Πατριωτισμός και Διαφθορά

Με την ευκαιρία του εορτασμού του έπους του 1940, είναι χρήσιμο να φρεσκάρουμε κάποιες έννοιες με βαρύνουσα σημασία ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη των νεκρών μας.

Αν ο πατριωτισμός σε περίοδο πολέμου αποτιμάται στο πεδίο της μάχης και στην υπεράσπιση των πάτριων εδαφών, τότε σε περίοδο ειρήνης πατριώτες είναι αυτοί που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους ως πολίτες, πληρώνουν τους φόρους τους, σέβονται τον δημόσιο χώρο, δεν κλέβουν δημόσιο χρήμα και γενικότερα τηρούν τους κανόνες μια ευνομούμενης Πολιτείας.

Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτοί που ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους αυτόν τον χαρακτηρισμό. Με άλλα λόγια, όσοι είναι βουτηγμένοι στον βούρκο της διαφθοράς, στην ουσία είναι απατεώνες ολκής και όχι “μάγκες” όπως δυστυχώς κάποιοι τους θεωρούν.

Τα τελευταία γεγονότα με αφορμή την περίπτωση Πάτση δείχνουν ότι η διαφθορά είναι ένα φαινόμενο που συνυπάρχει μαζί με την κάθε μορφής εξουσία.
Η θεσμική του καταπολέμηση αποτελεί τη λύση για τον περιορισμό της, που μαζί με την εντιμότητα και ανιδιοτέλεια των διαχειριστών της εξουσίας μπορούν να την εξαφανίσουν ή τουλάχιστον να την περιορίσουν.

Φαίνεται ότι η ΔΙΑΥΓΕΙΑ και ο οικονομικός εισαγγελέας που θεσπίστηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πριν από δώδεκα χρόνια, δεν επαρκούν για την καταπολέμηση της διαφθοράς αφού οι εθισμένοι σ’ αυτή, βρίσκουν τρόπους και ανακαλύπτουν νέες μεθόδους για την κατασπατάληση και απομύζηση του δημόσιου χρήματος.

Πιθανόν η θεσμοθέτηση κοινωνικού ελέγχου από ένα τυχαίο και διαφορετικό κάθε φορά σώμα μαζί με την τιμωρία και τη δημόσια διαπόμπευση των εμπλεκομένων στη διαφθορά να έδινε μια κάποια λύση.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι στις Δημοκρατίες ο λαός συνήθως δίνει τη λύση με την καταψήφιση όσων θεωρεί ότι είναι ανέντιμοι διαχειριστές, αλλά αν η ζημιά εν τω μεταξύ έχει γίνει, τότε πρέπει να την αποκαθιστούν οι ίδιοι.

Στις μέρες μας οι απευθείας αναθέσεις από τους φορείς του δημοσίου έχουν πάρει την μορφή χιονοστιβάδας, η ανοχή σε φαινόμενα διαπλοκής με τα μέσα επικοινωνίας έχει κορυφωθεί και ο λαός θα πρέπει, αντί να εντυπωσιάζεται από τέτοιου είδους φαινόμενα, μάλλον να υποψιάζεται “ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας” δηλαδή κομπίνες και συγκάλυψη.

Αν ως κοινωνία πιστεύουμε ότι έχουμε προοδεύσει, καλό θα είναι τέτοια φαινόμενα αντί να τα ανεχόμαστε, να τα καταδικάζουμε έμπρακτα.
Οι εκλογές της επόμενης χρονιάς, τόσο για κυβέρνηση και βουλευτές όσο και για τοπικούς άρχοντες και αυτοδιοίκηση, θα δείξει πόσο ώριμοι είμαστε…

* του Χρήστου Εμμ. Στρατάκη
Γεωπόνος BSc-MSc & Πληροφορικός BSc-MSc
Πολιτευτής ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής Ηρακλείου