Γυναικοκτονίες: Ο τρόμος επανέρχεται, ξανά και ξανά και ξανά

Στις 22 Σεπτεμβρίου η ενδέκατη κατά σειρά γυναίκα, μέσα στο τρέχον έτος, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον «πρώην» σύντροφό της. Ο ενδέκατος φόνος εκ προμελέτης γυναίκας από άντρα τον οποίο η γυναίκα αποφάσισε να χωρίσει, να απαλλαγεί από την κακοποίηση και την τοξικότητα που εκείνος της επέβαλε, η ενδέκατη δολοφονία, φέτος, επειδή το «ΟΧΙ ΑΛΛΟ … ΦΤΑΝΕΙ» της γυναίκας ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΟ από τον άντρα που για κάποιο διάστημα μοιράστηκαν μαζί τις ζωές τους.  

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την ισότητα των φύλλων, ο όρος «γυναικοκτονία» αφορά την δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλλου τους. Στον ίδιο όρο συμπεριλαμβάνονται:

• η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο,
• ο βασανισμός και η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού,
• η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής»,
• η στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, 
• η δολοφονία γυναικών λόγω προίκας,
• η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξ’ αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου,
• η δολοφονία αυτόχθονων γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους,
• η βρεφοκτονία και εμβρυοκτονία βασισμένη στην επιλογή φύλου,
• οι περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων,
• οι κατηγορίες για μαγεία
• περιπτώσεις γυναικοκτονίας, οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.

 

Στην περίπτωση των στυγνών δολοφονιών, που μας έχουν καταρρακώσει μέσα στο 2021, με τον όρο «γυναικοκτονία» αναφερόμαστε στην δολοφονία των γυναικών από τον ερωτικό σύντροφο τους, ως αποτέλεσμα επιβλαβούς πρακτικής των θυτών προς τα θύματα. 

 

Ως ερωτικοί σύντροφοι νοούνται οι πρώην ή οι νυν συζύγοι, ή συντρόφοι των θυμάτων, αμφότερων φύλων και σεξουαλικού προσανατολισμού, ανεξάρτητα από το αν ο δράστης ή η δράστρια έχουν μοιραστεί ή μοιραζόταν, κατά την τέλεση της δολοφονίας, την ίδια κατοικία με το θύμα.

 

Αυτό που επιβάλλεται να αναρωτηθούμε, είναι το τι στο καλό έχει πάει λάθος; Για ποιο λόγο μετράμε φονικά σχεδόν σε μηνιαία βάση; Τι δεν έχει γίνει σωστά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, ποιοι θα βρουν την λύση, μπας και σταματήσει το κακό;

Κάθε φορά που η επόμενη γυναίκα ανάμεσα μας, η φίλη μας, η αδερφή μας, η κόρη μας, ο άνθρωπος της οικογένειας μας, κάθε φορά που η άγνωστη εκείνη άλλη (επίσης μάνα, φίλη, αδερφή ή κόρη κάποιας άλλης οικογένειας) πέφτει νεκρή από εκείνον τον άντρα, κάθε φορά μα κάθε φορά, εμείς οι ζωντανοί πέφτουμε από τα σύννεφα, πονάμε, αναρτούμε συμπονάμε, καταριόμαστε, συζητάμε, προειδοποιούμε τις κόρες μας να προσέχουν τις παρέες τους, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε τι τελικά φταίει, για ποιο λόγο δεν το πρόλαβαν, ούτε αυτή την φορά πριν συμβεί.

Μία από τις ελλείψεις θεωρώ, ως γυναίκα και ως μητέρα, είναι ότι εμείς ως άτομα και ως κοινωνία, το κράτος πρόνοιας, οι δομές, οι νομοθέτες ουδέποτε και ουδείς ασχολήθηκε ουσιαστικά με την πρόληψη. Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παιδιά, που ακόμη και σήμερα βασικές έννοιες, όπως αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, σεβασμός, αξία της ανθρώπινης ζωής, τις καταχωρούν στις υποσημειώσεις και ουδέποτε στα SOS όσων μαθαίνουν και ακολουθούν. Μεγαλώνουμε παιδιά δίνοντας έμφαση στην επιβίωση του ατόμου τους, στην επαγγελματική τους εξέλιξη, στην εξασφάλιση των βιοποριστικών ζητημάτων, στα γούστα τους, στα σχολεία και στα αθλήματα τους, τσατιζόμαστε για τον μεγάλο αριθμό μαθητών στις τάξεις, έχουμε άποψη για το χρώμα στους τοίχους της αίθουσας και για το χρώμα της μπούζας της ομάδας  τους, δίνουμε έμφαση σε πράγματα που αφορούν την ύλη τους, αλλά πουθενά, ποτέ και κανείς δεν βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με το απόθεμα τους σε ηθική και σε Αξίες, κανείς μας ουδέποτε ασχολήθηκε να τους υποδείξει το Θείο μέσα τους. 

