Η Ελλάδα το 2020, επιλογές και κατευθύνσεις

Γράφει για το Politica.gr, o Γιώργος Ζερβάκης*

Το τέλος της προηγούμενης 10ετίας, βρήκε την χώρα αντιμέτωπη με την πιο βαθιά κρίση από την Κατοχή, την Απελευθέρωση και τον Εμφύλιο. Μια χώρα με εμφανή και διαχρονικά ελλείμματα στον τρόπο και στην άσκηση διακυβέρνησης, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε περιφερειακό επίπεδο. Έλλειμμα πολιτικής υπευθυνότητας να διατρέχει το σύνολο του πολιτικού φάσματος, μια κοινωνία εθισμένη σε ένα μίγμα κρατικού προστατευτισμού, ήσσονος προσπάθειας, αδυναμίας αξιοποίησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας. 

Πριν από 10 χρόνια, η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια βαθύτατη κρίση, ο δημοσιονομικός χαρακτήρας της οποίας επηρέασε κάθε παράμετρο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ακολούθησαν το διάγγελμα του Καστελόριζου, το 1ο και 2ο Μνημόνιο, το 3ο από την κυβέρνηση της Αριστεράς, οι οδηγίες της τρόικα μεταλλάχθηκαν σε οδηγίες των θεσμών.

Στην χώρα κυριάρχησε ένας καταστροφικός λαϊκισμός, ένα τοξικό, ριζοσπαστικό, διχαστικό κλίμα. Στις Πλατείες των Αγανακτισμένων συναντήθηκαν και εκμεταλλεύθηκαν βάναυσα τις κοινωνικές αγωνίες, άκρα και ακρότητες, νεοφασιστική ακροδεξιά και αριστερισμός, κοινή και παράδοξη πολεμική συμπόρευση απέναντι στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας, άρνηση της ίδιας της δημοκρατίας.

Αντί ως χώρα να επικεντρωνόμαστε στην υλοποίηση των αναγκαίων και μεγάλων διαρθρωτικών πολιτικών και αλλαγών, όπως η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, καταφύγαμε στο να αναζητούμε την έξοδο από την κρίση σε θεωρίες ιδεοληπτικών αναζητήσεων, που δεν έγινε σε καμία από τις ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με την κρίση. Ετερόκλητα πρόσωπα ταυτίστηκαν στον δημαγωγικό ανταγωνισμό για ένα τραπεζικό κρατικό πυλώνα, το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα για κάποιους δεν ήταν ταμπού, ένας επιθετικός εθνικιστικός λαϊκισμός ζητούσε την μονομερή διαγραφή του επονείδιστου και επαχθούς χρέους, οδηγώντας την χώρα στην ευρωπαϊκή απομόνωση. Μια κοινωνία σε σύγχυση από τα συνθήματα της δημαγωγίας, έφερε στην Βουλή των Ελλήνων φωνές και παρουσίες ανορθολογισμού από την Δεξιά και την Αριστερά, στα έδρανα της Δημοκρατίας τους νεοναζιστές και τα μισαλλόδοξα μηνύματα τους.

Η χώρα επι μια 10ετία δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μια διαρκή επενδυτική αναστροφή, ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας επιβαρύνθηκε υπέρμετρα από την εξέλιξη της κρίσης, στο Δημόσιο δεν σημειώθηκαν παρά λιγοστές ουσιαστικές προσαρμογές. Ακόμα και σε αυτήν την αναγκαία διαπεριφερειακή συνεργασία μεταξύ Γερμανικής και Ελληνικής αυτοδιοίκησης για μεταφορά τεχνογνωσίας και καλών πρακτικών στην Κρήτη, εκδηλώθηκαν φοβικότητες.

Οι δημοκρατικές πολιτικές δομές πρέπει να εντατικοποιήσουν τις προσπάθειες τους για μια μεταρρυθμιστική αντίληψη και εξωστρέφεια. Η απομάκρυνση από την διαχειριστική στασιμότητα πρέπει δημιουργήσει την επανεκκίνηση του πολιτικού χρόνου, να μειώσει τις αποκλίσεις. Να δημιουργήσει πραγματικές συνθήκες διαλόγου, να κινητοποιήσει τα υγιή και ζωντανά κομμάτια της Κοινωνίας, οι δομές των κομμάτων να γίνουν πραγματικά κύτταρα Δημοκρατίας, που μπορούν να δημιουργήσουν ευρύτητα παρεμβάσεων, μειώνοντας την ύπαρξη γραφειοκρατικών μηχανισμών.

Έχουμε μπροστά μας πολλές εξισώσεις που απαιτούν μια προωθημένη αντίληψη βαθύτερων συγκλίσεων και συναινέσεων. Γιατί η ανάγκη της χώρας δεν είναι ένας 4ετής κύκλος εξουσίας, αλλά μια στρατηγική κυβερνησιμότητας μακράς πνοής, μια πολιτική που θα προβλέπει και θα προλαμβάνει κοιτάζοντας προς το αύριο.

* Ο κύριος Γιώργος Α. Ζερβάκης, είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης.