Politica 89.8
Προϊστάμενος Α’ βάθμιας Εκπαίδευσης Ηρακλείου: «Η ανήλικη βία, έχει ενήλικους γονείς»
Για τα περιστατικά βίας ανηλίκων μίλησε στον Politica 89.8 και τον Χρήστο Κώνστα, ο Προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο Ν. Ηρακλείου, Μανώλης Μπελαδάκης, εκφράζοντας την άποψη πως: «Η ανήλικη βία , έχει ενήλικους γονείς»
Για τα αλλεπάλληλα περιστατικά βίας ανηλίκων ο κ. Μπελαδάκης ανέφερε πως: «Δυστυχώς είναι μία εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας. Βεβαίως δεν είναι γενικευμένη, αλλά είναι ανησυχητική, ακόμα και τα μεμονωμένα περιστατικά είναι αρκετά. Θυμάμαι πριν από περίπου 20 χρόνια, που συμμετείχα σε μια σύσκεψη του ΟΟΣΑ για τη βία στα σχολεία στις Βρυξέλλες κι είχα στοιχεία για το ότι η ανήλικη βία έχει ενήλικους γονείς . Δηλαδή, ο ανήλικος, αναπαράγει τη βία που υπάρχει γύρω του και συνήθως την βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό αυτή τη βία στο πλαίσιο, το οικογενειακό. Γύρω μας τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν έντονα χαρακτηριστικά βίας κι όταν λέω βίας, εννοώ τις δυσκολίες που βιώνει το οικογενειακό περιβάλλον και οικογενειακό πλαίσιο και κατ επέκταση κι ο ίδιος ο μαθητής. Καταλαβαίνετε ότι ένας ανήλικος που ξέρει ότι ο γονέας του δοκιμάζεται, μπορεί να έχει χάσει τη δουλειά του, να έχει δεχτεί απορρίψεις πολλές όλο αυτό κάπου θα ξεσπάσει. Η έκφραση της σύγκρουσης που ήταν τόσο βίαιη στην περίπτωση των κοριτσιών, έχει να κάνει με το πώς η κοινωνία πια έχει γίνει τόσο βίαιη. μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη με ένα διαξιφισμό για μια θέση πάρκινγκ να δούμε ανθρώπους να τραβάνε πιστόλια και να πυροβολούν.»
Για το αν τώρα έχουν αυξηθεί τα περιστατικά βίας κι όχι πριν από 10 ή 20 χρόνια ο κ. Μπελαδάκης απαντά: «Υπήρχαν συγκρούσεις ανάμεσα στα παιδιά, απλά ίσως ήταν πιο αθώα τα πράγματα τότε. Παλαιότερα μπορεί να είχαμε παιδιά να τσακωθούν για μια μπάλα, τώρα όμως είναι πολλά περισσότερα, το ηλεκτρονικό μπούλινγκ, τα κινητά τηλέφωνα, η παρενόχληση, η παρενόχληση μέσω των κινητών τηλεφώνων, έχουν περάσει σε μια άλλη διάσταση. Καλό θα είναι οι μαθητές αλλά και οι γονείς να είναι υποψιασμένοι περισσότερο να είναι ευαισθητοποιημένοι, περισσότερο να καταγράφουν μια διαφορετική συμπεριφορά στους μαθητές και στα παιδιά τους, να μιλάνε με τα παιδιά τους. Πολλές φορές μπορεί να είμαστε μαζί με τα παιδιά μας να πηγαίνουμε μαζί διακοπές, κι ο γονέας να κοιτάζει το κινητό του, το παιδί το δικό του και τελικά να μην μιλάμε. Δεν ακούμε τους μαθητές να μας πουν την ανησυχία τους. Επίσης υπάρχουν περιστατικά που εμείς οι δάσκαλοι πολλές φορές τα καταγράφουμε, και βλέπουμε γιατί οικογένεια και σχολείο είναι συγκοινωνούντα δοχεία και μπορούμε ένα φαινόμενο που υπάρχει μέσα στην οικογένεια να το δούμε να φτάνει και στο σχολείο.»
