Οι απίστευτες γκάφες που οδηγούν στην πολιτική αυτοκτονία του Αλέξη Τσίπρα

Υπήρχε εδώ και μήνες μια φήμη (η οποία βεβαίως εκπορευόταν από γνωστά επικοινωνιακά μαγαζιά του εξωτερικού με τα οποία συνεργαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι ο Τσίπρας μπορεί να πάρει ακόμη και το Νόμπελ. Για τη συμφωνία των Πρεσπών ο λόγος βεβαίως…

Επειτα από τις εκλογές του Μαίου και από αυτές της 7ης Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας κάλλιστα θα μπορούσε να πάρει το βραβείο «πολιτικής αυτοκτονίας».

Τα είχε όλα και τα χάνει μόνος του. Οι επιλογές του σε πρόσωπα και στρατηγικές ήταν τόσο λανθασμένες που είναι να απορεί κανείς πώς αυτός ο πολιτικός κατάφερε να αντέξει τέσσερα χρόνια στο Μαξίμου.

Θα πει κανείς ότι με τόσες κωλοτούμπες και τόσες οβιδιακές μεταμορφώσεις (από άνεμος ανατροπής στον καλύτερο πελάτης της τρόικας) είναι εύκολο να παραμένει κανείς στην εξουσία.

«Φούσκα»

Όμως, όταν ήρθαν τα δύσκολα, όταν οι πολιτικές εξελίξεις ήταν αναπόφευκτες μπόρεσαν όλοι να καταλάβουν ότι τελικά ο πρωθυπουργός ήταν μια «φούσκα». Επικοινωνιακή κατά κύριο λόγο, αλλά και ουσίας. Διότι κανείς δεν αμφισβητεί το χάρισμα που έχει ο Αλέξης Τσίπρας στο να παραπλανά. Η δημαγωγία είναι χάρισμα και δεν το έχουν πολλοί, γι’ αυτό και πέτυχε να έρθει από το πουθενά, να εκμεταλλευτεί τη δραματική κατάσταση στην Ελλάδα και να κυβερνήσει επί τέσσερα χρόνια.

Και το έκανε αυτό γιατί δεν είχε ενδιάμεσα εκλογές. Δεν αντιμετώπισε ποτέ ουσιαστικά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Είχε δε κι ένα ακόμη ατού: Ο κόσμος ουδέποτε στράφηκε μαζικά εναντίον του με διαδηλώσεις, σοβαρά επεισόδια, έκφραση λαϊκής οργής έξω από τη Βουλή όπου μέσα συνέβαιναν σημεία και… μνημονιακά τέρατα.

Με καθαρό πολιτικό χρόνο και με τον κόσμο στους καναπέδες ήταν εύκολο για έναν λαϊκιστή πολιτικό να αντέχει στην καρέκλα του Μαξίμου.

Τα δύσκολα ξεκίνησαν όταν στο βάθος του ορίζοντα εμφανίστηκαν οι κάλπες, η πρώτη αναμέτρηση δηλαδή με το λαό. Κι εκεί ο Τσίπρας λιγοψύχησε, έκανε τόσα πολλά λάθη που κανείς δεν το πιστεύει. Θα πρέπει να διδάσκεται στα αμφιθέατρα των πολιτικών επιστημών πώς ένας τέτοιος πολιτικός ναρκοθέτησε ο ίδιος την καριέρα του.

Μέχρι σήμερα βεβαίως, γιατί όλοι ξέρουν ότι από τον Τσίπρα δύσκολα μπορεί κανείς να απαλλαγεί. Εχει μπροστά του ένα προσδόκιμο πολιτικής επιβίωσης της τάξης των 20 ετών και είναι λογικό να θέλει να επανέλθει «καβάλα στο άλογο».

Τα βασικά λάθη

Όμως, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές και με το αποτέλεσμα να έχει «κλειδώσει» θα πρέπει να δει κανείς τα στοιχεία εκείνα της πολιτικής αυτοκτονίας του Τσίπρα. Και να τα δει ειδικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν δεν θέλει να έχει την ίδια τύχη.

Το πρώτο λάθος του Τσίπρα που τον οδηγεί σε οδυνηρή ήττα, ήταν το ψέμα που είπε με την οκά. Όταν μένεις στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος ψεύτης πολιτικός και στα social media φιγουράρεις ως ο σύγχρονος Πινόκιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τότε κάτι σίγουρα δεν έχεις κάνει καλά.

Ψέματα και παραπλάνηση του ελληνικού λαού από την αρχή μέχρι το τέλος. Με την κωλοτούμπα του 2015, με το νέο μνημόνιο, με τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 όταν είπε ότι μπορεί να διαχειριστεί και να επαναδιαπραγματευθεί καλύτερα.

Και βεβαίως με μια τετραετία όπου διέλυσε τη μεσαία τάξη, μαζεύοντας φόρους και εισφορές για να δημιουργεί αιματηρά πλεονάσματα.

Το δεύτερο λάθος του ήταν η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο. Το «αναγκαίο κακό» όπως το χαρακτηρίζει τώρα αλλοίωσε ουσιαστικά την αριστερή, προοδευτική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος από ριζοσπαστικό κίνημα μετατράπηκε σε χώρο συναλλαγής μόνο για την καρέκλα της εξουσίας. Και μάλιστα συναλλαγής με ακραίους δεξιούς που κάποτε η Αριστερά ούτε καν τους έλεγε καλημέρα.

Ο κόσμος της Αριστεράς δεν συγχώρησε ποτέ τον Τσίπρα γι’ αυτήν την άθλια επιλογή καθώς τον Αλέξης και Πάνος ταυτίστηκαν και χαρακτηρίστηκαν ως η επιτομή του πολιτικού οπορτουνισμού.