Γυναίκες πέφτουν νεκρές από το οπλισμένο χέρι ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν, επειδή είπαν όχι, απλά και μόνο επειδή γεννήθηκαν με μήτρα. Οι δράστες, από την άλλη, απέκτησαν την ψευδαίσθηση της δύναμης, αλλά όχι την ίδια την δύναμη, απλά και μόνο επειδή διαθέτουν πέος. Οι δράστες τσαλαπάτησαν και δολοφόνησαν ανθρώπινες ζωές, απλά και μόνο επειδή κάποιος κάποτε τους είπε ότι ο εγωισμός φοράει παντελόνια και μουστάκι. Οι δράστες μεγάλωσαν με την δικαιολογία της αυξημένης αδρεναλίνης στο αίμα τους και της «εν βρασμώ ψυχής και του μειωμένου πνευματικού καταλογισμού» κατά την τέλεση του εγκλήματος, επειδή ο νόμος τους βοηθάει να χρησιμοποιήσουν την ψυχολογική ανικανότητα τους, το «θόλωσαν» και το ντεμέκ «ερωτικό πάθος τους» δικανικά, με σκοπό την μείωση, τελικά, τη ποινής τους. Οι δράστες, έχουν μελετήσει τις συνέπειες του νόμου, γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα πέσουν στα μαλακά και σκοτώνουν. Εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε, στο μεταξύ, να πέφτουμε από τα σύννεφα!! 

Στην Λατινική Αμερική χρησιμοποιείται ο όρος «femicidio» (από το αγγλικό «femicide», που σημαίνει γυναικοκτονία) ως «εργαλείο» για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης κλιμάκωσης των πολύ βίαιων δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών. 

Παράλληλα, χρησιμοποιείται η λέξη «feminicidio», ως η αποτύπωση του στοιχείου της ατιμωρησίας, της θεσμικής βίας (λόγω έλλειψης λογοδοσίας ή επαρκούς ανταπόκρισης από την πλευρά του κράτους) στις περιπτώσεις διάπραξης γυναικοκτονιών. Στον όρο «feminicidio» συμπεριλαμάνεται και η ευθύνη του κράτους στις γυναικοκτονίες. 

Πάντα στην Λατινική Αμερική. Στην Ελλάδα του 2021, ποιος όρος πρέπει να χρησιμοποιηθεί, μπας και προλάβουμε την επόμενη γυναικοκτονία. Ποια λέξη θα περιγράψει τον τρόμο μας μπροστά στην εν ψυχρώ δολοφονία της επόμενης Καρολάιν, της επόμενης Δώρας, της Ελευθερίας, της Ελένης, της Νικόλ της Γιασμίν, της επόμενης γυναίκας που θα τολμήσει να σηκώσει ανάστημα και να φύγει από την τοξική και επικίνδυνη σχέση, στην οποία έχει μπει και δεν την αφήνουν εκείνος, η ντροπή, η οικογένεια, οι μειωμένες αντοχές της, το «καλό των παιδιών της», το «τι θα πει η κοινωνία» εάν τολμήσει, να φύγει;

Ας φυτέψουμε βαθιά μέσα στα κεφάλια μας, ότι σε κάθε γυναικοκτονία δεν είναι μόνο το θύμα που πέφτει νεκρό. Μαζί της πεθαίνουν η οικογένεια της, τα παιδιά της, αλλά και τα παιδιά και η οικογένεια του δράστη. Με κάθε γυναίκα που πέφτει νεκρή στον βωμό του ΟΧΙ της και του ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΧΘΗΚΑ (από τον τρόμο, την βία, το ξύλο, την λεκτική, ψυχολογική και διανοητική κακοποίησή της) πεθαίνει η κοινωνία ολόκληρη, πεθαίνει ο Θεός μέσα μας, πεθαίνουμε μαζί της, γυναίκες ή άντρες, όλοι εμείς!!!

