Ελένη Βατσινά: Γενιά των 700 ευρώ… λέμε και κλαίμε!

Όταν πριν από μερικά χρόνια οι νέοι εργαζόμενοι απελπίζονταν ως “γενιά των 700 ευρώ”, δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν τη μισθολογική κατάρρευση που θα ακολουθούσε! Αν υπολογίσουμε την κατακρήμνιση των οικονομικών απολαβών των τελευταία 14 χρόνια, μάλιστα, και την, μετά κόπων και βασάνων, επαναφορά τους στα επίπεδα του τότε, καταλαβαίνουμε ότι …δεν υπάρχει φως.Κι αυτό γιατί οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, στην πράξη μοιάζουν με αστείο και μάλιστα κακόγουστο, τη στιγμή που το κόστος διαβίωσης έχει εκτοξευθεί, ο πληθωρισμός καλπάζει και οι εργαζόμενοι αγωνιούν για να “βγάλουν το μήνα”.

Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία ξεγυμνώνει την κυβέρνηση και αποκαλύπτει την αποτυχία της στην απασχόληση των νέων και των γυναικών. Στη χώρα μας εργάζονται λιγότεροι από 1 στους 5 νέους, έναντι 40% στον υπόλοιπο ΟΟΣΑ. Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας νέων πτυχιούχων (17%) μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ, τριπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (5,2%), τη δεύτερη υψηλότερη ανεργία (11,4%) διπλάσια από την ΕΕ, την πρώτη θέση στην ανεργία γυναικών (14,7%) και τη δεύτερη θέση στην ανεργία των νέων (31,3%) και των μακροχρόνια ανέργων (63,5%).

Η ΕΕ εκτιμά ότι το 2024 το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων θα είναι στο 68% του μέσου όρου της ΕΕ, από 94% το 2009.

Σε αυτό το ασφυκτικό οικονομικό κλίμα, ο αγώνας για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι διαρκής. Όχι μόνο για αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: την εργασιακή και οικονομική αξιοπρέπεια, όχι μόνο για αυτό που κατά τη χθεσινή παρουσίαση της μελέτης της ΓΣΕΕ για τον κατώτατο μισθό αναφέρθηκε χαρακτηριστικά: δηλαδή το να μη βρεθούν οι εργαζόμενοι στο κατώφλι της φτώχειας, αλλά για να μπορεί κάθε άνθρωπος να εργάζεται και να αμείβεται λογικά και – θα μου επιτρέψετε τη λέξη – σοβαρά.

Γενναίες μισθολογικές αυξήσεις λοιπόν για αξιοπρεπή διαβίωση, με την υπογραφή και τον έλεγχο του κράτους και όχι σαν … χάρη από τον εκάστοτε εργοδότη.

Στην Ελλάδα της εργασιακής ασυδοσίας ήρθε η ώρα να μπει στο προσκήνιο ο εργαζόμενος, ο άνθρωπος του μόχθου. Για αυτό το λόγο οι πόρτες των υπουργείων πρέπει να είναι ανοιχτές στα Σωματεία Εργαζομένων, τα προβλήματα να τίθενται, να συζητιούνται και να λύνονται κι όχι οι υποσχέσεις για συναντήσεις να παραμένουν λόγια του αέρα.