Η “Αγορομάνα” της Α.Μητσοπούλου στην Κρήτη

Για την περιοδεία της στην Κρήτη αλλά και το έργο η “Αγορομάνα” που θα ανέβει στη σκηνή για δεύτερη χρονιά μετά την επιτυχία της πρώτης, μίλησε στον Politica 89.8 και τον Χρήστο Κώνστα, η πρωταγωνίστρια σκηνοθέτης και συγγραφέας του έργου Αφροδίτη Μητσοπούλου.

Η παράσταση H Αγορομάνα της Αφροδίτης Μητσοπούλου περιοδεύει στην Κρήτη στο Ηράκλειο, 4 & 5 Δεκεμβρίου 2023, στο «Θεατροδρόμιο», στο Ρέθυμνο, 7 &8 Δεκεμβρίου 2023, «The Garage» και στα Χανιά, 9 & 10 Δεκεμβρίου 2023, στο «Theatre 73100»

Λίγα λόγια για το έργο: 

“Είναι τεράστιο αυτό το φορτίο των logistics που έχει η μαμά στο κεφάλι! Για να κάνω διάλειμμα από αυτό που ζω, πάω στο μανάβη, φίλε μου…” Μια νέα μητέρα διαπιστώνει ότι η ανατροφή παιδιών σε συνθήκες κοινωνικής πίεσης και αδιάκοπων «καλοπροαίρετων» οδηγιών καταλήγει να είναι μια επίπονη και εντατική μοναχική εργασία. Μόνο εκείνη το βιώνει έτσι; Είναι κακή μητέρα; Η παράσταση Αγορομάνα της Αφροδίτης Μητσοπούλου συνεχίζεται για 2 η θεατρική σεζόν στην Αθήνα και ταξιδεύει αυτόν τον Δεκέμβριο στην Κρήτη. Το έργο εξερευνά, εξιστορεί και αποδομεί τα βιώματα της μητρότητας και της πατρότητας, φωτίζει σταδιακά τους έμφυλους ρόλους που συνεχίζουν να υφίστανται σήμερα και ξετυλίγει με τόλμη το νήμα της βίας κατά των γυναικών*.

Μεταξύ stand-up comedy, ντοκιμαντέρ και μουσικής παράστασης, η Αγορομάνα είναι ένα ειλικρινές άνοιγμα στον κόσμο της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν γένει. Η Αφροδίτη Μητσοπούλου και ο Ιάκωβος Μολυμπάκης καταφέρνουν να απενοχοποίησουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν νέο γονιό και να αγκαλιάσουν την αμηχανία και την ανασφάλεια που βιώνει. Σε έναν κόσμο επιφανειακής τελειότητας, τα λάθη και η σύγχυση λειτουργούν ως μια υπενθύμιση του ότι είμαστε άνθρωποι.

Σε κάθε παράσταση φιλοξενούνται επί σκηνής διαφορετικοί καλεσμένοι, οι οποίοι μοιράζονται τη δική τους ιστορία γονεϊκότητας. “Η μητρότητα είναι σαν ένα ιερό πράγμα που όλοι σέβονται — μέχρι να πάρεις το τρόλεϊ που σε βρίζουν όλοι που έχεις το καροτσάκι για να μπεις στο 15.” “Βασικά πέφτεις στη θάλασσα και κολυμπάς. Και είναι τρικυμία.” “Πάντως εγώ παιδί με άντρα δεν ξανακάνω.”

*Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν σαφείς αναφορές και περιγραφές γύρω από το ζήτημα της μαιευτικής βίας. Αν είστε θύμα μαιευτικής βίας, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια και στήριξη από πιστοποιημένους επαγγελματίες και φορείς.

Σε συνέντευξη της στον Χρήστο Κώνστα η κ. Μητσοπούλου σημείωσε: 

Για το έργο η αγορομάνα που είναι πολύ σύγχρονο η κ. Μητσοπούλου ανέφερε πως: Ναι, είναι πραγματικά αυτό που βιώνει ο μέσος γονιός, γιατί πολύ συχνά η εικόνα που έχουμε που φτάνει σε μας από τη γονεϊκότητα δεν είναι ολόκληρη, είναι μόνο το κομμάτι Πόσο ωραία περνάμε και τι ευτυχισμένοι που είμαστε με τα παιδιά και το όλο το κομμάτι της δυσκολίας. Πολύ συχνά το καταλαβαίνει κανείς μόνο όταν κάνει ο ίδιος παιδιά ;

Για τους λόγους που η παράσταση ονομάζεται αγορομάνα απαντά: Γιατί την παραδοσιακή ελληνική Κοινότητα υπάρχει αυτή η κατάταξη κύρους, υπήρχε παλαιότερα κι ίσως  ακόμα υπάρχει για τις γυναίκες, όπου φυσικά ή ανύπαντρη γυναίκα είναι στην κατώτερη βαθμίδα, η παντρεμένη αμέσως πιο πάνω μετά είναι η γυναίκα που έχει κορίτσια και μετά η γυναίκα που έχει αγόρια, οπότε προσπαθούμε να το αποδομήσουμε όλο αυτό και η αλήθεια είναι ότι επειδή το έργο είναι και αυτοβιογραφικό, είμαι και εγώ μια αγορομάνα. Έχω 2 αγόρια.

