγλος κυβερνητης διέταξε τέσσερις διαδοχικές βολές τορπιλων.

Οι δύο χτύπησαν το φορτηγό καταμεσίς.

Δεν πήρε πάνω από 10 λεπτά για να βουλιάξει.

Με όλο του το “φορτίο”.

300 Έλληνες Εβραίους – ολόκληρη σχεδόν την εβραϊκή κοινότητα της Κρήτης-άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κοντά 50 Έλληνες Χριστιανούς που είχαν πιάσει οι Γερμανοί στα αντίποινα για τον Κραιπε και 112 Ιταλούς αιχμάλωτους.

… 33 μίλια βόρεια του Ηρακλείου.

Στην ίδια θάλασσα που κάθε μέρα έβλεπε η Χρυσούλα από το μπαλκόνι της.