Το πόθεν έσχες μιας εκατομμυριούχας ελίτ της «Αριστεράς»

Οταν ένας πολιτικός ζει λ.χ. με εκατό πενήντα ή διακόσιες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, τότε του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράμα του εργαζομένου στο super market, που παίρνει 700 ευρώ τον μήνα ή του τετραώρου που αποκομίζει 400 ή εκείνου που δεν μπορεί να πληρώσει για τη μόρφωση των παιδιών του. Γράφει ο Γρηγόρης Καλφέλης στο in.gr.

Διαβάζοντας το «πόθεν έσχες» των ετών 2016-2018 των ηγετικών στελεχών της απελθούσας κυβερνητικής «Αριστεράς», θυμήθηκα δυστυχώς το περίφημο απόσπασμα του Σαίξπηρ από τον Τίμωνα τον Αθηναίο για τη μεγάλη «πόρνη της ανθρωπότητας» .

Δηλαδή για το λατρευτό χρήμα, «που κάνει το μαύρο άσπρο, το άσκημο ωραίο, το χυδαίο ευγενικό, το παλιό νέο, τη δειλία αντρειά»!

Δείτε επίσης: Καρέ – καρέ η μοιραία πτώση του φίλαθλου στο γήπεδο της Καλαμαριάς
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί ενώ πολλοί νεοέλληνες ζουν και σήμερα μέσα στη μιζέρια και τη δυσπραγία , λόγω της οικονομικής κρίσης, οι «μαρξιστές» (!) της προγενέστερης αριστερής κυβέρνησης –όπως φαίνεται από το πόθεν έσχες- λατρεύουν το χρήμα και ζουν σε ένα όμορφα και αγγελικά πλασμένο κόσμο, με τις παχυλές καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού, τα ακίνητα, τα ομόλογα, τα σκάφη κλπ!

Έτσι εντελώς ενδεικτικά αναφέρω, ότι ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης δηλώνει τραπεζική κατάθεση πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ!

Κοντά βρίσκεται και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος ο οποίος έχει παχυλή κατάθεση σε βρετανικές λίρες!

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και πολλοί άλλοι, όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης που διατηρούσε υψηλή κατάθεση στο εξωτερικό την ώρα κατά την οποία είχε συμβάλλει σημαντικά στο κλείσιμο των Ελληνικών Τραπεζών το 2015!

Μετά από όλα αυτά τίθεται ένα εκρηκτικό πρόβλημα. Ποιο; Όταν δηλαδή η συνολική περιουσιακή κατάσταση των εκλεγμένων «αριστερών» αντιπροσώπων του Λαού βρίσκεται πολύ μακριά από την αντίστοιχη ένας μέσου εργαζόμενου, τότε είναι σίγουρο ότι η περίφημη αντιπροσωπευτική σχέση μεταξύ εκλογέα και εκλεγόμενου δεν λειτουργεί.

Για να το πω πιο απλά : Όταν ένας πολιτικός της Αριστεράς ζει λ.χ. άνετα με διακόσιες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, τότε του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράμα του εργαζόμενου στο super market, που παίρνει 700 ευρώ τον μήνα ή του τετραώρου που αποκομίζει 400 ή του συνταξιούχου που δυσκολεύεται να αγοράσει το κρέας και το ψαρί .

Επομένως, είναι αναγκαίο ο ανωτέρω πολιτικός που εκπροσωπεί (δήθεν) τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να κάνει συνεχείς ανατροπές στο μοντέλο της ζωής του , ώστε να συντηρεί στοιχειωδώς την ανωτέρω αντιπροσωπευτική σχέση .

Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται και έτσι η διαβόητη κυβερνητική ελίτ της «πρώτη φορά Αριστεράς» είχε μετατραπεί με το πέρασμα του χρόνου σε ένα αποιδεολογικοποιημένο σύνολο , που ενδιαφερόταν κυρίως για την επανεκλογή ή την «τσέπη του»!

Και να φανταστεί κανείς , ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας είχαν υποσχεθεί δυστυχώς ένα διαφορετικό ήθος ( σε σύγκριση τουλάχιστον με τους εκπροσώπους του παλιού μεταπολιτευτικού κατεστημένου)!

Σήμερα πλέον αποδεικνύεται επίσημα, ότι όλες αυτές οι υποσχέσεις ήταν μια «σκέτη φάρσα» !

Και η παραδοχή τούτη ενδυναμώνεται ακόμη περισσότερο , αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι την περίοδο 2014-2017 είχε αυξηθεί επικίνδυνα και η ανισοκατανομή του πλούτου στη χώρα μας (Γιαννίτση, «ΒΗΜΑ 29/9»)!

Και όλες αυτές οι καταγραφές επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την προφητική ανάλυση την οποία είχε κάνει ο Τζώρτζ Όργουελ από το 1937. Τι έλεγε;

«Όλοι επικρίνουμε τις ταξικές διακρίσεις , αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι θέλουν σοβαρά να τις καταργήσουν». Και συνέχιζε παρακάτω : « Η κατάργηση των ταξικών διακρίσεων… σημαίνει την κατάργηση μέρους του εαυτού μας» ( The Road to Wigan Pier)!

Όμως τα στελέχη της πρώτη φορά Αριστεράς δεν ήθελαν προφανώς να «καταργήσουν μέρος τους εαυτού τους»!

Ήθελαν εγωιστικά να διατηρούν τις παχυλές καταθέσεις στο εξωτερικό, γιατί αυτό τους εξασφάλιζε μια «ιδιωτικοποιημένη» μορφή ευτυχίας!

---