Πώς οι εταιρείες επιλέγουν πλευρές και στρατούς και αλλάζουν το πρόσωπο του πολέμου

Φανταστείτε ένα όπλο που μπορεί να ισοπεδώσει ένα οικοδομικό τετράγωνο, το οποίο κατασκευάζεται στο Βέλγιο, συναρμολογείται στο Ντουμπάι, χρηματοδοτείται μέσω ελβετικών τραπεζών και παραδίδεται στους μαχητές από μια «εταιρεία logistics» που είναι εγγεγραμμένη στη Σιγκαπούρη, με όλα τα στοιχεία του από διαφορετικές εταιρείες. Αυτή δεν είναι η πλοκή ταινίας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο σύγχρονος πόλεμος, όπως αναφέρει το Foreign Policy in Focus..

Όταν ένα εξελιγμένο χτύπημα με μη επανδρωμένο αεροσκάφος έπληξε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας το 2019 (σ.σ. και τερμάτισε την εμπλοκή των Σαουδαράβων στον εμφύλιο της Υεμένης), οι ερευνητές εντόπισαν την τεχνολογία των όπλων όχι σε ένα κράτος, αλλά σε ένα πολύπλοκο δίκτυο εταιρικών προμηθευτών και μαχητικών ομάδων.

Πλέον οι σκοτεινές συμμαχίες μεταξύ ενόπλων και εταιρειών αναδιαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι πόλεμοι, ποιος κερδίζει από αυτούς και γιατί η παραδοσιακή διατήρηση της ειρήνης δεν λειτουργεί πλέον.

Οι νέοι κερδοσκόποι του πολέμου

Η παλιά εικόνα των εμπόρων όπλων ως σκοτεινών ανδρών με χαρτοφύλακες γεμάτους μετρητά είναι απελπιστικά ξεπερασμένη. Το σημερινό εμπόριο όπλων διακινείται μέσω νομιμοφανών εταιρειών, εταιρειών τεχνολογίας και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν κατακτήσει την τέχνη να εργάζονται στις γκρίζες ζώνες του πολέμου.

Πάρτε τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Υεμένη. Ενώ η προσοχή των μέσων ενημέρωσης επικεντρώνεται στους κρατικούς φορείς, οι ιδιωτικοί στρατιωτικοί εργολάβοι και οι αμυντικές εταιρείες έχουν διαμορφώσει περίπλοκες σχέσεις με τοπικές μαχητικές ομάδες. Οι εταιρείες αυτές δεν προμηθεύουν απλώς όπλα. Παρέχουν εκπαίδευση, συντήρηση, ακόμη και επιχειρησιακή υποστήριξη (σ.σ. πρόσβαση σε δορυφόρους κ.α.), διατηρώντας παράλληλα την επίφαση νομιμοφανών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

«Αυτό που βλέπουμε είναι πως οι συγκρούσεις περνούν σε χέρια εταιρειών», εξηγεί η Σάρα Μαρτίνεζ, ειδικός στις μη κρατικές ένοπλες ομάδες στο Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών. «Δεν πρόκειται πλέον για απλές συμφωνίες όπλων, πρόκειται για μακροχρόνιες επιχειρηματικές σχέσεις που δημιουργούν διαρκείς κύκλους βίας».

Follow the money (Ακολούθησε το χρήμα) – Αν μπορείς

Ο οικονομικός ιστός που στηρίζει αυτές τις συμμαχίες είναι σκόπιμα αδιαφανής και σχεδιασμένος για να αποφύγει τη λογοδοσία. Ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες, συχνά εγγεγραμμένες σε υπεράκτιες δικαιοδοσίες όπως το Ντουμπάι ή η Σιγκαπούρη, σχηματίζουν συμπράξεις με εταιρείες-βιτρίνες που εδρεύουν στην Καραϊβική.

