Politica 89.8
Τα Τάγματα Ευζώνων όπως είναι η επίσημη ονομασία τους ή Τάγματα Ασφαλείας, οι Γερμανοτσολιάδες όπως τους αποκαλούσε ο λαός, ήταν παραστρατιωτικές ομάδες που δημιούργησε η κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη με αντικομμουνιστική στόχευση ως ντόπιος σύμμαχος των ναζί. Κύριος σκοπός ήταν να ανακόψουν την δράση και την δημοφιλία των αντιστασιακών οργανώσεων, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές που ο ΕΑΜ συγκέντρωνε δυνάμεις.
Παράλληλες αποστολές τους ήταν η προστασία του Γερμανικού και του Ιταλικού στρατού από τους αντάρτες και η συλλογή πληροφοριών. Εξοπλίστηκαν από τη Βέρμαχτ, παρότι η ίδρυσή τους αποτελούσε ελληνική πρωτοβουλία, αλλά ταυτόχρονα η ίδρυσή τους εξυπηρετούσε τις δυνάμεις του Άξονα, καθώς μπορούσαν να αποδεσμεύσουν στρατιώτες για πιο κρίσιμες αποστολές. Την ίδια στιγμή οι ναζί προτιμούσαν πάντα να πεθαίνουν οι ντόπιοι παρά οι «Άριοι» στρατιώτες.
Τα Τάγματα Ασφαλείας απέκτησαν σάρκα και οστά με τον νόμο Νόμο 260/1943 που εκδόθηκε σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίου του 1943 από τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, με παρότρυνση των Θεόδωρου Πάγκαλου και Στυλινού Γονατά. Μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1943 δεν είχαν μεγάλη εμπλοκή, όμως καθώς οι δυνάμεις του ΕΑΜ με κάθε μικρή ή μεγάλη επιχείρηση αποκτούσαν απαλλοτριωμένο οπλισμό από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς που συνθηκολόγησαν. Εγκλήματα διέπραξαν σε πολλά μέρη της χώρας, με δολοφονίες στην Πελοπόνησσο, τη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια και την Αθήνα.
Ιδρύθηκαν με σκοπό να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας
Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1943 τα Τάγματα Ασφαλείας επέδραμαν σε 19 νοσοκομεία της Αθήνας, όπου συνέλαβαν ανάπηρους πολέμου και τραυματίες στην πλειονότητά τους κομμουνιστές, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα. Την δολοφονία τους ανέλαβαν οι ναζί, με 283 αγωνιστές να χάνουν τη ζωή τους κατά τη σύλληψη ή αργότερα όταν εκτέλεσαν όσους επιβίωσαν από αυτό που πλέον χαρακτηρίζεται ως μισαναπηρικό πογκρόμ.
Ο τότε στρατιωτικός διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ δήλωσε πως σκοπός ήταν «να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας».
Οι ευχαριστίες τoυ «Φύρερ» για το ενδιαφέρον των ταγματασφαλιτών για την επιβίωσή του από την απόπειρα δολοφονίας του με βόμβα.
Ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι «διάσημοι» φίλοι τους
Όπως είναι φυσικό, τα Τάγματα Ασφαλείας έδιναν όρκο στον Φύρερ τους, τον Αδόλφο Χίτλερ. «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων….»
Ο δωσιλογικής φύσεως όρκος δείχνει πόσο μακριά βρίσκονταν από τις πατριωτικές διαθέσεις της εποχής και πως δεν ήταν κάτι διαφορετικό από Έλληνες υπηρέτες του ναζισμού. Οι Γερμανοτσολιάδες υπήρχαν σε δύο είδη στρατιωτικής οργάνωσης, 9 «ευζωνικά τάγματα» (τυπικής δύναμης 600 ανδρών και 50 αξιωματικών, καθώς και ενός Γερμανού αξιωματικού), οργανωμένα από την ίδια τη δωσιλογική κυβέρνηση, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών.
Ύστερα υπήρχαν και τα 22 «εθελοντικά τάγματα», ως επί το πλείστον αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών. Γενικός προϊστάμενος, και των μεν και των δε, ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.
Ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ είχε μάλιστα αποστείλει ένα χαρακτηριστικό τηλεγράφημα της σχέσης Γερμανών ναζί και εγχώριων ναζί.«Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε -σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα- στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα».
Οι δράσεις των «Γερμανοτσολιάδων»
Τα Τάγματα Ασφαλείας εγκαινίασαν μια εποχή τρομοκρατίας του ελληνικού πληθυσμού. Από τον απλό καθημερινό ρουφιάνο (εντός και εκτός εισαγωγικών γιατί έδιναν ως και μη συνεργαζόμενους με τους αντάρτες πολίτες για προσωπικές διαφορές) που θα φορούσε την κουκουλίτσα του και θα καταδίκαζε τους συγχωριανούς του σε θάνατο, έως και την συμμετοχή σε μπλόκα, κάψιμο χωριών και μαζικές εκτελέσεις αμάχων.
Στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν πληροφορίες, τα Τάγματα Ασφαλείας δεν δίσταζαν να ξυλοκοπήσουν, να βιάσουν και να δολοφονήσουν συγγενείς ανταρτών και άλλων αγωνιστών εναντίον του ναζισμού. Κομμάτι της «δουλειάς» του ταγματασφαλίτη ήταν να φυλάνε τα κρεμασμένα πτώματα εκτελεσμένων, για να μην τα θάψουν οι συγγενείς τους.