Στο ίδιο εδώλιο με τον δράστη δικαζόμαστε και εμείς. Εμείς που κλείνουμε τα μάτια για να ξορκίσουμε το κακό, εμείς που δεν νιώθουμε ότι ο γιος μας παίζει και να είναι ο επόμενος δράστης. Και ΟΧΙ δεν επιβάλλεται (αν και έχουμε φτάσει στα όρια του τρόμου οι γονείς και το πράττουμε) να εκπαιδεύσουμε τις κόρες μας να προσέχουν. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να εκπαιδεύσουμε τους γιούς μας να ΤΙΣ προσέχουν, να ΤΙΣ σέβονται, να ΜΗΝ ΤΙΣ κακοποιούν. Επιβάλλεται να εκπαιδεύσουμε τους γιους μας να μαζεύουν τη τεστοστερόνη τους, τον θυμό και τον εγωισμό τους και να μην πιάνουν στα χέρια τους όπλο. Επιβάλλεται να τους διδάξουμε ότι στο ΟΧΙ της, γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν!!! Ότι το ΌΧΙ σημαίνει πως τελείωσε, δεν έχει άλλο!!! Το ΟΧΙ σημαίνει NADA, ΤΕΛΟΣ, ΣΤΟΠ!!! Επιβάλλεται να οπλίσουμε την κοινωνία ηθικά, να τους διδάξουμε Αξίες, να τους πλάσουμε Ανθρώπους και όχι κτήνη, στην τελική. Προληπτικά, επιβάλλεται να δράσουμε για να μην ευθυνόμαστε για τον κάθε εν δυνάμει δράστη και για να έχουμε τα κορίτσια μας ζωντανά και χαμογελαστά ανάμεσα μας. Προληπτικά και όχι εκ των υστέρων κάθε φορά.

Επιβάλλεται η καθεμιά και ο καθένας μας, επιτέλους, να αντιδράσει. Η γυναικοκτονία αφορά τους πάντες. Η γυναικοκτονία τείνει να γίνει καθεστώς. Πολίτες και νομοθέτες, πολιτικοί και εκπρόσωποι του δικαστικού χώρου, εκπαιδευτικοί, ιερείς, γονείς, οι πάντες και όλοι μας επιβάλλεται να σπάσουμε όχι μόνο την σιωπή μας, αλλά και να υψώσουμε τέρμα ψηλά το ανάστημα μας, ενάντια στον κάθε Μπάμπη που θα θεωρήσει το άρρωστο ΕΓΩ του και την σωματική τους διάπλαση ανώτερα της γυναίκας δίπλα του ή απέναντι του. Τον σπόρο του θρασύδειλου με το όπλο στην κωλότσεπη και την σφαλιάρα ως επιχείρημα, επιβάλλεται να τον ξεπαστρέψουμε ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ!!! 

Δεν ξέρω τον τρόπο, δεν έχω τις απαντήσεις μπροστά μου αυτή τη στιγμή, ίσως και να μην τις έχω ποτέ. Έχω όμως την εικόνα στο κεφάλι μου και το νούμερο στα στατιστικά: 11 γυναικοκτονίες σε λιγότερο από ένα χρόνο. 11 γυναίκες νεκρές ανάμεσα μας από τους πρώην συντρόφους τους. 11 γυναίκες νεκρές επειδή δεν θέλησαν άλλο, επειδή σήκωσαν τα μάτια προς την έξοδο και το φως. Και 11 δράστες, που τις σημάδεψαν με το όπλο και τις δολοφόνησαν  και στην συνέχεια κατέγραψαν την δικαιολογία για τα πρακτικά της δίκης: δεν άντεχαν μακριά της!!! Τις σκότωσαν επειδή θεώρησαν δικαίωμα τους να τις κακομεταχειρίζονται και να τις κακοποιούν έως το τέλος!! 11 δολοφονημένες γυναίκες και ακόμη το 2021 καλά κρατεί. 

Πόνος και ντροπή: καρντάσια αποτύχαμε!!!

 Πηγή πληροφοριών:eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128

---