Με τη σειρά τους οι εικονικές οντότητες, με τη σειρά τους, αναθέτουν τις δραστηριότητές τους σε υπεργολαβίες σε ασαφείς «εταιρείες εφοδιασμού» που δραστηριοποιούνται στην Ανατολική Ευρώπη.

Αυτό το περίπλοκο σύστημα εικονικών εταιρειών και υπεργολάβων επιτρέπει στα όπλα και τον στρατιωτικό εξοπλισμό να ρέουν ελεύθερα σε ζώνες συγκρούσεων χωρίς να εγείρονται κόκκινες σημαίες. Η ευθύνη διαχέεται σε ένα πλέγμα εταιρικών δομών, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί η τελική πηγή των αποστολών όπλων ή να θεωρηθεί κάποιος υπεύθυνος για την τροφοδότηση των συγκρούσεων.

Στις πλούσιες σε πόρους περιοχές της Αφρικής, οι εταιρίες του πολέμου ευημερούν

Εδώ, ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας, συχνά χρηματοδοτούμενες από δυτικούς επενδυτές, συνάπτουν συμμαχίες με τοπικές μαχητικές ομάδες με το πρόσχημα της προστασίας πολύτιμων πετρελαϊκών και μεταλλευτικών εγκαταστάσεων.Αυτό που ξεκινά ως επιχείρηση «ασφάλειας» για τη διασφάλιση των πόρων συχνά κλιμακώνεται σε αυτές τις εταιρείες που λειτουργούν ως de facto ιδιωτικοί στρατοί, ελέγχοντας ολόκληρες περιοχές και υπονομεύοντας την εξουσία των εθνικών κυβερνήσεων.

Αυτές οι συμμαχίες (σ.σ. χωρίς ηθικές αναστολές αν θα συμμαχήσουν με τζιχαντιστές τύπου Ισλαμικού Κράτους) όχι μόνο αποσταθεροποιούν την τοπική πολιτική αλλά και περιπλέκουν τις διεθνείς ειρηνευτικές προσπάθειες, δημιουργώντας κενά εξουσίας όπου μη κρατικοί φορείς μπορούν να ευδοκιμήσουν.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η οικονομική υποστήριξη αυτών των επιχειρήσεων γίνεται ένα κρίσιμο εργαλείο, μετατρέποντας αυτό που φαίνεται να είναι εταιρικές συναλλαγές ρουτίνας σε κινητήρια δύναμη πίσω από μερικές από τις πιο μακροχρόνιες συγκρούσεις στον κόσμο.

Η ιδιωτική τεχνολογία που μονοπωλούν οι εταιρείες αλλάζει τα πάντα

Οι σύγχρονες συγκρούσεις δεν αφορούν μόνο τα όπλα και τις βόμβες. Οι σημερινές μαχητικές ομάδες χρειάζονται εξελιγμένη τεχνολογία, την οποία προμηθεύονται από φαινομενικά νόμιμες πηγές. Εξοπλισμός επικοινωνιών, τεχνολογία παρακολούθησης και εργαλεία στον κυβερνοχώρο ρέουν μέσω εταιρικών καναλιών που κινούνται στα όρια μεταξύ νόμιμου και παράνομου.

Αυτά τα εργαλεία επιτρέπουν στις ομάδες να λειτουργούν κρυφά, να επικοινωνούν με ασφάλεια και να εκτελούν εξελιγμένες κυβερνοεπιθέσεις, οι οποίες μπορεί να είναι εξίσου επιζήμιες με τον συμβατικό πόλεμο.

Για παράδειγμα, οι μαχητικές ομάδες χρησιμοποιούν κρυπτογραφημένα εργαλεία επικοινωνίας για να αποφύγουν την κρατική επιτήρηση, ενώ παράλληλα αποκτούν μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλο εξοπλισμό επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας μέσω εταιρικών γκρίζων αγορών.

Οι εταιρείες με τους ικανότερους και πιο βρώμικους επιχειρησιακούς διευθυντές κεδίζουν

Αυτή η πρόσβαση σε προηγμένη τεχνολογία επεκτείνεται πέρα από τον οπλισμό. Αφορά επίσης την επιχειρησιακή ικανότητα.

