Politica 89.8
Του Στέλιου Βοργιά*
Σε μια περίοδο, που η ακρίβεια καλπάζει, η ανεργία βρίσκεται στο ζενίθ με εκατομμύρια ανέργους, τα νοικοκυριά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες τους, κάποιοι πανηγυρίσουν για τις fast track διαδικασίες εισαγωγής αλλοδαπών από τις τρίτες χώρες (Μπαγκλαντές, Πακιστάν κ.α.), οι οποίοι αναγκάζονται να εργαστούν υπό συνθήκες εκμετάλλευσης και χωρίς να έχει γίνει από κανέναν φορέα καταγραφή των ήδη υπαρχόντων παράνομων αλλοδαπών εργαζομένων στο νησί μας.
Στόχος της «εισαγωγής» είναι η στελέχωση ξενοδοχειακών μονάδων, καθώς και η κάλυψη «φθηνών» εργατικών χεριών στον πρωτογενή τομέα.
Η κυβέρνηση αντί να διερευνήσει τις αιτίες, που παρά το γεγονός της υψηλής ανεργίας, οι άνεργοι γυρνούν δειλά την πλάτη τους στους παραπάνω κλάδους, προχώρησε σε πρόσφατη συμφωνία με το Μπαγκλαντές για την εισαγωγή νέων οικονομικών μεταναστών.
Οι αιτίες είναι γνωστές! Χαμηλά ημερομίσθια, έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, εξαθλιωτικές συνθήκες εργασίας, μεροκάματα πείνας, αλλά και η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού, αφού σε αυτή την χώρα ποτέ δεν συνδέθηκε η παραγωγή με την παιδεία.
Στον χώρο του τουρισμού, στην Βιομηχανία της Οικονομίας της χώρας μας, αντί να υπάρξει ενίσχυση των εκπαιδευτικών συστημάτων, βλέπουμε την υποβάθμιση όλων των Τουριστικών Σχολών, που σχετίζονται με το προϊόν που λέγεται Τουρισμός, όπως η Σχολή Ξεναγών στο Ρέθυμνο, η Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων στο Κοκκίνη Χάνι, καθώς και η Σχολή στον Άγιο Νικόλαο.
Στα δύο χρόνια της πανδημίας είχαμε μία βίαιη μετακίνηση από τον κλάδο του Τουρισμού σε άλλους κλάδους (οικοδομής, delivery κ.α.) αναζητώντας καλύτερα μεροκάματα, συνθήκες εργασίας και ασφάλεια.
Εδώ και χρόνια οι άνεργοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον πρωτογενή τομέα, αφού τα μεροκάματα των 20 και 25 ΕΥΡΩ όχι μόνο δεν φτάνουν, αλλά πολλές φορές το κόστος μετακίνησης κάνει απαγορευτική ακόμα και την σκέψη της ενασχόλησης τους με τα αγροτικά και μάλιστα σε τόσο σκληρές εργασίες.
Οι παραγωγοί μπορεί να μιλάνε για κόστος παραγωγής.. οι ξενοδόχοι μπορεί να κάνουν λόγω για λειτουργικό κόστος.. οι εργαζόμενοι, όμως, μιλούν για κόστος ζωής!
Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει να εργάζεσαι και να έχεις εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας; Να εργάζεσαι και να μην μπορείς να συντηρήσεις όχι μόνο την οικογένεια σου αλλά ούτε καν τον εαυτό σου;
Λύσεις; Και φυσικά υπάρχουν! Η τήρηση των Συλλογικών Συμβάσεων, οι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, εκπαιδευτικά προγράμματα, που θα κρατήσουν τον κόσμο στον κλάδο του Τουρισμού, στήριξη της τοπικής ανεργίας, αλλά και η επιδότηση εργασίας στον Πρωτογενή Τομέα, αφού ο παραγωγός με τις τιμές στο ελαιόλαδο, στην σταφίδα κ.α. αδυνατεί να δώσει αξιοπρεπείς μεροκάματα.
Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι όσο κάποιοι επιδιώκουν να μετατρέψουν του Έλληνες εργαζόμενους σε ραγιάδες, αυτό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ, αφού αυτές οι πρακτικές οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο κατρακύλας της οικονομίας.
Αναρωτιέμαι όπως πανηγύρισαν κάποιοι για την εισαγωγή οικονομικών εργατών από το Μπαγκλαντές, οι εργαζόμενοι με τους εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα θα πρέπει για να ζήσουν να στραφούν σε φθηνότερες επιλογές όπως η πατάτα Αιγύπτου, η σταφίδα Τουρκίας, το κρασί από το Μαρόκο κτλ;
Επιτέλους, να σταματήσει ο Ανθελληνισμός και να κοιτάξουμε να νοικοκυρευτούμε ως χώρα αν θέλουμε να λεγόμαστε Ευρωπαϊκό Κράτος βελτιώνοντας και στηρίζοντας όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και όλους τους κλάδους της οικονομίας με κοινό παρανομαστή το Εθνικό Συμφέρον.
*Ο Στέλιος Βοργιάς είναι πρόεδρος του ΕΚΗ
