Nτόναλντ Τραμπ: Απένειμε χάρη στους εισβολείς του Καπιτωλίου και κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στα σύνορα με το Μεξικό

Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι από μόνη της μια πολιτική επάνοδος που οι ΗΠΑ, αλλά και ο δημοκρατικός κόσμος, σπάνια έχουν ξαναδεί.

Έγινε 47ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τέσσερα χρόνια μετά τη χαώδη πρώτη προεδρική θητεία του και την ταραχώδη λήξη της, ων ήδη καταδικασμένος για κακουργήματα -μια «μαύρη» ιστορική πρώτη- αλλά και μέχρι πρότινος υπόδικος σε ομοσπονδιακές ποινικές δίκες, με βαρύτατες κατηγορίες.

Επιστρέφει, δε, στην εξουσία όχι πραξικοπηματικά -όπως είχε εν πολλοίς αποπειραθεί με την αιματηρή εισβολή του φανατισμένου όχλου υποστηρικτών του στο Καπιτώλιο, στις 6 Ιανουαρίου 2021, με ώθηση την εμμονική άρνησή του να αναγνωρίσει την ήττα του στις προεδρικές εκλογές του 2020- αλλά με το «συγχωροχάρτι» της λαϊκής ψήφου στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου.

Ως φόντο, η δεύτερη ορκωμοσία Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ -της μεγαλύτερης οικονομικής, στρατιωτικής και πυρηνικής δύναμης της Δύσης και του πλανήτη- έχει τις «ευλογίες» της οικονομικής ολιγαρχίας των Big Tech και την αποτυχία των πολιτικών αντιπάλων του στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Το σκηνικό συμπληρώνουν η γεωπολιτική αστάθεια, η οικονομική αβεβαιότητα και η άνοδος των ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων παγκοσμίως.

Σε αντίθεση μάλιστα με την πρώτη θητεία του, ο Ντόναλντ Τραμπ -ένας μεγιστάνας των ακινήτων, που αντιμετωπίζει την πολιτική με όρους επιχειρηματικής συναλλαγής- αρχίζει τη δεύτερη προεδρία του σχεδόν παντοδύναμος, σχεδόν χωρίς αντίβαρο.

Ελέγχοντας πια και το Κογκρέσο και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, έχει πολύ περισσότερη πολιτική δύναμη από ό,τι πριν από οκτώ χρόνια.

Συγκροτώντας μια κυβέρνηση πειθήνιων, έχει πλέον τα μέσα για να υλοποιήσει τα σχέδιά του.

Κα δη τώρα με ακραιφνώς δεξιό εθνικολαϊκιστικό ιδεολογικό πρόσημο, το οποίο επιχειρεί να ενισχύσει και στην Ευρώπη, μέσω του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο και (άκρο)δεξιού «χεριού» του, του Έλον Μασκ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο, στην αρχή της πρώτης προεδρικής θητείας του, το 2017 (REUTERS/Carlos Barria/File Photo)

Οι «μηχανικοί του χάους»

Δεν χρειάζεται κανείς καν να δει τα πλείστα όσα πρώτα προεδρικά διατάγματα που θα φέρουν την υπογραφή της εποχής Τραμπ 2.0, από «τις πρώτες ώρες» της δεύτερης θητείας του, υπό το MAGA σύνθημα «Make America Great Again» (Κάντε την Αμερική Σπουδαία Ξανά).

Εκτείνονται από την οικονομία, την επιβολή δασμών και την κατάργηση της περιβαλλοντικής πολιτικής του προκατόχου του, Τζο Μπάιντεν, μέχρι εξπρές απελάσεις μεταναστών από τις ΗΠΑ, την κήρυξη πολέμου κατά της «woke» ατζέντας, αλλά και την απονομή χάριτος σε καταδικασθέντες συμμετέχοντες στην εισβολή στο Καπιτώλιο, έδρα του Κογκρέσου και «ναό» της αμερικανικής Δημοκρατίας.

Πρακτικά, η δεύτερη προεδρία Τραμπ σηματοδοτεί για το εσωτερικό των ΗΠΑ de facto κατάργηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης διάκρισης των εξουσιών.

