Politica 89.8
«Κάποτε ήταν ο Bono στο DJ booth. Κανείς δεν τον αναγνώρισε» – Η ιστορία του κλαμπ Fabric στο Λονδίνο των 90s
«Υπήρξε ένας κατάλογος λαθών – αλλά μόλις ανοίξαμε, πήραμε φωτιά» λένε οι άνθρωποι που έκαναν το Fabric αυτό που έγινε εξηγώντας το χορευτικό όραμά τους με αφορμή το νέο βιβλίο που σηματοδοτεί την 25η επέτειο του Fabric.
«Θέλαμε να φέρουμε το underground σε μεγαλύτερο κοινό. Κάποτε είχαμε τον Bono στο DJ booth. Κανείς δεν τον αναγνώρισε. Σ’ αυτόν τον σκοτεινό χώρο, ήταν εντελώς ελεύθερος».
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα λονδρέζικο κλαμπ χωρίς λίγο Fabric στην καρδιά του. Από τη γέννησή του το 1999 μέχρι την ενηλικίωσή του, το προσωρινό κλείσιμό του, στις 7 Σεπτεμβρίου του 2016 και μέχρι σήμερα, το Fabric έχει υποστηρίξει σκληρά τους ακραίους και απροσάρμοστους της ηλεκτρονικής μουσικής σε επική κλίμακα.
Είναι το αντι-σούπερ κλαμπ, το rave των ravers.
Επιλέξαμε ως χώρο μια πρώην ψυκτική αποθήκη δίπλα στην κρεαταγορά Smithfield στο Λονδίνο
To Fabric μέσα από τα λόγια των ανθρώπων που το «έστησαν»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Cameron Leslie, συνιδρυτής/συνιδιοκτήτης
Με σύστησε στον Keith Reilly, τον συνιδιοκτήτη του Fabric, ο ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου με το οποίο συνεργαζόμουν: «Αυτός ο τύπος θέλει να κάνει ένα πρότζεκτ στο υπόγειό μας. Έχει κάποια χρήματα, αλλά πρέπει να πας στην τράπεζα για να πάρεις τα υπόλοιπα».
Γευματίσαμε και σχεδιάσαμε τόσα πολλά σχέδια για ένα νυχτερινό κέντρο που μας τελείωσε το χαρτί και τα γράψαμε όλα στο τραπεζομάντιλο, το οποίο κράτησα. Θαύμαζα το τρελό, ιδιοφυές όραμα του Keith.
Με χρειαζόταν για να γίνω ο «δημιουργός της πραγματικότητας», όπως το αποκαλούσε.
Ήταν η εποχή των σούπερ κλαμπ των Gatecrasher, Cream και Ministry of Sound.
Το Fabric δεν προοριζόταν για εφέ, θέλαμε να δημιουργήσουμε το τέλειο underground club. Επιλέξαμε ως χώρο μια πρώην ψυκτική αποθήκη δίπλα στην κρεαταγορά Smithfield στο Λονδίνο -και δίπλα σε εκείνο το εστιατόριο με το υπόγειό του- επειδή βρισκόταν σε μια μη κατοικημένη περιοχή της Ζώνης 1 του Λονδίνου, με συγκοινωνιακές συνδέσεις και ένα συμβούλιο που τάσσεται υπέρ της μεταμεσονύχτιας αδειοδότησης.
Ήταν όμως περίπλοκο και αυστηρό το σύστημα.
Τα εγκαίνια καθυστέρησαν κατά τρεις εβδομάδες επειδή το ρεύμα δεν λειτουργούσε. Και λίγο πριν από την πρεμιέρα, οι εργολάβοι έβαψαν το δάπεδο με εποξική ρητίνη, η οποία χρειάζεται μέρες για να στεγνώσει
Fabric Club / Photo: Wikimedia Commons
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο πρώτος εργολάβος μας χρεωκόπησε, γεγονός που απορρόφησε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων. Η κατασκευή έπρεπε να σταματήσει και να αναχρηματοδοτηθεί.
