Ν. Παπανικολάου: Τι κάνουμε όταν το παιδί μας δεν θέλει να πάει σχολείο – Ποιές φράσεις αποφεύγουμε

Μαζί με τα χαμόγελα και τις υποσχέσεις για μια νέα αρχή στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, ήρθαν και οι δυσκολίες για την ολική επαναφορά στα σχολεία για μαθητές και εκπαιδευτικούς αλλά και το “βαρύ” φορτίο που περιμένει τους γονείς των παιδιών .

Η πιο συχνή φράση των μαθητών με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι γονείς είναι “δεν θέλω να πάω στο σχολείο” καθώς κάθε αρχή και δύσκολη, ιδιαίτερα για τους μικρούς μαθητές που αρνούνται να καθίσουν στα θρανία .

Οι φράσεις που δεν βοηθούν
Όπως εξήγησε ο κλινικός ψυχολόγος Νίκος Παπανικολάου μιλώντας στην εκπομπή “Ψιλά Γράμματα” του Politica 89.8 και την Φιλία Σαριδάκη συχνά τα παιδιά έχουν βιώσει επώδυνες εμπειρίες όπως σχολικό εκφοβισμό ή άλλες δυσκολίες ενώ για ένα παιδί 5-6 χρονών είναι πραγματικά πρωτόγνωρο να καθίσει στο θρανίο ήσυχο, να μάθει να συναναστρέφεται με παιδιά που έχουν διαφορετικές απόψεις και να ολοκληρώνει τις εργασίες του . Όπως σημείωσε “υπάρχουν και οι λέξεις ή φράσεις οι οποίες δεν βοηθούν καθόλου. Aκούμε πολλές φορές, όχι τόσο από γονείς, αλλά από το περιβάλλον “τέρμα το καλοκαίρι” “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του” και θα έλεγα ότι δεν βοηθούν καθόλου ένα παιδί ήδη αγχωμένο για να μπορέσει να επιστρέψει σε ένα περιβάλλον το οποίο το αγχώνει μόνο περισσότερο“.

Γονείς μεταφέρουν το άγχος στα παιδιά, χωρίς να το καταλαβαίνουν
Συχνά επικεντρωνόμαστε στα παιδιά ενώ οι γονείς και τα συναισθήματα λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και επηρεάζουν άμεσα την οικογένεια. Όπως εξήγησε ο κ.Παπανικολάου υπάρχει το κομμάτι της μη λεκτικής επικοινωνίας που είναι συχνά πιο ισχυρό απ’ ότι φανταζόμαστε αφού όπως αναφέρει “τα πρωινά στην πόρτα ενός σχολείου θα δούμε για παράδειγμα γονείς οι οποίοι στέκονται στα κάγκελα και οι οποίοι διατηρούν τη βλεμματική επαφή ακόμα και όταν πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους τα παιδιά στους γονείς και να ακολουθήσουν τον εκπαιδευτικό. Θα δούμε τους γονείς να επιστρέφουν στα κάγκελα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος αποσπώντας τα παιδιά από την ομάδα των συνομηλίκων. Μια τέτοια κατάσταση δυσχεραίνει πολύ τον αποχωρισμό και δημιουργεί την αίσθηση στο παιδί ότι ο γονιός υποφέρει με την απουσία του γονιού του“. Άρα λέμε στο παιδί ότι πρέπει να πάει στο σχολείο αλλά στο κομμάτι της μη λεκτικής επικοινωνίας το μήνυμα που μεταφέρουμε είναι “μη φεύγεις, δεν μπορώ χωρίς εσένα”, όπως συμπλήρωσε.

Πως “πριονίζουμε” τη σχέση με τον δάσκαλο/ δασκάλα
Σημαντική είναι και η σχέση καλής επικοινωνίας που θα “χτίσει” ο γονιός με τον δάσκαλο ή την δασκάλα του παιδιού, γεγονός που δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση αφού δεν είναι όλοι εκπαιδευτικοί ίδιοι, ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί κατάλληλοι για αυτό το λειτούργημα . Όταν όμως οι γονείς χρησιμοποιούν αρνητικούς χαρακτηρισμούς για τους εκπαιδευτικούς μπροστά στα παιδιά τους τότε όπως περιγράφει ο κ.Παπανικολάου “αυτό που καταφέρνουμε είναι να πριονίσουμε την καλή επικοινωνία ή την μέτρια επικοινωνία που μπορεί να έχει το παιδί μας με τον εκπαιδευτικό. Προφανώς δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι πρέπει να στηρίζουμε έναν εκπαιδευτικό που κάνει κακά τη δουλειά του. Από εκεί και πέρα όμως είναι σημαντικό να στηρίξουμε τον εκπαιδευτικό“. Στην επαφή μας με τον εκπαιδευτικό όπως είπε, δεν είναι μόνο σημαντικό να ρωτούμε για την πορεία ή τους βαθμούς αλλά να τον/την ενημερώνουμε για την προσωπικότητα του παιδιού μας και να μαθαίνουμε πως περνάει στο σχολείο.

Τέλος βάση για ένα καλό ξεκίνημα ,όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, είναι το σταθερό πρόγραμμα, η ρουτίνα και ο ύπνος των παιδιών.