Για το αν το έργο είναι μεταξύ υποκριτικής και πραγματικότητας η ίδια απαντά: θα δείτε ότι είναι πραγματικά πολύ αληθινό γιατί είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή. Είναι δικό μου το κείμενο αλλά ταυτόχρονα έχω πάρει συνεντεύξεις από πολλές γυναίκες που είναι μητέρες,  υπάρχουν τα ηχογραφημένα τα λόγια τους στην παράσταση οπότε είμαστε πολλές γυναίκες που μιλάμε για αυτό που μας συμβαίνει.

Σε ότι αφορά το πως έχει καταφέρει το έργο να κινείται μεταξύ του stand up comedy, του ντοκιμαντέρ και της μουσικής παράστασης η κ. Μητσοπούλου ανέφερε: Ο βασικός κορμός της παράστασης είναι το stand up comedy, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος που θα έρθει θα γελάσει πάρα πολύ. Όμως η παράσταση είναι εμπλουτισμένη και με πιο θεατρικά στοιχεία. Υπάρχει δεύτερος ηθοποιός, ο Ιάκωβος Μολυμπάκης, με τον οποίο συν σκηνοθετούμε κιόλας, οπότε βλέπουμε και πολλές σκηνές με τον Ιάκωβο που είναι ο σύντροφος της μάνας. Οπότε θα βλέπουμε πολλές σκηνές του ζευγαριού ανάμεσα στο ζευγάρι και παίρνουμε λίγο και την οπτική του άντρα σε όλο αυτό. Οπότε η παράδοση έχει και θεατρικό κομμάτι, έχει τραγούδια, οπότε είναι και μουσικη παρασταση, έχει και ένα κομματι που είναι λιγο πιο δραματικό, όπου γίνεται αναφορά σε μαιευτική βία, την οποία υφίστανται πάρα πολλές γυναίκες κατά τη διάρκεια του τοκετού. Και η αλήθεια είναι ότι περισσότερο δεν το συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε υποστεί μαιευτική βία.

Για την μαιευτική βία ανέφερε: Μαιευτική βία, μπορεί να είναι από κάτι πολύ ασήμαντο μέσα σε εισαγωγικά μέχρι κάτι πολύ βαρύ, δηλαδή και μόνο να σου πούνε το εντάξει πως κάνεις έτσι τώρα γέννας; Γιατί φωνάζεις αυτό από μόνο του; Είναι μαιευτική βία γιατί υποτιμά ή πολύ τη γυναίκα εκείνη τη στιγμή. Επισης μια τακτική πολύ συνηθισμένη είναι  περιναοτομή, χωρίς να ρωτήσουν τη γυναίκα, αν εκείνη τη στιγμή θέλει να κάνει περιναοτομή,  ή το να μην αφήνουν τη γυναίκα να εκφράσει τις επιθυμίες της για το πώς θέλει να εξελιχθεί ο τοκετός της και απλώς να την διατάζουν να κάνει πράγματα και φυσικά και πιο παρεμβατικές τακτικές, μια καισαρική, χωρίς να το θέλει η γυναίκα. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο η μαιευτική βία και ευτυχώς έχει ανοίξει στην Ελλάδα.  Είναι κάτι που οι γυναίκες πλέον έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται και να ζητάνε  αλλού βοήθεια για τον τοκετό τους.

