Politica 89.8
Αντώνης Διαμαντής: «Θέλω οι νέοι να πουν: Αυτός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης» – Ο σκηνοθέτης μιλάει για το έργο του, “Ζητούσα Ελευτερία”
«Η ζωή του Μίκη είναι ένας ωκεανός με αγώνες, μουσική και φιλοσοφία». Με αυτή τη φράση ο δημιουργός Αντώνης Διαμαντής μάς εισάγει σε ένα εγχείρημα βαθιάς μνήμης και τέχνης. Μια παράσταση-κατάθεση ψυχής που ανεβαίνει στη μεγάλη σκηνή του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου, αύριο Παρασκευή 25/4 και μεθαύριο Σάββατο 26/4 για να τιμήσει τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Αντώνης Διαμαντής μιλάει στην εκπομπή “Όμορφη Μέρα” με τον Νίκο Αγγελάκη και μας λέει πως εμπνεύστηκε, έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση.
«Όταν ξεκίνησα να γράφω, ένιωσα ότι πέφτω σε έναν ωκεανό», εξομολογείται. Κι αν κάτι ξεχωρίζει σ’ αυτό το έργο, είναι το πάθος και η συνέπεια στη μελέτη: «Παρακολούθησα πάνω από 20 ώρες συνεντεύξεων και υλικού. Ό,τι συμβαίνει επί σκηνής έχει συμβεί – δεν έχω εφεύρει τίποτα».
Με σεβασμό στην αλήθεια των γεγονότων και με θεατρικό εργαλείο τη δομή της αρχαίας τραγωδίας, ο Διαμαντής φέρνει τον Μίκη μπροστά μας όχι ως μνημείο, αλλά ως ζωντανή πρόταση ζωής: «Το έργο δεν είναι μνημόσυνο. Είναι μια υπενθύμιση της ολότητας της προσωπικότητάς του. Ο Μίκης είναι πάντα παρών».
Η παράσταση εστιάζει στην έννοια της ελευθερίας – «Ζητούσα Ελευτερία», γράφει και τιτλοφορεί, εμπνευσμένος από την “Ασκητική” του Νίκου Καζαντζάκη. Και μέσα από τις νότες και τον ποιητικό λόγο του Μίκη, αποκαλύπτει την ουσία: «Ο Μίκης έγραφε τα τραγούδια του ως προέκταση της ζωής του. Έφερε τον ποιητικό λόγο στα χείλη του λαού».
«Έβλεπα πως όλα όσα του συνέβησαν ήταν μοιραίο να συμβούν. Έτσι έπρεπε να γίνει». Η αφήγηση του δημιουργού, γεμάτη συγκίνηση, δένεται με τα πρόσωπα της σκηνής: από τον Γιάννη Τσορτέκη στον ρόλο του ίδιου του Μίκη, μέχρι τον Ανδρέα Κωνσταντίνου ως πατέρα του. Πλαισιώνονται από μουσικούς που «κατέχουν τον Μίκη», καθώς τον έζησαν επί σκηνής και δρόμου: «Ο Γιώργης Κοντογιάννης, πρώτο μπουζούκι της Λαϊκής Ορχήστρας του Μίκη, ο Θεόδωρος Λαζάρου που ήταν μαζί του 14 χρόνια, και ο Βασίλης Τολέκας, που τραγουδάει».
Ο ίδιος ο Αντώνης Διαμαντής τονίζει: «Η αυθεντικότητα είναι το ζητούμενο. Δεν αλλάζουμε ούτε νότα από τα τραγούδια». Και η επιθυμία του είναι ξεκάθαρη: «Θέλω όταν φεύγει ένα νέο παιδί από την παράσταση να έχει πάρει κάτι ουσιαστικό. Να πει: “Αυτός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης”».
Μια τέτοια δημιουργία δεν είναι απλώς καλλιτεχνική. Είναι παιδευτική, συναισθηματική, πολιτική. «Ο Μίκης δομεί στο τέλος της ζωής του μια σκέψη: την αρμονία και το χάος. Πρέπει να παλεύουμε για την αρμονία – γιατί κρύβει τη γεωμετρία της ελληνικότητας».
Με σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα, με ζωντανή ορχήστρα και αυθεντικές ερμηνείες, η παράσταση αυτή αναζητά «τη βιωματική συνείδηση του κοινού». Και το κάνει με αφοσίωση και αγάπη: «Είναι φίλοι μου, ένας κι ένας. Και όλοι μαζί θέλουμε να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι καινούργιοι».
Ένας αιώνας από τη γέννηση του Μίκη. Τρία χρόνια από τον θάνατό του. Και ένα έργο που μας λέει, με τον πιο καθαρό και ανθρώπινο τρόπο: ο Μίκης Θεοδωράκης είναι εδώ – και θα είναι πάντα.
Ακούστε στο παρακάτω ηχητικό αρχείο τη συνέντευξη του Αντώνη Διαμαντή:
