Από τον κορωνοϊό, θέλω να κρατήσω μόνο τα μαθήματα

Από τον κορωνοϊό, θέλω να κρατήσω μόνο τα μαθήματα, γιατί είναι πολλά και σημαντικά.

Το 1923, στο έργο «Ο κήπος του προφήτη», ο Χαλίλ Γκιμπράν έγραψε «να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι» και 97 χρόνια μετά, αυτή η φράση μοιάζει να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Η πανδημία του νέου κορωναϊού συνεχίζει να εξαπλώνεται με χιλιάδες ασθενείς και νεκρούς ανά τον κόσμο και όλος ο πλανήτης παλεύει με το ίδιο εχθρό. Ολόκληρες χώρες βρίσκονται σε καραντίνα, οι μεγαλύτεροι δρόμοι , οι κεντρικότερες πλατείες και τα διασημότερα αξιοθέατα του κόσμου είναι έρημα, όσο οι πολίτες μένουν σπίτι προσπαθώντας έτσι να σταματήσουν τη εξάπλωση του ιού.

Μία νέα πραγματικότητα για καθέναν από εμάς, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, γλώσσας και καταγωγής. Μία νέα πραγματικότητα για κάθε πολίτη του κόσμου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου. Μία νέα πραγματικότητα που έφερε στη ζωή μας πολλές και διαφορετικές έννοιες μα την ίδια στιγμή ακόμη περισσότερα μαθήματα.

Ξέρω, ότι οι άσχημες ειδήσεις είναι παντού γύρω μας και είναι λογικό. Ξέρω ότι ο πόνος και ο φόβος ίσως πολλές φορές επισκιάζει τη θετική μας σκέψη που προσπαθεί να βρει χώρο για να πάρει κεφάλι. Ξέρω πως η αβεβαιότητα για το μέλλον και η τωρινή κατάσταση είναι συνθήκες που χρειαζόμαστε χρόνο για να τις επεξεργαστούμε και πολύ περισσότερο για να τις δεχθούμε. Ξέρω πως είναι σκληρό, ίσως και βίαιο, το πόσο ξαφνικά άλλαξαν τα πράγματα. Πόσο απρόσμενα ήρθαν τα πάνω κάτω και βρεθήκαμε μόνοι… όλοι μαζί.

Ξέρω πως είναι δύσκολο πολλές φορές να δεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων αλλά πίστεψε με αν εστιάσεις εκεί θα δεις τι καταφέραμε, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Εγώ, εσύ, ο φίλος σου, η μαμά σου, ο γείτονας σου, γι’ αυτό να είσαι περήφανος για σένα και τον καθέναν από αυτούς.

Μείναμε μόνοι. Έτσι μας είπαν.
Έτσι πρέπει.
Αν θέλεις να βοηθήσεις και να προστατέψεις όσους αγαπάς, μείνε μακριά τους. Έτσι μας είπαν.
Δείξε την αγάπη σου με την απουσία σου και θα νικήσουμε. Έτσι μας είπαν.
Μην πας στους αγαπημένους σου, μην αγκαλιάσεις τη μαμά και τον παππού σου. Μην δώσεις φιλί στο εγγόνι σου και μην χαιρετήσεις από κοντά τη φίλη σου. Έτσι μας είπαν.
Κράτα τις αποστάσεις, μείνε σπίτι, μη δεις κανένα για 14 μέρες. Έτσι μας είπαν κι εμείς το κάνουμε, ή τουλάχιστον προσπαθούμε.
Και όχι μόνο εμείς οι Έλληνες, αλλά όλοι ! Ιταλοί, Ισπανοί, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Κινέζοι… είμαστε όλοι μαζί. Μόνοι…
Είμαστε μόνοι, αποκλεισμένοι στα σπίτια μας, μόνο με τους ανθρώπους που μένουν μαζί μας, μακριά από αγαπημένους, χωρίς κοινωνικές συναναστροφές, μακριά από τη δουλειά και τις συνήθειες μας.
Είμαστε μόνοι, αποκλεισμένοι στη νέα μας καθημερινότητα μακριά από όσα γέμιζαν τη μέρα μας, χωρίς αγκαλιές, φιλιά και χειραψίες.

Μπορείς να δεις τη θετική πλευρά?
Μπορείς να δεις τα μαθήματα που παίρνουμε κάθε μέρα από όλη αυτή την κατάσταση?
Μπορείς να δεις πόσο αλλάζουμε?

Συνειδητοποίησες πόση αξία έχει μία αγκαλιά στους αγαπημένους σου? Πόσο σου έλειψε να χαιρετήσεις κάποιον από κοντά και πόσο πολύ θέλεις να δεις τους δικούς σου? Πόσο μεγάλη πολυτέλεια φαντάζει τώρα μία χειραψία και ένα φιλί?  Αυτό ήταν το 1ο μάθημα.

Συνειδητοποίησες πόσο μεγάλη αξία έχει η πολυτέλεια του να μπορείς να ζεις τη μέρα σου όπως ακριβώς θέλεις? Χωρίς περιορισμούς, χωρίς ωράρια, χωρίς απαγορεύσεις? Να μπορείς να κάνεις όλα εκείνα που γεμίζουν τη μέρα σου (και που άλλοτε παραπονιόσουν για τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο σου), χωρίς να χρειάζεσαι ειδική άδεια, ελεύθερα? Αυτό ήταν το 2ο μάθημα.

Συνειδητοποίησες πόση αξία έχουν οι άνθρωποι σου? Πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία, η επαφή, το νοιάξιμο? Κατάλαβες τώρα πόσο άδικα ανέβαλλες εκείνο το τηλεφώνημα επειδή δεν προλάβαινες, ή εκείνη την επίσκεψη γιατί είχες πολλά να κάνεις? Κατάλαβες πόσο σου έλειψε ο χρόνος με την οικογένεια και τους φίλους? Ο χρόνος ο σωστός, ο ποιοτικός. Αυτό ήταν το 3ο μάθημα.

Συνειδητοποίησες πόση ανάγκη είχε ο πλανήτης μας να πατήσουμε για λίγο pause? Πόσο ανάγκη είχαν οι υπόλοιποι οργανισμοί τη δική μας απομόνωση? Πρόλαβες να δεις τις φωτογραφίες που κάνουν το γύρω του διαδικτύου, με τα καθαρά νερά, τα ήρεμα ζώα και την μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης? Κατάλαβες τώρα πόσο πιο όμορφη είναι αυτή η γη όταν όλα τα πλάσματα ζουν αρμονικά και με σεβασμό? Αυτό ήταν το 4ο μάθημα.

Συνειδητοποίησες πόσα μπορεί να κάνει η αλληλεγγύη? Είδες πόσοι άνθρωποι βρήκαν παρηγοριά όσο βρίσκονται μόνοι τους, μέσα από lives, social media και μελωδικά μπαλκόνια? Είδες πόσο κοντά μας έφερε αυτή η απομόνωση? Κατάλαβες τη δύναμη που έχουν τα συντονισμένα χειροκροτήματα? Συνειδητοποίησες πόσο περισσότερο μιλάς με τους δικούς σου, πόσα λες με την παρέα σου και πόσο πιο συχνά τους βλέπεις μέσα από οθόνες? Πόσο περισσότερο επικοινωνείς με ανθρώπους άγνωστους, στην άλλη άκρη του κόσμου, απλώς και μόνο επειδή μοιράζεστε το ίδιο πρόβλημα και πόση χαρά παίρνεις όταν βοηθάς έστω και λίγο? Αυτό ήταν το 5ο μάθημα.

Είμαστε περίεργα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι. Κάθε μέρα γκρινιάζουμε για τις υποχρεώσεις, τη ρουτίνα και το φόρτο εργασίας. Κάθε μέρα ζητάμε και μία μέρα παραπάνω για ξεκούραση. Κάθε μέρα αναβάλλουμε όσα μας ευχαριστούν για λίγο πιο μετά.
Τώρα τα θέλουμε όλα πίσω.
Τη ρουτίνα, τις υποχρεώσεις, το φόρτο εργασίας, τον καφέ που πρέπει να πιούμε, την επίσκεψη που πρέπει να πάμε… μα τώρα τα θέλουμε πραγματικά. Τώρα καταλάβαμε την αξία που κρύβεται και στα πιο μικρά πράγματα και στην πιο απλή χειραψία…

Από τον κορωνοϊό, θέλω να κρατήσω μόνο τα μαθήματα, γιατί είναι πολλά και σημαντικά.
Θέλω να κρατήσω την αξία που έχει το να είμαστε υγιείς! Σωματικά μα και ψυχικά.
Τη σπουδαιότητα της ελευθερίας.
Τη δύναμη που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.
Την αγάπη που μοιράζεται κάθε μέρα στον κόσμο.
Την αλληλεγγύη που δίνει απλόχερα ο ένας στον άλλο.
Την ανιδιοτέλεια που ξύπνησε μέσα μας και την καλοσύνη που βρήκε επιτέλους χώρο να βγει προς τα έξω.

Από τον κορωνοϊό, θέλω να κρατήσω μόνο τα μαθήματα, γιατί όταν όλο αυτό τελειώσει, μάλλον θα μας έχει κάνει πιο δυνατούς μα σίγουρα θα μας έχει κάνει καλύτερους…

Αγγελική Καλογεράκη

 

---