Politica 89.8
Α.Μητρόπουλος : «Θα τρίζουν τα κόκαλα του Εθνάρχη Βενιζέλου με τη διάταξη για την ακυρότητα των απολύσεων»
Τις ριζικές αλλαγές που φέρνει στα εργασιακά το νομοσχέδιο που θα τεθεί άμεσα σε δημόσια διαβούλευση σχολιάζει στον Politica 89.8 και τον Χρήστο Κώνστα, o γνωστός καθηγητής – εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων πως «Θα τρίζουν τα κόκαλα του Εθνάρχη Βενιζέλου με τη διάταξη για την ακυρότητα των απολύσεων».
O κ. Μητρόπουλος, αναφέρθηκε στο νέο Νομοσχέδιο που αφορά στα εργασιακά, υποστηρίζοντας πως: μπαίνουμε πλέον στην περίοδο της απο-νομιμοποίησης της Μισθωτής Εργασίας, των κοινωνικών θεσμών, συνολικά του πολιτισμού της Εργατικής Τάξης, για να καταλήξουμε στην ανεμπόδιστη κατεδάφιση και των τελευταίων κεκτημένων του Εργατικού Δικαίου που γίνεται με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο, κατόπιν των υποδείξεων της Έκθεσης Πισσαρίδη και εντός του πνεύματος του γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Μητρόπουλος, επεσήμανε μεταξύ άλλων πως: «Το εργασιακό νομοσχέδιο φέρνει ανατροπές στο το Ελληνικό Εργατικό Δίκαιο που επιχειρεί να ξαναγράψει η κυβέρνηση, προωθώντας σχεδόν διπλασιασμό τού αριθμού των επιτρεπομένων υπερωριών. Για πρώτη φορά, επίσης, οι περισσότερες ώρες υπερωριακής απασχόλησης με ατομική συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου δεν θα αμείβονται με τη νόμιμη προσαύξηση, αλλά θα συμψηφίζονται με ρεπό ή μέρες κανονικής αδείας σε άλλη περίοδο του έτους. Ο τελικός μισθός για τον εργαζόμενο θα είναι χαμηλότερος αφού ο ωφελημένος θα είναι ο εργοδότης, που θα απαλλάσσεται από την καταβολή τής υπερωριακής προσαύξησης.Με το προωθούμενο ν/σ έχουμε αλλαγή εργασιακού δόγματος. Η πολυπόθητη για όλους ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα στηριχθεί αποκλειστικά ή κυρίως στη συμπίεση του εργατικού κόστους, στη μείωση δηλαδή των αποδοχών. Ο μηχανισμός της μείωσης των μισθών θα είναι η διευθέτηση του ωραρίου στο τρίπολο «9ωρο-5ήμερο-40ωρο». Επιπροσθέτως, η εργασία, ως βασικός συντελεστής τής παραγωγικής διαδικασίας, γίνεται υπηρετικός μηχανισμός της, υποκείμενος κάθε φορά στους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς και στις μεταβολές τού πλάνου παραγωγής τού εργοδότη.»
Για την κατάργηση του 8ωρου, ο κ. Μητρόπουλος ανέφερε πως: «Θα έχουμε 8ωρη απασχόληση μόνο στους τύπους, μόνο «στα χαρτιά», αφού επιτρέπεται η ημερήσια υπέρβασή του κατά 1-4 ώρες για όσες μέρες ή εβδομάδες επιθυμεί ο εργοδότης. Όμως, η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου, για δεκαετίες αμειβόταν με επιπλέον (έξτρα) αμοιβή, τη λεγόμενη «προσαύξηση λόγω υπερωρίας» κατά 20% ή 40% κ.λπ.. Η δε αμοιβή για τις παράνομες υπερωρίες προσαυξανόταν έως και 100%. Τώρα, με την ατομική συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου, αντί προσαύξησης, θα υπάρχει συμψηφισμός (διευθέτηση) των υπερωριών με ρεπό ή περισσότερες ημέρες κανονικής άδειας. Ο μισθός τού εργαζομένου τελικά θα είναι χαμηλότερος, αφού αυτός δεν θα αμείβεται για τις υπερωρίες του. Όσον αφορά τη λεγόμενη «συμφωνία εργοδότη-εργαζομένου», ο καθένας αντιλαμβάνεται την «διαπραγματευτική» ατμόσφαιρα. Ο εργαζόμενος θα προσπαθεί πάση θυσία να διατηρήσει τη θέση εργασίας του εν μέσω εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων που αναζητούν μια θέση εργασίας υπό οποιουσδήποτε όρους. Η ελευθερία της βούλησης του εργαζομένου ουσιαστικά καταργείται.»
Σε ότι αφορά το συνδικαλιστικό κίνημα και το εργατικό δίκαιο, ο κ. Μητρόπουλος, υποστήριξε: «Η επιστροφή στο Ατομικό Εργατικό Δίκαιο με την κυριαρχία των ατομικών συμβάσεων εργασίας (ΑΣΕ) είναι θεσμικό «πισωγύρισμα» στον Εργασιακό Πολιτισμό. Πρόκειται περί εργασιακού αταβισμού. Ο εργαζόμενος, χωρίς συλλογική προστασία, απορφανισμένος από τα επιτεύγματα των κοινών αγώνων και των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, θα προσπαθεί να ανεύρει ή να διατηρήσει μια θέση εργασίας υπό οιουσδήποτε όρους και με τον φόβο τής απόλυσης, τη στιγμή που, έξω από την πόρτα τού εργοδότη, πολλές χιλιάδες ανέργων αναζητούν μια θέση εργασίας!. Οι ΑΣΕ κυριαρχούσαν όταν δεν υπήρχαν Συνδικάτα και η εκπροσώπηση των εργαζομένων δεν είχε θεσμικό ρόλο. Στην ιστορία του Εργατικού Δικαίου, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ΣΣΕ) ήταν ο μηχανισμός αύξησης των μισθών, βελτίωσης της θεσμικής θέσης τής εργασίας και των συνθηκών παροχής της, καθώς και εισαγωγής νέων θεσμών στη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού. Επρόκειτο περί μεγάλων θεσμικών και συνταγματικών κατακτήσεων, που συντελούσαν στην ευημερία των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας.Οι επαπειλούμενες νέες απορρυθμίσεις τού Συλλογικού Εργατικού Δικαίου συνιστούν κατ’ ουσίαν «ΑΝΤΙ-μεταρρύθμιση». Είναι αποτέλεσμα ενός μεταμοντέρνου ρεύματος, εταιρικού, κοινωνικού και εργασιακού αταβιασμού.»