Υπήρχαν δομικές προκλήσεις: βγάλαμε τις κολώνες που στήριζαν την οροφή για να δημιουργήσουμε τις πίστες χορού και τους ανοιχτούς χώρους, αλλά περάσαμε από τρεις μηχανικούς πριν το καταφέρουμε.
Τα εγκαίνια καθυστέρησαν κατά τρεις εβδομάδες επειδή το ρεύμα δεν λειτουργούσε. Και λίγο πριν από την πρεμιέρα, οι εργολάβοι έβαψαν το δάπεδο με εποξική ρητίνη, η οποία χρειάζεται μέρες για να στεγνώσει.
Ήταν τόσο κολλώδες που βάλαμε στρώματα για να δημιουργήσουμε διαδρόμους. Αργότερα, τραβήξαμε τα στρώματα και το δάπεδο ήρθε μαζί τους. Ζήσαμε μια σειρά λαθών στα παρασκήνια, αλλά από τη στιγμή που ανοίξαμε, είχαμε ήδη πάρει φωτιά.
Την πρώτη χρονιά, ένα περιοδικό μάς ψήφισε ως το καλύτερο ηχοσύστημα στον κόσμο – αλλά μόλις αυτό δημοσιεύτηκε, ο Keith και ο σχεδιαστής Dave Parry έβγαλαν το ηχοσύστημα και το αντικατέστησαν με ένα νέο που τους άρεσε περισσότερο, από την Martin Audio.
Ήταν λίγο ενοχλητικό για τη σχέση με την πρώτη εταιρεία ηχοσυστημάτων, αλλά είχαμε μια αμείλικτη αποφασιστικότητα να έχουμε το καλύτερο. Έχουμε ακόμα αυτό το σύστημα τώρα, οπότε άξιζε τον κόπο.
Μόλις γιορτάσαμε την 25η επέτειό μας. Είμαι πολύ περήφανος για όσα έχουμε πετύχει όλοι μαζί.
Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπιναν σε κάποια θλιβερή παμπ του Farringdon κοντά, περιμένοντας να ανοίξουμε, το δωμάτιο ένα ήταν πάντα γεμάτο για το σετ προθέρμανσής μου μέχρι τις 11.30μμ, και μετά είχες κόσμο μέχρι τις 7 ή 8 π.μ. – το πικρό τέλος
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Craig Richards, resident DJ
Μετακόμισα στο Λονδίνο το 1987 για να σπουδάσω στο Central St Martin’s, την εποχή της Θάτσερ και της acid house. Υπήρχε μια μετα-πανκ αίσθηση αναρχίας στον αέρα.
Έκανα πάρτι στα Park Royal Studios, όπου γνώρισα τον Keith και τον αδελφό του. Ο τελευταίος είχε μια παμπ που λεγόταν The Cross στο King’s Cross.
Ζήτησαν από εμένα και τον DJ Terry Francis να παίξουμε εκεί, όπου ανακατεύαμε τα είδη σε μια εποχή πολύ γραμμικών πάρτι. Παίζαμε αμερικάνικη και βρετανική housey techno χωρίς φωνητικά και trippy ήχους, η οποία έγινε tech house.
Όταν ο Keith είπε ότι θα άνοιγε το Fabric, ζήτησε από τον Terry και εμένα να γίνουμε οι resident DJs.
Δεν παίζαμε μόνο την πρώτη ώρα, αλλά κλείναμε και κάθε βράδυ, μετά τους headliners. Ακολούθησα DJs όπως ο Derrick Carter, ο Richie Hawtin και ο Jeff Mills, γεγονός που με έκανε πιο ευέλικτο και ευαίσθητο DJ.
Ο ήχος μας έγινε ο ήχος του Fabric: ό,τι κι αν συνέβαινε στη μέση, το επαναφέραμε σε αυτό το όραμα.
Το ήθος του Fabric ήταν να φέρει το underground σε ένα μεγαλύτερο κοινό, με πραγματικά υπέροχα ηχοσυστήματα.
