Ελένη Αντωνιάδου: Η NASA, η Μπάρμπι και τα πρότυπα

H Ελένη Αντωνιάδου δεν είναι το πρόβλημα, είναι το σύμπτωμα. Γράφει η Τζίνα Μοσχολιού στο in.gr

Στην υπόθεση της Ελένης Αντωνιάδου, οι περισσότεροι θύτες είναι και θύματα. Η ίδια είναι θύτης των υπερβολών για τα επιτεύγματά της και θύμα του «ξεσκίσματος» από ΜΜΕ που μέχρι προχθές την παρουσίαζαν ως κορίτσι-θαύμα. Τα ίδια ΜΜΕ έπεσαν θύματα μιας ωραίας ιστορίας και έγιναν θύτες όταν δεν τη διασταύρωσαν. Θύμα και η υπουργός Νίκη Κεραμέως που εκτέθηκε βραβεύοντας την κ. Αντωνιάδου, θύτης και ως συμμετέχουσα στην πολιτικοποίηση της αριστείας.

Η μεγάλη εικόνα; Η κ. Αντωνιάδου προωθήθηκε ως πρότυπο γιατί η χώρα δεν είναι κανονική. Στις κανονικές χώρες, η επιστημοσύνη δεν ενισχύεται με το να σύρεται από πρωτοσέλιδο σε πάνελ κι από βράβευση σε φωτογράφιση, κι η μόρφωση των γυναικών δεν διαφημίζεται ως «μπορείτε να προοδεύσετε έχοντας και τις αναλογίες μιας κούκλας Μπάρμπι». Στις κανονικές χώρες, η επιστημοσύνη στηρίζεται με κονδύλια κι υποδομές, ακόμη και με το να βοηθούν τους νέους τους να φύγουν μακριά για να τους δοθούν περισσότερες ευκαιρίες, χωρίς κλάψες με αντανακλαστικά δεκαετίας ’60 για την ξενιτιά. Κοινώς, στην κανονικότητα, δεν επιδοτείται η σαπουνόπερα, επιδοτούνται οι ευκαιρίες.

Στα παραπάνω συμβάλλει η δημιουργία προτύπων μέσω σεμιναρίων και βραβεύσεων από διάφορα think tanks που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και δεν προσφέρουν εργαλεία πέρα από το προσωπικό «branding».

Με ατάκες συνθηματικές που μοιάζουν σαν να βγήκαν από brief διαφημιστικής εταιρείας για χρήση στα social media, γυναίκες πλασάρονται ως πρότυπα επιχειρηματικότητας ή επιστημοσύνης, για να δώσουν, υποτίθεται, αυτοπεποίθηση σε άλλες γυναίκες, καταλήγοντας, τελικά, να τους κουνάνε κι αυτές το δάχτυλο. Αυτά τα think tank και τις «πρωτοβουλίες» ενισχύουν με την αξιοπιστία τους πολιτικοί, στο πλαίσιο της ανάγκης τους να συμπεριλαμβάνεται το όνομα κι η εικόνα τους σε θετικές ειδήσεις. Ενίοτε δε τις στηρίζουν και με πιο έμπρακτο τρόπο, αλλά ας πούμε ότι δεν μας απασχολεί τόσο αυτό αυτή τη στιγμή.
Είναι δύσκολο, ωστόσο, να μην αναρωτηθεί κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα αν τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί για λαμπερές βραδιές και στήριξη φορέων που δεν έχουν ούτε γραφεία, δίνονταν προς οποιονδήποτε πραγματικό εκπαιδευτικό σκοπό.

Διότι η κ. Αντωνιάδου δεν είναι το πρόβλημα, είναι το σύμπτωμα.