Ο Ζαν Μαρί Λεπέν πέθανε. Όμως, δυστυχώς, οι ιδέες του ετοιμάζονται να κυβερνήσουν στην Ευρώπη

Η είδηση ότι ο Ζαν Μαρί Λεπέν πέθανε, σε ηλικία 96 ετών, συνέπεσε με τα ανησυχητικά νέα από την Αυστρία όπου η Ακροδεξιά έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, καθώς ήταν το πρώτο κόμμα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Αυτό ακριβώς δείχνει και το πρόβλημα που γίνεται ολοένα και πιο σοβαρό στην Ευρώπη.

Και ας μην βιαστείτε να μου θυμίσετε ότι ο Λεπέν ήταν εδώ και χρόνια απόβλητος ακόμη και από το κόμμα που είχε ιδρύσει το Εθνικό Μέτωπο / Εθνικό Συναγερμό, καθώς η ίδια η κόρη του, η Μαρίν Λεπέν, ήθελε, αποστασιοποιούμενη από τον πατέρα της, να δείξει ότι το κόμμα της έχει αλλάξει και σέβεται τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού.

Γιατί είναι αλήθεια ότι ο Λεπέν ήταν ένας φασίστας «παλαιάς κοπής». Θα υπηρετήσει στη Λεγεώνα των Ξένων, θα βασανίσει ανθρώπους κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία, θα συνεργαστεί στενά με ανθρώπους που υπηρέτησαν στη διάρκεια της Κατοχής στα Waffen SS, θα είναι ένας κανονικός ακροδεξιός τραμπούκος στις συμπλοκές με αριστερούς και κομμουνιστές, θα υποστηρίξει ότι οι θάλαμοι αερίων στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης ήταν μια «λεπτομέρεια» στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και στην εποχή που το πολιτικό μάρκετινγκ είναι «ο καλός μύλος που όλα τα αλέθει», ήταν κάπως δύσκολο για να ένα κόμμα να διεκδικήσει την εξουσία με έναν «ιστορικό ηγέτη» με τέτοιο βιογραφικό.

Όμως, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν ταυτόχρονα αυτός που προσπάθησε να ανοίξει έναν δρόμο ώστε η Ακροδεξιά να γίνει υπολογίσιμη δύναμη στο ευρωπαϊκό πολιτικό πλαίσιο. Επέμεινε και κατάφερε να αποκτήσει μια εικόνα «κόμματος» και όχι τάγματος εφόδου, όπως ήταν μέχρι τότε η εικόνα των περισσότερων οργανώσεων της γαλλικής ακροδεξιάς. Κατοχύρωσε ένα λόγο που παρουσίαζε την ακροδεξιά ως μια δύναμη «κατά του κατεστημένου» και συστηματοποίησε την προσπάθεια να κερδηθούν απογοητευμένοι εργάτες. Και βέβαια εγκαινίασε την κυνική επένδυση στον ρατσισμό και την ξενοφοβία, καθώς επί των ημερών του το κόμμα του υιοθέτησε το ανατριχιαστικό σύνθημα «ένα εκατομμύριο άνεργοι σημαίνει ένα εκατομμύριο μετανάστες περισσότεροι».

Και μπορεί για λόγους πολιτικής αισθητικής η κόρη του να τον απομάκρυνε, όμως εάν αυτή τη στιγμή ο Εθνικός Συναγερμός είναι ο πολιτικός ρυθμιστής στη Γαλλία και βλέπει τις επόμενες προεδρικές εκλογές το 2027 με αξιώσεις νίκης, είναι γιατί πατάει πάνω στη δική του κληρονομιά. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι είναι αυτός που έκανε το πρώτο βήμα, όταν το 2002 κατάφερε να περάσει, για πρώτη φορά, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο θάνατός του κάθε άλλο παρά συμπίπτει με την υποχώρηση της ακροδεξιάς. Αντιθέτως, με δεδομένη την πλήρη ταύτιση και της κεντροδεξιάς και μεγάλου μέρους της κεντροαριστεράς με τις πολιτικές που αποξενώνουν τα λαϊκά στρώματα που νιώθουν διαρκώς αδικημένα, η ακροδεξιά διεκδικεί όλο και περισσότερο να «υποδεχτεί» τη δυσαρέσκεια και να διεκδικήσει να ασκήσει εξουσία.

Όμως, ας μη γελιόμαστε: όπως πίσω από τη Μαρίν Λεπέν και την προσπάθειά της να «εξωραΐσει» το κόμμα της θα είναι πάντα η σκιά του πατέρα της, έτσι και πίσω από τα σημερινά κάπως «κυριλέ» ακροδεξιά κόμματα θα κρύβεται πάντα ο φασισμός.