«Η πραγματική αλλαγή στο παιχνίδι δεν είναι τα ίδια τα όπλα, αλλά τα συστήματα υποστήριξης», σημειώνει ο Τζέιμς Γουίλσον, πρώην επιθεωρητής όπλων του ΟΗΕ. Όταν οι μαχητικές ομάδες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε υλικοτεχνική υποδομή, εκπαίδευση και τεχνική υποστήριξη σε εταιρικό επίπεδο, γίνονται πολύ πιο επικίνδυνες από τις παραδοσιακές ένοπλες δυνάμεις.

Αυτές οι εταιρικές συνεργασίες επιτρέπουν στις μαχητικές οργανώσεις να μιμούνται τη δομή των επίσημων στρατιωτικών δυνάμεων, συνδυάζοντας τακτικές ανταρτοπόλεμου με τη σύγχρονη τεχνολογία για να διαταράξουν τον κρατικό έλεγχο, να εξαπολύσουν κυβερνοεπιθέσεις και ακόμη και να κρατήσουν εδάφη με ένα επίπεδο πολυπλοκότητας που δεν είχε παρατηρηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες.

Αναδύεται ένα μοτίβο διαιώνισης των συγκρούσεων

Το μοτίβο επαναλαμβάνεται σε όλες τις περιοχές.Στη Συρία, εταιρικές οντότητες που συνδέονται με τις ρωσικές στρατιωτικές βιομηχανίες παρέχουν όχι μόνο όπλα αλλά και ολόκληρα οικοσυστήματα υποστήριξης σε διάφορες ένοπλες ομάδες.

Οι εταιρείες αυτές παρέχουν τα πάντα, από υλικοτεχνική υποστήριξη και προηγμένα όπλα μέχρι οικονομική βοήθεια, δημιουργώντας μια συμβιωτική σχέση με τις τοπικές πολιτοφυλακές. Αυτή η δυναμική επιτρέπει τόσο στις εταιρείες όσο και στις ένοπλες ομάδες να ευημερούν σε μια διαρκή κατάσταση σύγκρουσης.

Παρομοίως, στο Κέρας της Αφρικής, κινεζικές εταιρείες, ενώ συμμετέχουν επίσημα στην κατασκευή έργων υποδομής, προμηθεύουν ταυτόχρονα, ανεπίσημα, μαχητικές ομάδες με εξοπλισμό και τεχνογνωσία. Οι εταιρείες αυτές επωφελούνται οικονομικά και από τις δύο πλευρές, εξασφαλίζοντας κυβερνητικά συμβόλαια για υποδομές, ενώ παράλληλα εξοπλίζουν τους εξεγερμένους.

Σύμφωνα με το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ρυθμίσεις αυτές συμβάλλουν σε αυτό που οι ερευνητές των συγκρούσεων αποκαλούν «ζώνες διατηρούμενης αστάθειας», περιοχές όπου η βία παρατείνεται σκόπιμα επειδή καθίσταται κερδοφόρα τόσο για τους επιχειρηματικούς παράγοντες όσο και για τις ένοπλες ομάδες.

Οι ειρηνευτικές αποστολές είναι αδύναμες να ελέγξουν τη βία

Ως αποτέλεσμα, οι παραδοσιακές ειρηνευτικές αποστολές, οι οποίες σχεδιάστηκαν για τη διαχείριση συγκρούσεων μεταξύ κρατικών φορέων, είναι όλο και πιο αναποτελεσματικές.

Οι αποστολές αυτές είναι συχνά ανίκανες να αντιμετωπίσουν τον πολύπλοκο ιστό εταιρικών και μη κρατικών συμμαχιών που τροφοδοτούν αυτές τις συγκρούσεις.

