Κάλεσμα στη γενική απεργία 20/11 από το Συντονισμό Συλλογικοτήτων και Εργαζομένων Ηρακλείου

Όπως αναφέρουν στο κάλεσμά τους:

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε μία κλιμάκωση της επίθεσης από κυβέρνηση ΝΔ – κεφάλαιο – ΕΕ μέσα από ένα αντιλαϊκό νομοθετικό «μενού» που περιλαμβάνει κλείσιμο ΛΑΡΚΟ, ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και της ψυχικής υγείας, «μοντέλο» ΔΕΗ και χρηματιστήριου ενέργειας σε όλες τις πρώην ΔΕΚΟ μέσω του μνημονιακού υπερταμείου, ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης του νερού και των υδάτινων πόρων, ψηφιακό εξ αποστάσεως σχολείο, 6ήμερη εργασία, ιδιωτική διαχείριση δασών κ.α- όλα για τα κέρδη του κεφαλαίου! Για να πιαστούν τα «ματωμένα πλεονάσματα» του πρόσφατου δημοσιονομικού Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και οι πολεμικές δαπάνες (δεύτερη στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα με πάνω από 2% του ΑΕΠ) διαλύεται η δημόσια υγεία, συγχωνεύονται χιλιάδες σχολικά τμήματα, ενώ οι μισθοί παραμένουν παγωμένοι για 15 περίπου χρόνια καθηλωμένοι στα χαμηλότερα επίπεδα σε όλη την ΕΕ. Λεφτά για υγεία και παιδεία δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν για νέα όπλα.

Την ίδια ώρα που καταγράφονται τεράστια κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις (αύξηση 320% τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών το 2023!) οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με χαμηλούς μισθούς, ακρίβεια παντού, βαριά φορολογία και εργατικά ατυχήματα (182 νεκρούς και 286 τραυματίες το 2023 – 114 νεκροί το 2024). Η ακρίβεια, που επιμένει, δεν είναι ούτε «εισαγόμενη» ούτε τυχαία όπως ισχυρίζονται κυβέρνηση και ΜΜΕ, οφείλεται στην πλήρη ασυδοσία των μονοπωλίων στη διαμόρφωση των τιμών, στη μονοπώληση των βασικών κλάδων της παραγωγής από το μεγάλο κεφαλαίο (τρόφιμα, ενέργεια, συγκοινωνίες), στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, στη διαμόρφωση τιμών βάσει χρηματιστηρίων (ενέργειας, τροφίμων κλπ.) και στην κρατική υπερφορολόγηση των βασικών αγαθών.

Η «δικαιοσύνη» τους, όλο και πιο απροκάλυπτα, χαϊδεύει τους δυνατούς και εξαντλεί την αυστηρότητά της στους αδύνατους ενώ έχει στηθεί βιομηχανία συνδικαλιστικών – πολιτικών διώξεων απέναντι σε σωματεία και αγωνιστές, όπως με τους εκπαιδευτικούς από τον Πειραιά που πάνε για απόλυση επειδή συμμετείχαν σε απεργίες ενάντια στην «αξιολόγηση», αλλά και τη δασκάλα που διώκεται λόγω εργασίας μαθητών για την Παλαιστίνη. Όμως οι πολιτικές και συνδικαλιστικές διώξεις, δεν μας φοβίζουν αλλά μας πεισμώνουν. Η καταστολή σε εργατικούς αγώνες αλλά και σε αυτοοργανωμένα κέντρα αγώνα, θα μας βρει ενωμένους απέναντι.

Το τοπίο σκοτεινιάζουν οι πολύ σημαντικές εξελίξεις που συσσωρεύονται στο πεδίο των πολέμων που είναι σε εξέλιξη σε Ισραήλ και Ουκρανία. Είναι χαρακτηριστική η στρατιωτικοποίηση και η οικονομία πολέμου που ακολουθούν οι χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με τις στρατιωτικές δαπάνες των κρατών μελών να έχουν αυξηθεί κατά 15% την περίοδο 2022-2023, φτάνοντας σε επίπεδα «ψυχρού πολέμου» και τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ που δαπανούν πάνω από το 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς να αυξάνονται από 10 σε 23 μέσα στο 2024.