Του λεγόμενου «checks and balances», βάσει του οποίου η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία είναι σαφώς διαχωρισμένες και ελέγχονται μέσω αμοιβαίων και εκτεταμένων περιορισμών.

Όλος αυτός ο μηχανισμός ελέγχων και εξισορροπήσεων, που έχει ως στόχο την ομαλή διακυβέρνηση, έχει πρακτικά διαλυθεί στην εποχή Τραμπ 2.0.

Αυτά, ενώ γύρω από τον 47o πρόεδρο των ΗΠΑ συστρατεύονται τεχνο-ολιγάρχες, με πρώτο τη τάξει τον Έλον Μασκ.

Είναι η πρώτη φορά που ένας επιχειρηματίας -εν προκειμένω ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο- είναι τόσο εμφανώς συνδεσμένος με την εξουσία, προσφέροντας μάλιστα στον Αμερικανό πρόεδρο τεράστια ισχύ επικοινωνιακής επιρροής, μέσω της πλατφόρμας Χ.

Πρόκειται για ένα επικίνδυνα δυστοπικό φαινόμενο, δεδομένης της απουσίας ισχυρών δημοκρατικών αντίβαρων και εκτός των αμερικανικών συνόρων.

Ο Ιταλο-ελβετός συγγραφέας Τζουλιάνο ντα Έμπολι, πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (Sciences Po) το περιγράφει γλαφυρά με τον όρο «μηχανικοί του χάους».

Η σημαία των ΗΠΑ με φόντο το Καπιτώλιο των πολωτικά διχασμένων ΗΠΑ (REUTERS/Marko Djurica)

Η μεγάλη ρήξη

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην λίστα των «εκλεκτών» προσκεκλημένων στη τελετή της δεύτερης προεδρικής ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ.

Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα των «αφεντικών» της Big Tech και εκπροσώπων της απανταχού Ακροδεξιάς.

Δείχνουν να συμπορεύονται πια χέρι-χέρι προς την απορρύθμιση και έναν υπό διαμόρφωση αναθεωρητικό νεο-ιμπεριαλισμό, ιδεολογικό και μη (στον οποίο δείχνει να «κολλά» και αυτός του Τούρκου προέδρου Ερντογάν).

Συνδετικά σημεία αποτελούν οι διαχωρισμοί από την «παλιά ελίτ» ως προς τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις δημοκρατικές αξίες, την ελευθερία των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, τη μετανάστευση, ζητήματα μειονοτήτων, τους όρους της παγκοσμιοποίησης και των διεθνών σχέσεων.

Βασικό κρίτηριο κατά τον Τραμπ και τους ανά τον πλανήτη ομοϊδεάτες του στη νέο-ψυχροπολεμική περίοδο είναι ο «νόμος του ισχυρού».

Υπό το δικό τους πρίσμα, οι δημοκρατικές αξίες και όσα θεωρούσαμε έως σήμερα δεδομένα στη Δύση -έπειτα από δεκαετίες αγώνων και διεκδικήσεων- εκλαμβάνονται ως εμπόδιο.

Ως έχουν σήμερα τα παράγματα, οι εσωτερικοί πολιτικοί αντίπαλοι του Τραμπ -εκτός και εκτός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος- δείχνουν εξουδετερωμένοι.

Το δε έλλειμμα ηγεσίας στη Δύση -και δη στην ΕΕ «των αξιών»- αφήνει στον απρόβλεπτο 47ο πρόεδρο των ΗΠΑ επικίνδυνα περιθώρια ελιγμών, με φόντο τις γεωπολιτικές ρευστές ισορροπίες στον πόλεμο στην Ουκρανία, τις γεωστρατηγικές αναδιατάξεις στη Μέση Ανατολή και την αυξομειούμενη ένταση με την Κίνα στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.

Με φόντο τις απειλές εμπορικού και γεωπολιτικού «πολέμου», οι εξωτερικοί εν δυνάμει αντίπαλοί του δείχνουν διατεθειμένοι για επαναδιαπραγμάτευση, είτε είναι θεωρητικά σύμμαχοι, είτε de facto σήμερα εχθροί.

Η έκβαση, ωστόσο, κάθε άλλο παρά έχει κριθεί.

in.gr