Όσο πλησίαζε η διαφαινόμενη ήττα των δυνάμεων του Άξονα, τόσο περισσότερο τα Τάγματα Ασφαλείας των Αθηνών άρχισαν να εμφανίζουν δύο πρόσωπα. Ένα πολύ σκληρό με μερίδα των μελών του να προβαίνει σε ανείπωτες αγριότητες και που έβαλαν τα σώματά τους ασπίδα για να αποχωρήσουν οι Γερμανοί με ασφάλεια και ένα πιο διαλλακτικό που προέβαινε ακόμα και σε απελευθερώσεις κρατουμένων.
Ο λόγος είναι πως τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν πολύ μεγάλο εύρος κινήτρων ανάμεσα σε όσους εντάχθηκαν σε αυτά. Κάποιοι μπήκαν υποχρεωτικά από τον Στρατό ή την Αστυνομία υπό την απειλή απόταξης, άλλοι μπήκαν γιατί πλήρωναν καλά ενώ στον αντίποδα υπήρχαν σκληροί ναζιστές, αντικομμουνιστές και συγγενείς σκοτωμένων προδοτών που έψαχναν εκδίκηση.
O Άρης Βελουχιώτης δια χειρός Θανάση Καραμπαλιού.
Η διάσωση των Ταγματασφαλιτών από τους Βρετανούς και η χρήση τους στις βρώμικες αποστολές του Εμφυλίου
Ο διοικητής των Ταγμάτων της Πελοποννήσου Διονύσιος Παπαδόγγονας, πατέρας μετέπειτα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, περικυκλώθηκε στην Τρίπολη από δυνάμεις του Βελουχιώτη και έσπειρε τον θάνατο στην πόλη της Τρίπολης, μέχρι που παραδόθηκε με τους άντρες του στους Βρετανούς με την μεσολάβηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Μεταφέρθηκαν στην Αθήνα μέσω Σπετσών.
Το Τάγμα Ασφαλείας Μελιγαλά, μαζί με τους όσους είχαν μείνει από τους Γερμανοτσολιάδες της Καλαμάτας αποδεκατίστηκε από τον ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη από τις 13 έως τις 15 Σεπτεμβρίου, ενώ εκτελέστηκαν κάποιοι από τους αιχμαλώτους για εγκλήματα κατά του λαού. Σε ανοικτό Λαϊκό Δικαστήριο στην Καλαμάτα, κρίθηκαν ένοχοι και εκτελέστηκαν ο επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας της Μεσσηνίας και Νομάρχης Περρωτής και άλλοι 17 υποστηρικτές τους.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι αιχμάλωτοι Γερμανοτσολιάδες φυλακίστηκαν και σε λίγες εκτελέστηκαν. Σε κάθε περίπτωση αφοπλίστηκαν προσωρινά. Μετά την κατοχή ταγματασφαλίτες απελευθερώθηκαν από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, επανεξοπλίστηκαν και πολέμησαν στο πλευρό της κυβέρνησης και των Βρετανών εναντίον των συμπατριωτών τους στα Δεκεμβριανά και τον μετέπειτα εμφύλιο.
Στις δίκες που ακολούθησαν οι περισσότεροι όχι μόνο αθωώθηκαν, αλλά αργά ή γρήγορα εντάχθηκαν πλήρως στον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, με τους απογόνους τους να βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά της πολιτικής και όχι μόνο ζωής της χώρας για δεκαετίες. Αργότερα πήραν και πολεμικές συντάξεις. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες δίκες και χώρες, είναι αυτή με το μεγαλύτερο ποσοστό ατιμωρησίας, υπέρ των Ελλήνων ναζιστών και των συνεργατών τους.
Οι ταγματασφαλίτες του προδοτικού τάγματος του Πούλου δολοφόνησαν 17 γέροντες και γυναικόπαιδα και έκαψαν τα σπίτια του χωριού Ελευθεροχωρίου Γιαννιτσών.
Απαγορεύτηκε ακόμα και η ιστορική μελέτη, ενώ ακόμα δεν έχουν βρει τον δρόμο τους στην σχολική ύλη τα σχετικά κεφάλαια
Η ιστορική μελέτη των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν απαγορευμένη δια νόμου μέχρι τη Μεταπολίτευση, με χρήση της νομοθεσίας περί αναμόχλευσης παθών. Οι εαμικές οργανώσεις αναγνωρίστηκαν από το ΠΑΣΟΚ το 1982 επί Α. Παπανδρέου, ενώ μέχρι τότε μόνο οι δεξιές οργανώσεις όπως ο ΕΔΕΣ αναγνωρίζονταν, μαζί τους και όσες είχε αναγνωρίσει η χούντα πως πολέμησαν τον κομμουνισμό μετά όμως την απελευθέρωση του 1944. Εκτός όμως των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Η Χούντα χορήγησε συντάξεις στα πρώην μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας με διάταγμα του 1969, όμως ποτέ καμία κυβέρνηση δεν αναγνώρισε ηχηρά το δολοφονικό τους έργο και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να τιμήσει φανερά τον ρόλο τους κατά τη διάρκεια της κατοχής. Αυτό ήταν πάντα το παράπονο των Ελλήνων ναζί, πως δεν τους αναγνώρισε ποτέ η επίσημη χώρα, παρά μόνο οι παρακρατικοί και παραστρατιωτικοί κύκλοι.
Μέχρι στιγμής στα σχολικά βιβλία Γυμνασίου και Λυκείου, τα σχετικά κεφάλαια που αναφέρονται στη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας, μένουν εκτός ύλης εδώ και δεκαετίες (με μια μικρή επιφύλαξη αν ανά χρονιές έχουν διδαχθεί). Δυστυχώς, διαφαίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για αναθεώρηση της ιστορικής αλήθειας (δεκάδες οι αναθεωρητές), προς το ευνοϊκότερο για τα Τάγματα Ασφαλείας και το δυσμενέστερο για τους αγωνιστές.