Το Ισραήλ κλιμακώνει την επίθεση στην Παλαιστίνη προσπαθώντας να κάμψει την ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού και επιχειρεί με κάθε τρόπο να ανάψει την φωτιά του πολέμου στη Μέση Ανατολή και να πλήξει στρατηγικά όλες τις δυνάμεις που δεν εντάσσονται στα σχέδια των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ. Γι’ αυτό επιτίθεται δολοφονικά στον Λίβανο, στο Ιράν, στη Συρία, στην Υεμένη κι αλλού.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ακροδεξιάς στέκεται ενεργά στο πλευρό του Ισραήλ, καθώς και συνολικά στην εγκληματική πολιτική του ΝΑΤΟ μέσααπό την αποστολή πολεμικών πλοίων στην Ερυθρά θάλασσα (επιχείρηση «Aspides»), τον ενεργό ρόλο των οι αμερικάνο-ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην επικράτεια και το ρεκόρ εξοπλιστικών δαπανών. Χαρακτηριστικός είναι και ο ρόλος των Ελλήνων εφοπλιστών που πλουτίζουν μέσα από τη Ρωσο-Ουκρανική σύγκρουση και τη στήριξη του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ. Η εμπλοκή της Κρήτης λόγω της γεωστρατηγικής της σημασίας, την έχει μετατρέψει σε ενεργειακό κόμβο αλλά και το μεγαλύτερο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο (βάση της Σούδας), καθιστώντας μας στόχο λόγω των διευκολύνσεων που παρέχονται στο Ισραήλ και τους συμμάχους του στην περιοχή.

Αυτός ο κοινωνικός μεσαίωνας δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας. Οι εργαζόμενοι/ες, η νεολαία, οι άνεργοι πρέπει να σηκώσουμε το γάντι σε κυβέρνηση, ΕΕ, ΝΑΤΟ και κεφάλαιο, και να διατρανώσουμε ότι «δεν θα πεθάνουμε για τα κέρδη τους! Δε θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους!». Το διάστημα που διανύουμε εκδηλώνεται σημαντική εργατική κινητικότητα τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ οι λιμενεργάτες μετά από απεργίες κατάφεραν Συλλογική Σύμβαση με 62% αύξηση μισθών εντός έξι ετών, ενώ οι εργαζόμενοι στη Boeing πέτυχαν αύξηση 38% εντός τεσσάρων ετών! Στη χώρα μας, στην εκπαίδευση και στην υγεία γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις, Σωματεία παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ενώ σε αρκετούς κλάδους γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις (πχ Wolt-eFood, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί κ.α. Όλα δείχνουν, ότι οι αγώνες των εργαζομένων θα ξεσπούν και θα αναζητούν ενότητα, αλληλεγγύη και συντονισμό για να μπορούν να νικήσουν.

Στην επίθεση που δεχόμαστε, η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ βρίσκεται σε άμεση σύμπλευση με την κυβερνητική πολιτική, τους βιομηχάνους και τα αφεντικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων, βρίσκεται απέναντι μας, καθηλώνει και, όταν χρειάζεται, στέκεται ανοιχτά απέναντι στους αγώνες! Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα με πυρήνα τον από τα κάτω και οριζόντιο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλογικοτήτων, επιτροπών αγώνα και κάθε άλλης μορφής οργάνωσης εργαζομένων που η ίδια η δράση των εργαζόμενων γεννά. Ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, ενάντια σε λογικές συντεχνιασμού, που θα λειτουργεί δημοκρατικά, θα χτίζεται στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων και θα βρίσκεται ενάντια στον κυβερνητικό και υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό, θα ξεπερνάει τα όρια που βάζουν στην πάλη των εργαζομένων θα οργανώνει και θα πρωτοστατεί σε πραγματικές μάχες ανυπακοής και ανατροπής.

Μόνο ο μαχητικός, ταξικός αγώνας των ίδιων των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με την υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ξεκαθαρίζει τις δύο πλευρές της ιστορίας: Από τη μια το κεφάλαιο, που τρέφεται, αναπαράγεται και επεκτείνεται από την εργασία μας, και από την άλλη όλοι και όλες εμείς οι εργαζόμενοι/ες που παράγουμε τον πλούτο και την γνώση και οφείλουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα και τη ζωή μας.

Καλούμε εργαζομένους, ανέργους, φοιτητές σε οριζόντιο μαχητικό συντονισμό γιατί αυτός είναι ο δρόμος για να νικήσουμε!

Ή εμείς και οι ανάγκες μας ή αυτοί και τα κέρδη τους!