Όπως υπογραμμίζει το Διεθνές Ινστιτούτο Ειρήνης, οι ειρηνευτικές αποστολές βρίσκονται άσχετοι με αυτά τα νέα οικοσυστήματα συγκρούσεων, όπου οι κινητήριοι μοχλοί της βίας δεν είναι πλέον αποκλειστικά κρατικοί φορείς, αλλά εταιρείες με γνώμονα το κέρδος και ένοπλες φατρίες που δρουν εκτός των ορίων του κρατικού ελέγχου.

Τα σύγχρονα προβλήματα δεν λύνονται από παραδοσιακές λύσεις

Η διατήρηση της ειρήνης από τον ΟΗΕ σχεδιάστηκε για έναν κόσμο όπου τα κράτη ήταν οι πρωταγωνιστές στις συγκρούσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν η πραγματική δύναμη βρίσκεται σε συμμαχίες επιχειρήσεων και στρατιωτικών που λειτουργούν πέρα από τα σύνορα; Τα παραδοσιακά διπλωματικά εργαλεία και οι ειρηνευτικές συμφωνίες συχνά παραλείπουν τους πραγματικούς παράγοντες των συγκρούσεων.

«Οι ειρηνοφύλακες μπορούν να παρακολουθούν τις εκεχειρίες μεταξύ των στρατών, αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις εταιρικές αλυσίδες εφοδιασμού που τροφοδοτούν τις συγκρούσεις», εξηγεί η πρώην ειρηνοφύλακας του ΟΗΕ συνταγματάρχης Μαρία Ροντρίγκεζ. «Χρησιμοποιούμε εργαλεία του εικοστού αιώνα για να πολεμήσουμε πολέμους του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αυτές οι συμμαχίες δεν απειλούν μόνο την τοπική σταθερότητα.Υπονομεύουν ολόκληρο το διεθνές σύστημα.
Όταν οι εταιρείες μπορούν να εξοπλίζουν και να υποστηρίζουν αποτελεσματικά και ατιμώρητα μαχητικές ομάδες, έννοιες όπως η κρατική κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο αρχίζουν να καταρρέουν.

Για να υπάρξει λύση πρέπει να ελεγχθεί το στρατιωτικό και βιομηχανικό κατεστημένο

Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, οι συμμαχίες επιχειρήσεων και στρατιωτών επηρεάζουν πλέον τις συγκρούσεις που επηρεάζουν πάνω από 250 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Οι διευθετήσεις αυτές έχουν δημιουργήσει σκιώδεις οικονομίες αξίας περίπου 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.

Οι παραδοσιακές κυρώσεις και το εμπάργκο όπλων συχνά αποτυγχάνουν επειδή στοχεύουν σε κρατικούς φορείς και όχι στα όλο και πιο ισχυρά εταιρικά-στρατιωτικά δίκτυα που καθοδηγούν τις σύγχρονες συγκρούσεις. Ορισμένοι εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν μια εντελώς νέα προσέγγιση στη διαχείριση των διεθνών συγκρούσεων.

Εν αρχή ην η παραδοχή

Πρώτον, προτείνουν να αναγνωριστεί ότι αυτές οι συμμαχίες εταιρειών-στρατιωτικών, και όχι οι κρατικές ενέργειες, είναι οι πρωταρχικές δυνάμεις πίσω από πολλούς από τους σημερινούς πολέμους. Χωρίς αυτή τη μετατόπιση της εστίασης, οι κυρώσεις θα συνεχίσουν να χάνουν το στόχο τους.

Δεύτερον, υπάρχει μια αυξανόμενη έκκληση για την ανάπτυξη νέων διεθνών νομικών πλαισίων που καθιστούν τις εταιρείες υπόλογες για το ρόλο τους στις συγκρούσεις, ιδίως όταν επωφελούνται από τη βία ή συμβάλλουν άμεσα σε αυτήν. Αυτό θα αντιμετώπιζε τα νομικά κενά που επιτρέπουν στις εταιρείες να αποφεύγουν την ευθύνη όταν δραστηριοποιούνται σε ζώνες συγκρούσεων.