Το ήθος και το ύφος

Το τρίτο λάθος ήταν το ύφος και το ήθος της εξουσίας. Αυτό που, αδίκως, λέγεται Πολακισμός, διότι ο Πολάκης δεν ήταν μόνος του. Η αθλιότητα στη συμπεριφορά, ο κενός καταγγελτικός λόγος, η στοχοποίηση αντιπάλων, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ακόμη και γυναικών και παιδιών αντιπάλων, ήταν επιλογή του Μεγάρου Μαξίμου. Ο Πολάκης, ο Καμμένος, ο Τζανακόπουλος, ο Παππάς κ.λπ. ήταν απλά… ο Αλέξης Τσίπρας. Οι πολίτες μπορεί να γελάνε μια φορά με τις γελοιότητες, να γελάνε δύο με τις ανοησίες, αλλά δεν μπορούν να ανέχονται εσαεί την άθλια συμπεριφορά, την ψεύτικη καταγγελία, την υποκρισία, το πολιτικό μίσος και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιέργησε το Μαξίμου. Και ο κόσμος τους τιμώρησε και γι’ αυτό.

Το τέταρτο και βασικό λάθος που έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ για κυριαρχία ήταν το Μακεδονικό.  Όχι τόσο η θέληση της κυβέρνησης να λύσει ένα ακανθώδες, πολυετές διμερές πρόβλημα, αλλά ο τρόπος. Εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις, παντελής αδιαφορία για τα υπόλοιπα κόμματα, καμία ενημέρωση για τις κινήσεις Κοτζιά και Τσίπρα, παιχνίδια με το όνομα (π.χ. έριξαν το άθλιο όνομα Ιλιντεν για να περάσει πιο εύκολα το Βόρεια Μακεδονία).

Και τέλος, παντελής αδιαφορία για τις αντιδράσεις του κόσμου. Ακόμη κι αν η συμφωνία ήταν θετική η κυβέρνηση δεν προσπάθησε να εξηγήσει στα κόμματα και στους πολίτες. Διαπραγματεύτηκε και αποφάσισε ερήμην τους, και αυτή η αλαζονεία πληρώθηκε στις κάλπες.

Παταγώδης αποτυχία η καμπάνια

Και πάμε στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και τώρα. Αν ήμουν Τσίπρας θα είχα απολύσει όλους τους μεγαλόσχημους επικοινωνιολόγους που είχα.

Τόσο λανθασμένη καμπάνια δεν έχει υπάρξει. Ενας πρωθυπουργός που βγήκε από το γυάλινο πύργο του μόλις ένα μήνα πριν από τις 26 Μαίου. Υπουργοί και στελέχη που ήταν εμφανώς παραιτημένα και πρωτοκλασάτοι που κρύφτηκαν για να μην εκτεθούν.

Η δε γραμμή που χαράχτηκε ήταν η πιο γελοία που θα μπορούσε να υπάρξει. Λίγες ημέρες πριν από τις κάλπες προσπάθεια εξαγοράς ψηφοφόρων με ψίχουλα. Των ίδιων ψηφοφόρων που είχαν στραγγαλίσει επί τέσσερα χρόνια.

Διχαστικά διλήμματα και αστείες ιστορίες για την κακή δεξιά και τον Μητσοτάκη που έρχεται να μας πιεί το αίμα.

Συνθήματα, όπως «ήρθε η ώρα των πολλών» , των ίδιων… πολλών που ήταν θύματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Επικοινωνιακή τακτική βασισμένη σε λανθασμένες προγνώσεις και μετρήσεις. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι η διαφορά με τη ΝΔ ήταν μικρή και υπέστησαν δεινή ήττα 10 μονάδων.

Το παρελθόν και το μέλλον

Και το βασικό: Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για το παρελθόν, κατηγορούσε τους άλλους λες και ήταν στην αντιπολίτευση. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ μιλούσαν στον κόσμο για την επόμενη ημέρα, έδιναν ένα τόνο οράματος. Ακόμη και ψέματα να λέει ο Μητσοτάκης δίνει στους πολίτες την αίσθηση της αλλαγής, της ελπίδας. Ο Τσίπρας συνέχισε να μιλά για το πώς έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, για τη Novartis, για τα σκάνδαλα των άλλων, για τις ελίτ με τις οποίες ο ίδιος έκανε παρέα και βόλεψε μια χαρά. Μια προεκλογική καμπάνια δηλαδή βασισμένη στο παρελθόν και σε αόριστες υποσχέσεις για το μέλλον.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι στις 27 Μαίου ο Τσίπρας θα έπαιρνε τσεκούρι και θα αποκεφάλιζε τους γκαφατζήδες της επικοινωνιακής του ομάδας (Ελληνες και ξένους), συνέχισε στην ίδια γραμμή. Δεν έκανε τίποτε για να αλλάξει κάτι ή όταν προσπάθησε (η περίπτωση της μεσαίας τάξης) το έκανε τόσο άγαρμπα που φάνηκε ότι κοροϊδεύει τον κόσμο.

Και κάπως έτσι, ο οδηγείται ο Τσίπρας στο… 0-3 με αντίπαλο τον Μητσοτάκη και με μόνη του πρόνοια να μειώσει τη διαφορά, να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα καλό ποσοστό και να παραμείνει ισχυρός στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να ασκήσει θεσμική, σοβαρή αντιπολίτευση ή αν θα το γυρίσει ξανά στο… κλέφτικο. Δηλαδή στην καταγγελία, στον ξεσηκωμό του κόσμου, στις διαδηλώσεις και στην κατάλυση του κράτους με κάθε ευκαιρία.Βασίλης Σ. Κανέλλης-in.gr

---