“Εφυγε” ο Ιωάννης Συγγελάκης- Σήμερα στην Αρβη 2 μ.μ. το τελευταίο αντίο

Χάσαμε τον πατέρα μας, το στήριγμά μας, την πυξίδα μας στα δύσκολα! Χάσαμε το καθημερινό παράδειγμα θάρρους και γενναιοψυχίας, αυταπάρνησης, ηθικής ακεραιότητας, συνέπειας, ανθρωπιάς, φιλαλληλίας και γενναιοδωρίας. Και μείναμε ορφανοί, μόνοι κι έρημοι, πληγωμένοι, ακρωτηριασμένοι, να παλέψουμε με τις δυσκολίες της ζωής σε καιρούς σκληρούς κι αδυσώπητους!

Δύναμή μας η ευχή του, πολύτιμο φυλακτό τα λόγια του και τα έργα του, πυξίδα μας οι αρχές και οι αξίες του, το παράδειγμά του. Από το Ολοκαύτωμα της Βιάννου τον μαύρο Σεπτέμβρη του 1943 και τη δολοφονία από τον τακτικό γερμανικό στρατό του πατέρα του Αριστομένη, (μαζί με τρία αδέλφια του και τον πατέρα τους), μιας δολοφονίας που σημάδεψε τη ζωή του και τη ζωή της μητέρας του Δέσποινας, του μεγάλου του αδελφού Χρύσανθου και του μικρότερου αδελφού του αγέννητου Αριστομένη, από το πένθος, την ορφάνια, την ακραία πείνα, το περπάτημα επί 6+6 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάει από τ’ Αμιρά στο Γυμνάσιο της Άνω Βιάννου, χωρίς παπούτσια. Και στη συνέχεια στον στρατό – κάτεργο εκείνης της εποχής (όπου όμως φόρεσε το πρώτο του παλτό κι έφαγε κανονική μερίδα φαγητού).

Και από κει, με ασύλληπτης δυσκολίας προσπάθειες, στα επτά πανεπιστημιακά πτυχία ( Παιδαγωγικής Ακαδημίας, Μετεκπαίδευσης Δασκάλων, Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, Δημόσιας Διοίκησης στο Πάντειο, Θεολογίας, Νομικής και Μετεκπαίδευσης Καθηγητών), την οικογενειακή αποκατάσταση, την κοινωνική καταξίωση! Από δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο στα προσφυγικά Δαμάνια Μονοφατσίου, στη συνέχεια δάσκαλος στα Δημοτικά Σχολεία της Αμφιάλης Κερατσινίου και των Σεπολίων και μετά τη μετάταξη στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, στο Λύκειο της Κυψέλης, Προϊστάμενος του Γραφείου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ίλιον και στη συνέχεια στην Αθήνα, και, τέλος, Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.

Μία διαδρομή ακανθώδης, επίμονη, επίπονη, ανηφορική, ασκητική, με πολλές θυσίες αλλά και χαρές. Χωρίς ποτέ ο πατέρας μας να ξεχάσει από πού ξεκίνησε. Χωρίς ποτέ να χάσει την ανθρωπιά του, χωρίς ποτέ να σταματήσει να υπερασπίζεται ενεργά και με κόστος τους αδύναμους: είτε επρόκειτο για μαθητές, είτε για καθηγητές και συνδικαλιστές διωκόμενους από την κρατική – κυβερνητική αυθαιρεσία, είτε απλώς για φτωχούς ανθρώπους που πάλευαν για την επιβίωση και την πρόοδο των παιδιών τους.

Αλλά και χωρίς ποτέ να σταματήσει ν’ αγωνίζεται για Δικαιοσύνη απέναντι στην αναλγησία και υπεροψία του “δημοκρατικού” γερμανικού κράτους: ως συγγραφέας, ερευνητής της Ιστορίας του τόπου του και ομιλητής σε τελετές μνήμης, ως εκπρόσωπος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου και Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής, ως απλό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου που αγωνιούσε και συμμετείχε, με σεμνότητα, στον αγώνα για Δικαιοσύνη όσο ελάχιστοι.

Πατέρα θα μας λείψεις! Μας έδωσες τα πάντα – και ακόμα περισσότερα – και σου δώσαμε ελάχιστα. Έφυγες πριν μπορέσω να σου δώσω απλές χαρές της ζωής που τόσο πολύ προσδοκούσες. Αλλά και πριν προλάβεις να γευθείς τη χαρά της απόδοσης Δικαιοσύνης για το Ολοκαύτωμα της Βιάννου. Όμως πρόλαβες κι έκανες πράξη ζωής τον ανυποχώρητο ΑΓΩΝΑ για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΠΡΟΟΔΟ, ΑΓΩΝΑ με ΗΘΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ κι ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Καλό ταξίδι πατέρα! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Θα φροντίσουμε τη μητέρα μας, με την οποία έζησες μία ολόκληρη ζωή και με τόση αυταπάρνηση στήριξες τα τελευταία χρόνια. Και θα μείνουμε ενωμένοι, όλη η οικογένεια, όπως .ας διδάξεις, πορευόμενοι στους δρόμους της αρετής και του αγώνα!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Η Εξόδιος Ακολουθία θα ψαλεί στον Ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην Άρβη, την Πέμπτη 26.1.2023 και ώρα 2μμ και η ταφή στο Νεκροταφείο Αμιρών.

Η Δέσποινα Συγγελάκη γράφει για τον πατέρα της:

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια.