Politica 89.8
της Cecile Prieur (*)
«2020 annus horribilis!» θα πρέπει να αναφωνήσουμε όπως η Ελισάβετ Β’ το 1992, καθώς τελειώνει μια από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Το 2020 είναι πράγματι η χρονιά όλων των κακών εκπλήξεων, στη διάρκεια της οποίας ένας ιός άγνωστης προέλευσης αποσταθεροποίησε τις οικονομίες όλου του πλανήτη, περιόρισε τις ελευθερίες μας και ανέτρεψε τις ζωές μας. Πριν από έναν χρόνο τέτοιες ημέρες ετοιμαζόμασταν με πλήρη αθωότητα να γιορτάσουμε, χωρίς να μας περνάει καν από το μυαλό ότι ασκούσαμε έτσι μια θεμελιώδη ελευθερία. Ο ιός μόλις ξεκινούσε την εφιαλτική του πορεία και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το αποτέλεσμα θα ήταν να υποθηκευτεί το ίδιο μας το μέλλον.
Δώδεκα μήνες αργότερα, ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα, χωρίς να μπορούμε να προβλέπουμε το μέλλον, με μοναδική ελπίδα ότι το εμβόλιο θα μας επιτρέψει να ξαναβρούμε την κανονικότητα.
Σε αυτόν τον ωκεανό των κακών ειδήσεων, υπάρχει και μια εξέλιξη που μας κάνει να χαμογελάμε: η εκλογή της Κάμαλα Χάρις στην αντιπροεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, μαζί με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Πρώτη γυναίκα που φτάνει σε αυτό το αξίωμα στη σημαντικότερη δημοκρατία του κόσμου, Αφροαμερικανίδα από την Τζαμάικα και την Ινδία, η Κάμαλα Χάρις γράφει ιστορία και γεννά ελπίδα. Ενσαρκώνει εκείνη τη νέα γενιά γυναικών που, επειδή είναι γυναίκες, διοικούν με διαφορετικό τρόπο. Γιατί αν υπάρχει μια κρίση που αποκάλυψε τη δύναμη αυτής της νέας γυναικείας εξουσίας, είναι η Covid-19. Κι αυτό, επειδή η πανδημία αυτή απαιτεί ικανότητες επικοινωνίας, διαύγειας και ενσυναίσθησης που πολλοί άνδρες ηγέτες, ασκώντας το παραδοσιακό μοντέλο ηγεσίας, δεν μπορούν να επιδείξουν.
Για του λόγου το αληθές, μια βρετανική έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Ιουλίου από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συμπέρανε ότι στη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας «τα αποτελέσματα ήταν συστηματικά και εμφανώς καλύτερα στις χώρες που διοικούνται από γυναίκες». Αναλύοντας την υγειονομική διαχείριση σε 193 χώρες, η μελέτη αυτή καταλήγει ότι οι 19 χώρες που διοικούνται από γυναίκες τα πήγαν αναλογικά καλύτερα ως προς τους αριθμούς κρουσμάτων και θανάτων από τις χώρες που διοικούνται από άνδρες.
Αυτά τα καλύτερα αποτελέσματα μπορεί να εξηγηθούν από τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο διοικούν οι γυναίκες, όπως η Αγγελα Μέρκελ στη Γερμανία, η Τζασίντα Αρντερν στη Νέα Ζηλανδία, η Τσάι Ινγκ-ουεν στην Ταϊβάν ή η Σάνα Μάριν στη Φινλανδία.
Πράγματι, αποφασιστικό ρόλο στην καταπολέμηση της πανδημίας έπαιξαν η ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων, η σεμνότητα, η διαφάνεια και η παιδαγωγία. Απέναντι σε έναν απρόβλεπτο ιό, οι ηγέτες μας αναγκάστηκαν να αλλάξουν τον τρόπο διακυβέρνησής τους. Ο Εμανουέλ Μακρόν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τους πολεμικούς τόνους (ας θυμηθούμε το «Βρισκόμαστε σε πόλεμο» στην πρώτη καραντίνα) για να υιοθετήσει μια πιο ήπια και καθαρή προσέγγιση, που είναι η μόνη η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει το δηλητήριο της δυσπιστίας.
Είναι αργά, αλλά όχι ακόμη υπερβολικά αργά, για να εφαρμόσουμε αυτά τα διδάγματα στον εμβολιασμό κατά της Covid-19, που η επιτυχία του θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Κύριοι, ήρθε ο καιρός να εμπνευσθείτε από τις κυρίες!
(*) Η Σεσίλ Πριέρ είναι διευθύντρια του περιοδικού L’ Obs