Πάντα ένιωθα μέρος κάτι μεγαλύτερου και όχι τη δική μου επιτυχία. Τελειοποιούσα την τέχνη μου με το να βρίσκομαι εκεί κάθε εβδομάδα – και μπορούσα να πάρω ρίσκα, όπως να παίξω ένα σετ βαθύ, dubby Basic Channel techno, και να το πάω σε σημείο που σχεδόν να τσαντίσωτον κόσμο.
Η γενναιότητα πηγάζει από το γεγονός ότι ήξερα ότι πάντα θα επέστρεφα την επόμενη εβδομάδα.
Όταν ανοίξαμε, η 24ωρη αδειοδότηση δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπιναν σε κάποια θλιβερή παμπ του Farringdon κοντά, περιμένοντας να ανοίξουμε, το δωμάτιο ένα ήταν πάντα γεμάτο για το σετ προθέρμανσής μου μέχρι τις 11.30μμ, και μετά είχες κόσμο μέχρι τις 7 ή 8 π.μ. – το πικρό τέλος.
Κανείς δεν είχε κινητά τηλέφωνα, οπότε δεν ήξερες ούτε τι συνέβαινε έξω. Δεν πειράζει, όλα αυτά τα μάθαινες το πρωί της Δευτέρας. Αυτή η δέσμευση δημιούργησε μια απίστευτη, κλειδωμένη ατμόσφαιρα.
Σήμερα, το να μένεις μέσα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του να βγαίνεις έξω, επειδή το να μένεις μέσα δεν ήταν ποτέ καλύτερο
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Καταλάβαμε ότι είχαμε μια πολυάσχολη βραδιά όταν η ουρά έφτανε μέχρι το σταθμό Farringdon. Το κλειδί ήταν να έχουμε περαστικούς και όχι προπληρωμένα εισιτήρια: οι λάτρεις της μουσικής υπάρχουν σε όλα τα σχήματα και μεγέθη.
Οι εργαζόμενοι σε βάρδιες και οι πότες έρχονταν στις 11 το βράδυ και έφευγαν στις 3 τα ξημερώματα, και στη συνέχεια οι πιο επιδεικτικοί πελάτες έρχονταν στις 4 το πρωί και έμεναν μέχρι την Κυριακή.
Αυτό δημιουργούσε ένα καταπληκτικό μείγμα: είχες φαρδιά μπλουζάκια και τζιν στην πίστα και χορεύτριες ντυμένες με Vivienne Westwood στο μπαλκόνι.
Έρχονταν επίσης ηθοποιοί, μουσικοί και περιστασιακά ποδοσφαιριστές. Ο Howie B έφερε μια φορά τον Bono – ένα από τα μεγαλύτερα σοκ γι’ αυτόν ήταν ότι όταν οι τρεις μας ήμασταν στο θάλαμο, κανείς δεν τον αναγνώρισε. Σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, ήταν εντελώς ελεύθερος.
Σήμερα, το να μένεις μέσα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του να βγαίνεις έξω, επειδή το να μένεις μέσα δεν ήταν ποτέ καλύτερο.
Μπορείς να καλέσεις τα πάντα, από την παράδοση φαγητού μέχρι ένα live set από το 2010, οπότε η χορευτική μουσική βρίσκεται σε μια διαφορετική θέση. Λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των παγκόσμιων ταξιδιών, ένα νυχτερινό κέντρο στο Λονδίνο ανταγωνίζεται πλέον ένα νυχτερινό κέντρο στην Ίμπιζα.
Εκείνη την εποχή, δεν φανταζόμασταν ότι η χορευτική μουσική θα μετατρεπόταν σε αυτό το παγκόσμιο τέρας.
Οι αριθμοί είναι διαφορετικοί, αλλά υπάρχει μια ακεραιότητα και σοβαρότητα σε αυτό που κάνουμε στο Fabric. Είναι μια εναλλακτική λύση. Αυτό με εκφράζει.
To νέο βιβλίο που σηματοδοτεί την 25η επέτειο του Fabric, με τίτλο Fabric, κυκλοφορεί από την White Rabbit Books.
*Με στοιχεία από theguardian.com
