Politica 89.8
Η αποκέντρωση ενός κράτους που πια δεν είναι κράτος. Γράφει ο Σπύρος Αλεξάκης
Οι άνθρωποι οργανώνονται ιστορικά σε κοινωνίες διαφόρων τύπων.
Πέρα από το πολίτευμα και το ποια κοινωνική τάξη κάνει κουμάντο,σημαντικό είναι το πώς είναι το κράτος.
Είναι ένα έθνος-κράτος όπως είχαμε τα τελευταία 100-200 χρόνια;
Είναι μια πόλη-κράτος όπως ήταν στην ελληνική αρχαιότητα ή στην ιταλική Αναγέννηση;
Είναι ένα βασίλειο που πιάνει μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή,που όμως επειδή δεν περιλαμβάνει όλες τις περιοχές όπου ζουν άνθρωποι της συγκεκριμένης εθνότητας,δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε “έθνος-κράτος”.
Είναι τέλος ένα υπερεθνικό κρατικό σχήμα,σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ας πούμε,όπου άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων ζουν στα όρια της;
Την στιγμή λοιπόν που εμείς βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο της μετατροπής των εθνών-κρατών της Ευρώπης σε απλές περιοχές ενός υπερεθνικού γίγαντα,που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση,ανοίγει η συζήτηση για το πώς θέλουμε την Ελλάδα τον 21ο αιώνα που έχει μπει με δύναμη και πολλές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων εδώ και δυο δεκαετίες σχεδόν.
Θέλουμε να υπάρχει Ελλάδα;
Ας απαντήσουμε πρώτα σε αυτό.
Γιατί στην πραγματικότητα ένα κράτος χωρίς σύνορα,χωρίς νόμισμα,χωρίς δικούς του νόμους και δική του πολιτική,απλά δεν είναι κράτος.
Οπότε πρώτα απαντάμε σε αυτό και μετά βλέπουμε αν θα θέλαμε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση,αν υπάρχει φυσικά Ευρωπαϊκή Ένωση στο μέλλον ή αν δε θέλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση των Βρυξελλών,τι θέλουμε και προς τα πού θα πρέπει να στραφούμε.
Προς την Τουρκία όπως προτείνουν κάποιοι (Κιτσίκης),τα Βαλκάνια,το σχήμα Ισραήλ-Κύπρος;Πού;
Ή μήπως σε μια αυτόνομη πορεία έθνους-κράτους σε μια εποχή όμως που δεν υπάρχουν πια τα έθνη-κράτη με τη μορφή που είχαν τον 20ο αιώνα.
Η συζήτηση βέβαια που θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ο κόσμος του Ηρακλείου σήμερα,θα έχει να κάνει και με το θέμα του “Φεντεραλισμού” (ομοσπονδιοποίησης) ενός έθνους-κράτους,μια τάση που υπήρξε στη μεταπολεμική Ευρώπη,ακόμη και αν τυπικά δεν αποκαλούνταν έτσι για λόγους επιβίωσης των ευρωπαϊκών κρατών-εθνών.Πχ στην Ισπανία δεν μπορούσαν να πουν ότι είναι “Φεντεραλισμός” το σύστημα τους μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας τη δεκαετία του ’70,αφού αν το παραδέχονταν οι διάφορες εθνότητες της χώρας θα μπορούσαν να πατήσουν πάνω σ’αυτό και να διεκδικήσουν την αυτονομία τους (Βάσκοι,Καταλανοί κά).
Στην πράξη όμως ήταν “ομοσπονδιακό” το ισπανικό κράτος,όπως και τα περισσότερα ευρωπαϊκά του τελευταίου μισού του περασμένου αιώνα,αφού οι φόροι πήγαιναν στις τοπικές κοινωνίες,οι οποίες είχαν την πλήρη ελευθερία να σχεδιάζουν πολιτικές για την περιοχή τους.
Οπότε στην πράξη είχαμε πολλά μικρά κρατίδια που συναποτελούσαν το έθνος-κράτος της Ισπανίας,της Ολλανδίας,της Ελβετίας (εκεί είναι και τυπικά “φέντεραλ” το σύστημα) και αλλού.
Στην Ελλάδα βέβαια δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.
Φτάσαμε στα μέσα του ’90 για να αφήσει το κεντρικό αθηναϊκό κράτος τις τοπικές κοινωνίες να εκλέγουν τους τοπικούς τους άρχοντες!
Περιφερειάρχες και νομάρχες μέχρι τότε δεν ήταν αιρετοί!
Από κει και πέρα έχουμε διανύσει κάποιον δρόμο φυσικά αλλά πια το ζητούμενο είναι αν θα συνεχίσει να υπάρχει Ελλάδα,έστω με κάποια μορφή,τα επόμενα χρόνια.
