Κυριακάτικη απαισιοδοξία

“Οι επιχειρηματίες έχουν κλειστές τις επιχειρήσεις τους για μήνες και πάνε για χρεοκοπία. Τα παιδιά δεν πάνε σχολείο, τους μπλοκάρουμε την εκπαίδευση, και δεν βλέπουν τους φίλους τους ούτε και παίζουν μεταξύ τους, και όλοι φωνάζουν ότι με τα σχολεία ανοιχτά θα γεμίσουμε κρούσματα. Τα ταξίδια έχουν σταματήσει και ο τουριστικός κλάδος είναι σε μεγάλη αβεβαιότητα. Τα θέατρα και οι άλλες δραστηριότητες ψυχαγωγίας έχουν κλείσει και ούτε ξέρουμε ποτέ θα ανοίξουν. Ο κόσμος αγχώνεται για το πως θα πάει στη δουλειά του με τα ΜΜΜ. Οι «μεγάλοι» και «ώριμοι» κουνάνε το δάχτυλο στα παιδιά που μαζεύονται στις πλατείες, όχι τόσο πολύ για την υγεία των ίδιων των παίδων αλλά για το ότι θα το μεταφέρουν στις ευπαθείς ομάδες. Ένας μεγάλος αριθμός από γιατρούς, νοσηλευτές αλλά και άλλους εργαζομένους στην καθαριότητα και άλλους κλάδους δίνει τα πάντα για να υπηρετήσει την κοινωνία σε αυτή την πανδημία με ρίσκο και αβεβαιότητα και μένουν μακριά από τα παιδιά τους για να μην τους μεταδώσουν τον ιό.

Ζητάμε πολλά τεστ και γρήγορα και γκρινιάζουμε στην κυβέρνηση για διάφορα χρόνια προβλήματα του συστήματος υγείας, και για το ότι η ΔΕΗ δεν έχει οργάνωση να μας βάλει στην ουρά με αποστάσεις. Γκρινιάζουμε γιατί οι ειδικοί μας λέγαν όχι στις μάσκες και τώρα μας λένε για μάσκες. Και περιμένω και ένα σωρό άλλες ιστορίες γκρίνιας για το ένα ή το άλλο θέμα. Και γενικά, εάν δεν το έχετε καταλάβει, όλα τα μέτρα είναι για τις ευπαθείς ομάδες καθώς ο κίνδυνος σε ανθρώπους κάτω από τα 60 είναι πολύ πολύ μικρός. Και μέσα σε όλα αυτά εγώ είδα σήμερα μεγάλο αριθμό από μέλη ευπαθών ομάδων να μοιράζονται το ίδιο κουταλάκι… αλλά με μάσκες (!) …. και ένα βάρος απαισιοδοξίας κυριάρχησε μέσα μου. Και αυτό δεν είναι μόνο για την πιθανότητα να ξεφύγει η επιδημία στην Ελλαδα και να βλάψει οικονομικά και ψυχολογικά αλλά και στην υγεία εκατομμύρια πολίτες. Αλλά για το ότι μια μειοψηφία με συγκεκριμένες ιδεοληψίες δεν έχει καν τη σοφία απλώς να εφαρμόσει εναλλακτικές μεθόδους και να κρατήσει τα ίδια τα μέλη της ασφαλή. Τι λέει άραγε η γιαγιά η ο παππούς στο παιδί που του κάνουν παρατήρηση να μην πάει στην πλατεία γιατί θα τους μεταδώσει τον ιό, αλλά οι ίδιοι πάνε να κοινωνήσουν την Κυριακή; Πόσοι από αυτούς που διαμαρτύρονται να μην ανοίξουν τα σχολεία πήγαν σήμερα και κοινωνήσουν;

Είναι αυτή η «κουταλολατρική» (βλέπε εικονολάτρες) νοοτροπία που μας κάνει απαισιόδοξους. Δεν είναι το κουτάλι ή η εκκλησία αλλά το τι συμβολίζει αυτό για την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που την έννοια της ατομικής ευθύνης την περιορίζει στους άλλους αλλά η έννοια αυτή μαγικά εξαφανίζεται όταν αφορά προσωπικά εμάς (βλέπε και κάπνισμα) Που είναι άραγε η επιστημονικότητα που τόσο πολύ ακούμε; Που είναι ο σεβασμός στην αλήθεια και τα δεδομένα; Ποιες είναι πραγματικά οι προτεραιότητες μας ως κοινωνία και τι νοοτροπία και πολιτισμό μεταφέρουμε στα παιδιά μας;”

*Ο Μανόλης Δερμιτζάκης είναι Καθηγητής Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Παν/μίου Γενεύης και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου, Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας.