Η μήτρα ως ατμομηχανή της οικονομίας;

Η Ελλάδα είναι περίπου στον ίδιο μέσο όρο ηλικίας πρώτης τεκνοποίησης με την Ιρλανδία που έχει υψηλότερη γονιμότητα, ενώ μας περνάει και η Ελβετία με μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας. Γράφει η Τζίνα Μοσχολιού στο in.gr.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Πειραιά, 8 στα 10 νέα ζευγάρια θα ήθελαν να έχουν μεγαλύτερη οικογένεια αλλά τους εμποδίζει το οικονομικό κόστος, με το 52,9% του συνόλου να δηλώνει ότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κάνεις παιδιά. Αυτά τα νούμερα θυμίζουν όσα εκφράζονται εμπειρικά. Το πρόβλημά μας δεν είναι όμως οι αριθμοί αλλά η επιλεκτική και αποσπασματική ανάγνωσή τους και το μήνυμα «κάντε παιδιά για να έχουμε ανάπτυξη».

Τα ζευγάρια όμως δεν είναι «ατμομηχανές της οικονομίας» ούτε κουνέλια σε κτηνοτροφική μονάδα. Η πολιτική ατζέντα για το ζήτημα έχει εξαντληθεί σε κενά κλισέ και βοηθήματα με ηλικιακά κριτήρια. Σε άρθρα και συζητήσεις η Ελλάδα συγκρίνεται με άλλες χώρες, με διαφορετικές κοινωνίες και βιοτικά επίπεδα. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι στατιστικά δεν προκύπτει από πουθενά πως οι γυναίκες που κάνουν το πρώτο παιδί νωρίτερα κάνουν και περισσότερα.

Η Πολωνία που είναι στα χαμηλά επίπεδα γονιμότητας της ΕΕ έχει μέσο όρο ηλικίας τα 27, ενώ η Αλβανία και η Βουλγαρία, στα χαμηλά σκορ γονιμότητας, τα 26. Η τάση λέει ότι όσο οι χώρες «δυτικοποιούνται» η ηλικία ανεβαίνει, με μέσο δυτικοευρωπαϊκό όρο τα 29.

Η Ελλάδα είναι περίπου στον ίδιο μέσο όρο ηλικίας πρώτης τεκνοποίησης με την Ιρλανδία που έχει υψηλότερη γονιμότητα, ενώ μας περνάει και η Ελβετία με μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας. Αρα και η συσχέτιση της ηλικίας με την κρίση είναι στατιστικά άκυρη, αφού ο δείκτης κινείται με το βιοτικό επίπεδο. Οσο για το επιχείρημα της «φύσης», εκτός του ότι είναι εξ ορισμού ύποπτο ως φυσιοκρατικό, διαψεύδεται και από το ότι σε αυτές τις δυτικές χώρες οι γυναίκες έχουν καλή πρόσβαση σε σύστημα υγείας για να υποστηρίξει τις επιλογές τους. Εχει σημασία η λέξη: επιλογές.

Οι άνθρωποι πρέπει να αποκτούν παιδιά, γεννώντας ή υιοθετώντας, γιατί το θέλουν και νιώθουν αυτοπεποίθηση για να κάνουν υπεύθυνους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς. Αυτό είναι το θέμα για την πολιτική ατζέντα, το πώς οι άνθρωποι που ζουν με κοινό εισόδημα 1.000 ευρώ στο νοίκι, όχι μόνο θα έχουν μεμονωμένες «ενέσεις» επιδομάτων, αλλά και θα αποκτήσουν πιο ποιοτική ζωή, καλύτερο κοινωνικό κράτος και ισότητα ευκαιριών στην πρόσβαση στον δημόσιο και επαγγελματικό βίο.