Politica 89.8
Ν.Παπανικολάου: «Aφήστε ελεύθερα τα παιδιά να “πενθήσουν” την απώλεια του στόχου για εισαγωγή στα ΑΕΙ»
Τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να διαχειριστούν μια ενδεχόμενη αποτυχία στις Πανελλαδικές εξετάσεις ώστε να το ξεπεράσουν και να προχωρήσουν στη ζωή τους αναπροσαρμόζοντας τον στόχο τους, επεξήγησε στον Politica 89.8 και τον Χρήστο Κώνστα, ο κλινικός ψυχολόγος Νίκος Παπανικολάου.
Ο κ. Παπανικολάου, συνιστά, να αφήσουμε τα παιδιά να “πενθήσουν” την απώλεια του στόχου για εισαγωγή στα ΑΕΙ, σημειώνοντας πως: «Tις περισσότερες φορές αυτό ισχύει γενικώς στη ζωή μας, όταν κάποιος έρχεται πολύ απλά να αμφισβητήσει αυτό το οποίο σκεφτόμαστε, αυτό το οποίο αισθανόμαστε, αυτό το οποίο μας συμβαίνει, αυτό που καταλαβαίνουμε δηλαδή, είναι ότι αυτό ο άνθρωπος μας καταλαβαίνει πάρα πολύ λίγο. Όταν εγώ λοιπόν έχω ήδη φροντίσει να αισθανθώ αποτυχημένος, όταν ήδη το σύστημα οι γονείς, η οικογένεια γενικότερα έχει φροντίσει να με κάνει να αισθανθώ αποτυχημένος προσωπικά όπως είπατε και προηγουμένως, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για αποτυχία προφανώς, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο αλλά δεν είναι κι αποτυχία σαφώς, όταν εγώ έχω ήδη αισθανθεί αποτυχημένος όταν έρχεται κάποιος και μου λέει εκείνη τη στιγμή δεν πειράζει, είναι πολύ απλά σαν να αμφισβητεί αυτή τη στιγμή αυτό το οποίο αισθάνομαι. Με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές, να αντιδρούμε με θυμό απέναντι σ αυτόν, ο οποίος ουσιαστικά αμφισβητεί τα συναισθήματά μας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Είναι λοιπόν, πολύ σημαντικό το να πλησιάσουμε, γενικότερα τα παιδιά τα οποία θα έλεγα δεν έχουν πετύχει τους στόχους τους, να δείξουμε κατανόηση, να δείξουμε υποστήριξη, ενθάρρυνση, διαθεσιμότητα να τα ακούσουμε, ταυτόχρονα να τους επιτρέψουμε να πενθήσουν. Γιατί για αυτά, είναι ένα πένθος ίσως για τις προσδοκίες που είχαν και δεν ευοδώθηκαν και αφήνοντας τους, ίσως τους βοηθήσουμε να στοχαστούν πάνω σε αυτό το οποίο είθισται να λέγεται αποτυχία. Προσωπικά δεν την θεωρώ αποτυχία, όπως κι εσείς θα λέγατε προηγουμένως. Βρίσκομαι δίπλα στο παιδί, ακούω το παιδί και πάνω από όλα προσπαθώ να δώσω βήμα στο παιδί, να εκφράσει, όλα τα συναισθήματα του. Τα συγκεκριμένα συναισθήματα εμένα σαν γονιό μπορεί να με κάνουν να νιώσω περίεργα. Μπορεί να νομίσουμε ότι είναι υπερβολικό, έστω κι αν είναι υπερβολικό στην συγκεκριμένη φάση, οφείλουμε να τα ακούσουμε και να δώσουμε χώρο και σε αυτές τις εκφράσεις. Από κει και πέρα όμως, νομίζω ότι πάντα κρατάμε ένα όριο, ένα φρένο, κάτι που θα μπορέσουμε να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ειδικά αυτών που δεν έχουν πάει τόσο καλά. Μπορούμε να πούμε, πως δεν είναι η τελευταία μάχη απλά είναι ένα σκαλοπάτι από τα πολλά πολλά σκαλοπάτια, τα οποία κάποιος πρέπει να ανεβεί σ όλη του τη ζωή, ή ότι υπάρχουν άλλοι δρόμοι, υπάρχει η δυνατότητα να ξαναπροσπαθήσει την επόμενη χρονιά, ή να δοκιμάσει ούτως ώστε να βρεθεί σε κάποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα είτε του εσωτερικού του εξωτερικού, το οποίο είναι στον ιδιωτικό τομέα. Το σίγουρο όμως είναι με βάση την στατιστική, φαίνεται ότι τα παιδιά που έχουν περάσει, όχι στην πρώτη αλλά στην δεύτερη, Τρίτη, τέταρτη, Πέμπτη επιλογή τους, μετά από κάποια χρόνια οικειοποιούνται τη σχολή στην οποία έχουν περάσει και ξέρετε εδώ υπάρχει κάτι το οποίο είναι μαγικό, κάτι το οποίο είναι σημαντικό και κάτι το οποίο χαρακτηρίζει αυτή την ομάδα την ηλικιακή. Έχουν μεγάλη προσαρμοστικότητα, έχουν τη δυνατότητα να προσαρμοστούν απέναντι σε ένα στόχο που δείχνει να ξεμακραίνει. Για παράδειγμα, να οικειοποιηθούν την Τρίτη τέταρτη επιλογή τους να αποδεχτούν τη σχολή τους κι αφού την ολοκληρώσουν μέσα από ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα να πλησιάσουν την αρχική επιλογή τους αργότερα πλέον.»
Για τα συναισθήματα απόγνωσης απελπισίας που μπορεί να νιώθουν τα παιδιά και για το αν υπάρχει μια φράση που να μπορεί να ξεκλειδώσει το παιδί, ο κ. Παπανικολάου αναφέρει: «Είναι σημαντικό, να έχει υπάρξει ένας καλός κώδικας επικοινωνίας γονέα παιδιού, πχ να το έχει προετοιμάσει ο γονιός σε ενδεχόμενη αποτυχία, ή να έχουν δουλέψει, ώστε να υπάρχουν φράσεις που να βοηθούν το παιδί να ξεπερνά ότι παροδικά νιώθει και να το κάνουν να προχωρήσει παρακάτω. Το όλα καλά θα πάνε στη ζωή είναι μια χιλιοειπωμένη φράση που πρέπει να έχουμε ξεκινήσει να τους το λέμε από όλες τις μικρές ή μεγάλες αποτυχίες τις οποίες ο καθένας μας έχει βιώσει από τότε που ο καθένας μας έχει βιώσει ήδη από τότε που πάτησε το πόδι του στη γη. Δηλαδή να έχουμε φροντίσει να χτιστεί μια τέτοια σχέση, ούτως ώστε σε αυτή τη φάση να καταλάβει τελικά, ότι και τον καταλαβαίνουμε και τον ενθαρρύνουμε και πολύ απλά καταλαβαίνουμε αυτό που αισθάνεται.»
