Politica 89.8
Παίζοντας μόνος: Η ασφαλής και δεξιά επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας
Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν η πιο ασφαλής επιλογή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πάνω στη βάση των όσων ονομάτων ακούστηκαν ή γράφτηκαν τους τελευταίους μήνες.
Ασφαλής υπό την έννοια ότι συσπειρώνει το κόμμα του προτείνοντας ένα στέλεχος «βαθιά» δεξιό, επιχειρεί να συγκρατήσει όσο κόσμο κοιτούσε δεξιότερα της Δεξιάς και σκεφτόταν να αποχωρήσει επ’ αφορμή μιας πρότασης κεντροαριστερού προφίλ και ταυτόχρονα στέλνει ένα μήνυμα ισχύος στους πολιτικούς του αντιπάλους: L’ etat c’est moi, κατά συνέπεια θα κάνω ό,τι θέλω.
Και στο βάθος… εκλογές
Σίγουρα, όπως κάθε απόφαση, έτσι και η συγκεκριμένη, έχει τα υπέρ και τα κατά της. Στο τελικό ζύγι, αποφασίστηκε ότι αυτό που προέχει είναι το κόμμα της ΝΔ δύο χρόνια και κάτι μήνες πριν από τις επόμενες εθνικές εκλογές και το κομματικό του ακροατήριο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα για μια κυβέρνηση που έχει δεσμευτεί ότι θα εξαντλήσει τη θητεία της και που σχεδιάζει την επόμενη μέρα υπό των φως των δημοσκοπήσεων των τελευταίων μηνών. Εκείνων που την παρουσιάζουν πρώτη μεν στις προτιμήσεις του κόσμου, αδύναμη, δε, να πετύχει το στόχο της αυτοδυναμίας.
Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι βέβαιο ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Ταυτόχρονα έχει τη δυνατότητα να «αβαντάρει» την κυβέρνηση στα δύσκολα και κυρίως απέναντι στο συντηρητικό ακροατήριο αυτής της χώρας που δύναται να έχει δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το ακροκεντρώο περιβάλλον του πρωθυπουργού και των επιλογών του. Σίγουρα, αρκετοί από τους τελευταίους θα απογοητεύτηκαν, θεωρώντας σχεδόν σίγουρη μια υποψηφιότητα Βενιζέλου, η οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, συγκέντρωνε εξαιρετικά λίγες πιθανότητες και η χρήση της ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση και μόνο.
Όταν έλεγε άλλα για τη θέση του Προέδρου
Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζυγίζοντας τα δεδομένα της συγκυρίας, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει πίσω όσα έχει πει στο παρελθόν. Σε συνέντευξή του στο Live News του Mega πριν από λίγους μήνες δήλωνε ότι «είναι σημαντικό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μπορεί να έχει υπερκομματικά χαρακτηριστικά… Δε νομίζω ότι το πνεύμα του Συντάγματος είναι να επιλεγεί ένας Πρόεδρος, ο οποίος να έχει, αμιγώς κομματικά και όχι και θεσμικά χαρακτηριστικά».
Η επίκληση στην υπερκομματική εκλογή του κ. Τασούλα για τη θέση του Προέδρου της Βουλής, σαφώς και δεν συγκρίνεται με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας για πολλούς λόγους. Κι αυτό το γνωρίζει καλά ο πρωθυπουργός, ο οποίος κάτι έπρεπε να βγει και να πει για να δικαιολογήσει την απόφασή του. Το επιχείρημα δεν έπεισε, αλλά αυτό εν προκειμένω λίγη σημασία έχει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πως η επιλογή του είτε έτσι, είτε αλλιώς θα περάσει. Δείχνει ότι μπροστά στη γενικότερη εικόνα δεν τον απασχολεί που επί των ημερών του έσπασε μια παράδοση χρόνων, όταν οι Πρόεδροι απολάμβαναν της αποδοχής μεγάλου μέρους της Βουλής, με 200 και πλέον ψήφους.
Το παιχνίδι της εκλογής
Η λογική λέει ότι για την εκλογή του κ. Τασούλα θα χρειαστεί να φτάσουμε έως την τέταρτη ψηφοφορία της 12ης Φεβρουαρίου, όπου εκεί ο Πρόεδρος μπορεί να εκλεγεί με 151 ψήφους. Νούμερα όπως το 200, ακόμα και το 180 που απαιτούνται στην τρίτη ψηφοφορία θα είναι σχετικά δύσκολο να υπάρξουν. Ερωτηματικό αποτελεί η στάση που θα κρατήσουν τα υπόλοιπα κόμματα δεξιότερα της ΝΔ, όπως η Ελληνική Λύση και η Νίκη, καθώς ο επικεφαλής των Σπαρτιατών Βασίλης Στίγκας, ήδη χαιρέτισε την επιλογή Τασούλα.
Αν η Ελληνική Λύση και η Νίκη ψήφιζαν υπέρ, σε συνδυασμό με τον αριθμό των βουλευτών των Σπαρτιατών, φτάνουμε στους 181 βουλευτές, αριθμός ικανός για την εκλογή του νέου Προέδρου στην τρίτη ψηφοφορία. Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους πάντως για το μέλλον και για τις όποιες συμμαχίες προκύψουν.
Ο Κυριάκος και οι άλλοι
Από τη πρώτη στιγμή που ανέλαβε πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυψε ότι σε αυτόν αρχίζουν και τελειώνουν όλα, πως το κράτος είναι ο ίδιος. Η σύλληψη και η εκτέλεση της ιδέας του διαβόητου επιτελικού κράτους αυτή ακριβώς τη λογική υπηρετούσε και εξακολουθεί να το κάνει.
Κατά συνέπεια δεν είχε κανένα πρόβλημα στην παρούσα συγκυρία να αγνοήσει επιδεικτικά άπαντες τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν εκμεταλλεύτηκαν το προηγούμενο διάστημα ώστε να καταλήξουν σε μια κοινή πρόταση και να δείξουν τα δόντια τους στον πρωθυπουργό. Να αποδείξουν με λίγα λόγια ότι απέναντί του συγκροτείται ένα σοβαρό μέτωπο, το οποίο θα πρέπει να υπολογίζει. Χάθηκε η ευκαιρία.
Πάνω απ΄ όλα όμως, επιβεβαιώθηκε η αίσθηση ότι για τη Δεξιά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη το κράτος και οι θεσμοί του είναι λάφυρα, τα οποία και μπορούν να διαχειρίζονται όπως επιθυμούν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
in
