Για τον Κώστα Σημίτη (παραλειπόμενα του άρθρου)

Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο κείμενο για τον Κώστα Σημίτη (δες εδώ) που δημοσιεύθηκε από το politica.gr αναφέρεται με προσοχή η θετική και αρνητική πλευρά της πολιτικής του.

Είναι σπουδαίο βέβαια ότι το δημοσίευμα προκαλεί σχόλια και αναφορές.

Η Αχίλλειος πτέρνα του Κώστα Σημίτη ήταν η αυλή του…πράγμα όχι σπάνιο για πολιτικούς και όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας.

Άλλωστε από εκεί προήλθε και η διαπλοκή και ο χαρακτηρισμός που του αποδόθηκε τελικά ως αρχιερέας της διαπλοκής.

Πολλά χρόνια νωρίτερα φαίνεται να ανέπτυξε σπουδαία αντιδικτατορική δράση.

Θεωρούμε όμως ότι αν εξετάσουμε με προσοχή την πολιτική διαδρομή του από το 1981,απ’ όπου κι αν πέρασε ήταν παραγωγικός ως Υπουργός (ως Υπουργός Γεωργίας την περίοδο 1981- 1985  πολλαπλασίασε τις κοινοτικές επιδοτήσεις με χαρακτηριστικό τρόπο όπως κανείς άλλος Έλληνας Υπουργός ως σήμερα,και έθεσε όρους και όρια στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά για το συμφέρον της Ελλάδας)

Την περίοδο 1985-1987  ως Υπουργός Οικονομίας εφάρμοσε το πρώτο πρόγραμμα σταθερότητας μειώνιντας δραστικά τον πληθωρισμό και τις δημοσιονομικές ανισορροπίες.

Δεν τον εμπόδισε τίποτα να μην σκύψει “το κεφάλι”πολλές φορές στον πανίσχυρο τότε Ανδρέα Παπανδρέου και στην δράκα των συντρόφων του που τους αγνοούσε κανονικά με δικό του και μόνο πολιτικό κόστος.

Το έβγαλαν απ’ την κυβέρνηση,τον διέγραψαν,τον απέκλεισαν απ’ τα ψηφοδέλτια κι όμως δεν έκανε πίσω.

Αν τον είχαν αφήσει οι Κουτσόγιωργες το 1987 θα είχε άλλη εξέλιξη η Εθνική οικονομία.

Όμως ο Παπανδρέου άκουσε και ενστερνίστηκε την ομάδα Μένιου ότι “αυτά που κάνει ο Σημίτης θα κοστίσουν εκλογικά στο ΠΑΣΟΚ” και τον απέπεμψε γιατί οι ψήφοι είχαν μεγαλύτερη σημασία από το εθνικό συμφέρον.

Ως υπουργός Εμπορίου Ενέργειας και Βιομηχανίας άφησε επίσης σημαντικό έργο.

Αν τον είχαν επίσης αφήσει μετά το 1996 με τον νόμο Γιαννίτση θα είχε άλλη εξέλιξη το ασφαλιστικό.

 Η πρωθυπουργία του  χαρακτηρίστηκε από φιλοευρωπαϊκή πολιτική και δημοσιονομική πειθαρχία.

 Μεταξύ των σημαντικότερων επιτευγμάτων του ήταν ότι με την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) το 2001, ενισχύθηκε η οικονομική σταθερότητα και τη θέση της χώρας στην Ευρώπη. Παράλληλα, η κυβέρνησή του προώθησε ιδιωτικοποιήσεις και μεγάλες επενδύσεις.

Για τους Κούρδους και την υπόθεση Οτσαλάν, δυστυχώς ξέρουμε ότι είμαστε αδύναμοι και μικροί στην διεθνή σκακιέρα και σε κάποια θέματα θα είμαστε πάντα υπάκουοι των ξένων δυνάμεων.

Όχι γιατί αυτό θέλουμε αλλά γιατί αυτό έχει συμφωνηθεί απ’ το παρελθόν ακόμα από την σύσταση μας ως “ανεξάρτητο κράτος”

Αυτό ορίστηκε από γεγονότα του παρελθόντος και ισχύει εν πολλοίς μέχρι σήμερα.

Οπότε η περίπτωση Οτσαλάν με την βασική ευθύνη Θ. Πάγκαλου μάλλον έγινε ότι μας ζήτησαν και μας υπέδειξαν.

Στα Ίμια το ίδιο,με μια διαφορά.

Αν και προσωπικά θα ήμουν υπέρμαχος να κάνουμε μεγαλύτερη “φασαρία” με τους Τούρκους,ο Σημίτης μάλλον υπολόγισε κάτι που εμείς έξω απ’ το χορό δεν ξέρουμε.

Την επόμενη μέρα.

Δηλαδή δύο πράγματα:

Πρώτον,καλύτερα “το όποιο γκρίζο” αν υπάρχει γκρίζο τελικά, παρά το μαύρο…

Δεύτερον, τις οικονομικές συνέπειες μιας εμπλοκής με το δεδομένο ότι δεν είχαμε την επάρκεια για πόλεμο μιας εβδομάδας όταν οι Τούρκοι (υποδεέστεροι ίσως στην μάχη) πλουσιότεροι αμυντικά στην διάρκεια ενός πολέμου.

Αν μπαίναμε σε ένα πόλεμο που δεν θα κερδίζαμε κάτι,καλύτερα που δεν μπήκαμε χωρίς να χάσουμε κάτι …ίσως μόνο το γκρίζο που αναφέρουν κάποιοι, αλλά και αυτό είναι στην φαντασία εν πολλοίς και στην διπλωματική συζήτηση και όχι στα χαρτιά.

Άλλωστε οι Τούρκοι πάντα μιλούσαν και πριν τα Ίμια και θα μιλούν για την γαλάζια πατρίδα.

Καλός καπετάνιος δεν είναι μόνο εκείνος που περνά την φουρτούνα αλλά και εκείνος που προστατεύει το σκάφος του στο λιμάνι,χωρίς να  εκθέσει σε κίνδυνο τόσο τους επιβαίνοντες όσο και το ίδιο το σκαρί.

Κώστας Συλιγάρδος