Για το πως επηρεάζουν οι γονείς τη συμπεριφορά του παιδιού κι αν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει μαθητής που δεν είχε στοιχεία βίας σε πιο μικρή ηλικία να τα παρουσιάσει αργότερα κάποια χρόνια μετά ο κ. Μπελαδάκης απαντά: «Δεν μπορούμε να πούμε για ένα παιδί πως αν πριν 4-5 χρόνια, δεν είχε στοιχεία βίας και την αποκτήσει μετά σε λίγο πιο μεγάλη ηλικία, όπως για παράδειγμα στο γυμνάσιο, αλλά από την άλλη η οικογένεια και το τι βιώνει το κάθε παιδί είναι ένα στοιχείο. Χρειάζεται η σταθερότητα στο οικογενειακό περιβάλλον κι όχι ανασφάλεια, ενδεχομένως ένα παιδί για να φτάσει στη βία να έχει δει κι αντίστοιχες συμπεριφορές από τους γονείς του. Μπορεί πχ ένα παιδί να βλέπει τον μπαμπά να χτυπάει τη μαμά. Η βία δεν είναι κάτι που σταματάει, μεταβιβάζεται από τον ισχυρό στον παρακάτω και πάει λέγοντας. Από τους γονείς υιοθετούμε στάση ζωής, μια στάση ζωής είναι το να αγαπάς μια άλλα στάση είναι το να είμαστε ανταγωνιστικοί επιθετικοί και να είμαστε και οξύθυμοι κι αυτό πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε μη επιθυμητή συμπεριφοράς. Το παιδί αναπαράγει αυτό που βλέπει στην οικογένεια. Αυτό συνέβαινε και θα συμβαίνει, κι εμείς κάπως έτσι λειτουργούσαμε απωθούσαμε τα κακά πρότυπα και προσπαθούσαμε να μιμηθούμε με βάση το χαρακτήρα μας, τα καλά.»
Για το τι πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές που έχουν επιθετική συμπεριφορά ο κ. Μπελαδάκης αναφέρει: «Βιώσαμε, έντονη οικονομική κρίση τα προηγούμενα χρόνια, έχουμε αύξηση στα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, έχουμε αύξηση σε περιστατικά bullying στο σχολείο, βλέπουμε γονείς να καταφέρονται γονείς εναντίον άλλων γονέων/ μαθητών, πολύ πιο εύκολα σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό είναι το φαινόμενο που οφείλουμε ως εκπαιδευτικοί να το παρατηρούμε και να το λαμβάνουμε υπόψη μας και δεν θα πρέπει ο εκπαιδευτικός να ξεσπάει στο μαθητή ο οποίος έχει αυτές τις συμπεριφορές παραβατικές, γιατί και αυτό το παιδί είναι θύμα και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τις ακραίες καταστάσεις, ώστε και τα παιδιά να ξέρουν ότι το σχολείο είναι μια μεγάλη αγκαλιά που θα δεχτεί και τον μαθητή που έχει υποστεί τη βία και το μαθητή που θέλει να προχωρήσει.»
Για το πως ένας εκπαιδευτικός θα μιλήσει για την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού του, όταν κι ο γονέας είναι επιθετικός ο κ. Μπελαδάκης απαντά: «Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως ο γονέας δεν σημαίνει ότι δεν αγαπά το παιδί του. Αν να κάνουμε τον γονέα να δει, με τη δική μας ματιά, ποιο είναι το σωστό, αυτό που πρέπει να κάνουμε στο παιδί του, μπορεί να δούμε πολλές φορές να αλλάζει στάση κι ο ίδιος αλλά και το παιδί . Χρειάζεται όμως να ακούσουμε και το γονέα, πρέπει να του δείξουμε πως νοιαζόμαστε για το παιδί του, και θέλουμε να βρούμε μια λύση, δεν θέλουμε να μαλώσουμε τον γονέα, ούτε να του παραπονεθούμε για το παιδί του ούτε τίποτα. Αν το κάνουμε αυτό, από κει και μετά ο γονέας λύνεται, ανοίγεται και προσπαθεί κι αυτός μαζί με εμάς να βρούμε τι είναι το καλύτερο.»