Τέλος, οι εμπειρογνώμονες προτείνουν ειρηνευτικές επιχειρήσεις που διαταράσσουν αυτές τις συμμαχίες επιχειρήσεων-στρατιωτικών αντί να επικεντρώνονται απλώς στον διαχωρισμό των ενόπλων δυνάμεων.

Κόβοντας την οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη που παρέχουν αυτά τα δίκτυα στις μαχητικές ομάδες, οι ειρηνευτικές προσπάθειες θα μπορούσαν να γίνουν πιο αποτελεσματικές στον περιορισμό των συγκρούσεων.

Οι σύγχρονοι πόλεμοι κινούνται πέρα από την ιδεολογία, τα σύνορα και τους νόμους του πολέμου

Το μέλλον των παγκόσμιων συγκρούσεων δεν αφορά πλέον μόνο τα έθνη-κράτη. Πρόκειται για πολύπλοκες συμμαχίες μεταξύ εταιρειών και ένοπλων ομάδων που επωφελούνται από τη διαρκή αστάθεια. Όπως το έθεσε ένας αξιωματούχος του ΟΗΕ (μιλώντας υπό τον όρο της ανωνυμίας): «Εμείς εξακολουθούμε να παίζουμε ντάμα, ενώ αυτοί παίζουν ένα πολύ πιο επικίνδυνο παιχνίδι».

Το συναίσθημα αυτό υπογραμμίζει την αυξανόμενη πολυπλοκότητα των παγκόσμιων συγκρούσεων, όπου οι παραδοσιακές μέθοδοι διπλωματίας και διατήρησης της ειρήνης υπολείπονται των ταχέως εξελισσόμενων συμμαχιών μεταξύ μη κρατικών φορέων.

Το ερώτημα δεν είναι αν αυτές οι συμμαχίες θα αναδιαμορφώσουν τις παγκόσμιες συγκρούσεις. Το έχουν ήδη κάνει, όπως φαίνεται σε περιοχές από τη Μέση Ανατολή έως τη Λατινική Αμερική. Η εμπλοκή πολυεθνικών εταιρειών σε συγκρούσεις που καθοδηγούνται από πόρους, παράλληλα με εξεγερμένες και μαχητικές ομάδες, προσθέτει επίπεδα πολυπλοκότητας που τα παραδοσιακά πλαίσια που βασίζονται στο κράτος δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν.

Αυτές οι συμμαχίες ξεπερνούν σύνορα, ιδεολογίες και νομικά πλαίσια, δημιουργώντας νέα είδη δυναμικών ισχύος που το διεθνές σύστημα δεν σχεδιάστηκε για να διαχειριστεί.

Μπορεί η διεθνής κοινότητα να εξελιχθεί συμπεριλαμβάνοντας την επιχειρηματική απληστία;

Το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσον η διεθνής κοινότητα μπορεί να προσαρμοστεί αρκετά γρήγορα για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πραγματικότητα και κατά πόσον οι παγκόσμιοι θεσμοί είναι εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν συγκρούσεις που δεν εντάσσονται πλέον στους παλιούς κανόνες εμπλοκής.

Αυτή η κρίση απαιτεί όχι μόνο νέα σκέψη για την επίλυση συγκρούσεων, την επιβολή της ειρήνης και το διεθνές δίκαιο, αλλά και μια επανεκτίμηση του τρόπου κατανομής της εξουσίας σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο όπου οι μη κρατικοί παίκτες κατέχουν όλο και μεγαλύτερη επιρροή.

Μέχρι τότε, οι εταιρικές-στρατιωτικές συμμαχίες θα συνεχίσουν να αμφισβητούν όχι μόνο την περιφερειακή σταθερότητα, αλλά τα ίδια τα θεμέλια της διεθνούς τάξης, υπονομεύοντας τις αρχές της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της διακυβέρνησης που επί μακρόν στήριζαν τις παγκόσμιες σχέσεις.  IN

---