Για τα αρνητικά συναισθήματα που βασανίζουν έναν γονιό και που απενοχοποιούνται κατά την διάρκεια της παράστασης, αναφέρει πως: Είναι πολλά, το ένα είναι  μπορεί να είναι ένα αίσθημα αποτυχίας, γιατί δεν τα καταφέρνω γιατί οι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα, γιατί οι άλλοι περνάνε καλά και εγώ όχι τόσο το οποίο δεν ισχύει στην πραγματικότητα, γιατί άλλη εικόνα προσπαθεί ο καθένας να δείξει έξω και άλλο συμβαίνει στην πραγματικότητα κι επίσης, αυτό που είναι πολύ καλό γιατί βοηθάει τις γυναίκες να μη νοιώθουνε  τόσο μόνες με αυτό που βιώνουν.  Εγώ δεν είμαι πολύ καλή μαμά, γιατί εγώ δεν μπορών, γιατί φωνάζω στο παιδί μου, γιατί δεν τα καταφέρνω γιατί χρειάζομαι babysitter, γιατί χρειάζομαι καθαρίστρια γιατί υπάρχει όλη αυτή η ενοχή στις μαμάδες και υπάρχει αυτό το πρότυπο, ότι πρέπει να είναι όλα τέλεια, ότι πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου, πολλά αρνητικά συναισθήματα στις σχέσεις του ζευγαριού. Πρέπει λίγο να αποδομηθεί αυτό ότι δεν χρειάζεται εμείς να τα κάνουμε όλα εμείς να θυσιαζόμαστε. Καταρχήν πρέπει να μοιραστεί το βάρος και το σύντροφο. Πρέπει να υπάρχει ισοτιμία εκεί πέρα και σε κάθε περίπτωση είναι πολύ εντάξει να πούμε ότι δεν αντέχω άλλο και για μας και για το σύντροφο. Δεν αντέχουμε άλλο, είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουμε κι είναι οκ αυτό και πρέπει να το πούμε, να το μοιραστούμε και να συνεχίσουμε. Η παράσταση επειδή απεικονίζει την αληθινή ζωή, έχει δοθεί το ανάλογο βάρος, δηλαδή δυστυχώς αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά σπίτια αυτή τη στιγμή είναι ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη τη μεγαλύτερη οργάνωση και την κούραση για την ανατροφή των παιδιών, την αναλαμβάνει η γυναίκα. Δυστυχώς συμβαίνει ακόμα αυτό, οπότε και στην παράσταση αυτό δείχνουμε, δηλαδή είναι κυρίως πάνω στη γυναίκα το έργο, υπάρχει κι η αντρική πλευρά αλλά θίγεται  έντονα και η έμφυλη ανισότητα.  εντάξει ένας πατέρας αν βγάλει το παιδί του στην παιδική χαρά όλοι θα πούνε μα τι καλός μπαμπάς είναι αυτός είναι καταπληκτικός, αν η μητέρα  βγάλει το παιδί της στην παιδική χαρά. Είναι απλώς κάτι πολύ συνηθισμένο.

Για το τι σημαίνει η φιλοξενία διαφορετικών καλεσμένων στη θεατρική παράσταση που μοιράζονται τις δικές τους Ιστορίες γονεικότητας η κ. Μητσοπούλου απαντά: σε κάθε παράσταση έχουμε και μια διαφορετική, καλεσμένη, διαφορετική γυναίκα, συνήθως όχι πάντα όμως ή οποία μοιράζεται το τι την απασχολεί, αυτό τον καιρό σε σχέση  με τη γυναίκα γενικότερα. Σε κάθε παράσταση θα έχουμε διαφορετική καλεσμένη.

Για τις προσλαμβάνουσες που έχει αποκομόσει από τον κόσμο εφόσον η παράσταση ανεβαίνει για 2^η συνεχή χρονιά η κ. Μητσοπούλου αναφέρει: Πήγε πολύ καλά πέρυσι και για αυτό θα συνεχίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες είναι πολύ συγκινημένες κι αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά, καταλαβαίνω ότι ταυτίζονται πάρα πολύ με αυτό που βλέπουνε και είναι λογικό γιατί πραγματικά στην παράσταση δεν είμαι μόνο εγώ, είναι πολλές γυναίκες που ακούγονται  είναι κάτι που τις εκφράζει, θεωρώ, ενώ και πολλοί μπαμπάδες και όχι μόνο έρχονται και έχει τύχει να μου μιλήσουν και να μου πουν πω πω ναι, γίνεται αυτό, το ξέρω. Είμαστε γενικά, πολύ χαρούμενοι με αυτή τη θερμή υποδοχή του κοινού και για αυτό αποφασίσαμε να έρθουμε να κάνουμε και περιοδεία στην Κρήτη.

 

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο: Αφροδίτη Μητσοπούλου

Σκηνοθεσία: Ιάκωβος Μολυμπάκης, Αφροδίτη Μητσοπούλου

Σκηνογραφία: Μαρία Καραθάνου

Φωτισμοί: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Μητσόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Χαριτοπούλου

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Ερμηνεία: Αφροδίτη Μητσοπούλου, Ιάκωβος Μολυμπάκης

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Αλεξάνδρα Διαλυνά

Παραγωγή: Scratch Theater Company

Διάρκεια: 70’

---