Παιδική βία και κοινωνικός εφησυχασμός

Τα παιδιά της ηλικίας αυτής δεν «δικαιολογείται» να μην έχουν αναπτύξει ακόμη την αντίληψη ότι το ζώο είναι ένα πλάσμα έμβιο που αισθάνεται κι η συμπεριφορά τους είναι τρομακτική και χρήζει ελέγχου. Γράφει η Τζίνα Μοσχολιού στο in.gr.

Αν το καλοσκεφτείτε οι ανησυχητικές ειδήσεις που αφορούν παιδιά σε αυτή τη χώρα σπανίως καταλήγουν σε χρήσιμα συμπεράσματα και κάποιου είδους δραστηριοποίηση. Μαθαίνουμε κατά καιρούς για παιδιά που βασανίζουν ζώα, για παιδιά που βασανίζουν άλλα παιδιά (θυμάται κανείς την ιστορία του μικρού Αλεξ;), για bullying και εκδικητικές συμπεριφορές, για βίαιο και εξευτελιστικό περιεχόμενο που διακινείται από σχολιαρόπαιδα στα social media. Τώρα ήρθε και το βίντεο του βασανισμού της γάτας από τα παιδιά στη Φολέγανδρο.

Οσο δύσκολο κι αν μοιάζει να χωνέψει κανείς τόση βαρβαρότητα τόσο εύκολο είναι να ξορκίσει ο καθένας από εμάς αυτό το κακό, πίσω από τη φροϊδική αντίληψη για τη σκληρότητα των παιδιών και τη διαπίστωση ότι αυτά συμβαίνουν στην ελληνική περιφέρεια όπου η σχέση με τα ζώα ενίοτε περιορίζεται στη χρησιμοποίησή τους για το ευ ζην του ανθρώπου. Οι σκέψεις αυτές δεν είναι γενικώς λάθος, αλλά δεν απαντούν κάτι, αντιθέτως αν αναζητήσουμε σε έρευνες και βιβλιογραφία απαντήσεις θα βρεθούμε μπροστά σε δεδομένα που δεν δικαιολογούν τον εφησυχασμό.

Τα παιδιά της ηλικίας αυτής δεν «δικαιολογείται» να μην έχουν αναπτύξει ακόμη την αντίληψη ότι το ζώο είναι ένα πλάσμα έμβιο που αισθάνεται κι η συμπεριφορά τους είναι τρομακτική και χρήζει ελέγχου. Η αντίδραση των γονιών, σύμφωνα πάντα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ήταν το αναμενόμενο «παιδιά είναι…». Ναι, παιδιά είναι. Και τους αξίζει φροντίδα πριν προκαλέσουν ξανά πόνο και δυστυχία. Τα πρόστιμα χρησιμεύουν στο να συμμορφώσουν και να αποτρέψουν.

Δεν είναι λύση όμως όταν ουδείς γνωρίζει αν τα παιδιά αυτά είναι καλά, αν θα εξεταστούν από ειδικούς γιατρούς (καλούς γιατρούς, όχι άλλες ειδικότητες), αν θα εκτιμήσει κάποιος ειδικός το οικογενειακό περιβάλλον, αν θα ασχοληθεί τέλος πάντων κάποιος επιστήμονας με το πώς κατέληξαν να βασανίζουν ένα ζώο, σε μια ηλικία που θα έπρεπε να έχουν ήδη γνωσιακά και συναισθηματικά αναπτυχθεί τόσο ώστε να γνωρίζουν ότι είναι λάθος. Αντ’ αυτού τα παιδιά αυτά γύρισαν σπίτι τους.

Γιατί προφανώς η πολιτεία βολεύεται με το να κλείνει τα μάτια, να αφήνει τους μελλοντικούς πολίτες της στην τύχη και να ξεπετά τα προβλήματα με πρόστιμα. Κι εμείς, οι καταναλωτές του αποτροπιασμού, απλώς να ξεχνάμε.