«Η ανθρωπότητα έχει επιστρέψει στην εποχή του Τριαντακονταετούς Πολέμου»

«Πώς οι ΗΠΑ πήραν τον έλεγχο του κόσμου: Το τέλος του διεθνούς δικαίου» είναι ο τίτλος συζήτησης στο YouTube, στην οποία συμμετέχουν ο πρώην αναλυτής της Wall Street Michael Hudson, και ο Richard D. Wolff, και οι δύο αμερικανοί οικονομολόγοι και καθηγητές Οικονομικών (στη φωτογραφία αρχείου του Reuters/Ibraheem Abu Mustafa, επάνω, Παλαιστίνια κρατά στην αγκαλιά της τη νεογέννητη εγγονή της, εγκαταλείπoντας τη βόρεια Λωρίδα της Γάζας για να γλιτώσει από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς).

Κάνοντας την εισαγωγή στη συζήτηση, ο συντονιστής της εκπομπής Nima Alkhorshid επισημαίνει πως όποτε μιλούν για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αναφέρονται στη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες. Και Michael, ας ξεκινήσουμε από σένα. Γιατί αποφάσισαν να βάλουν τέλος στο διεθνές δίκαιο;

«Τι σημαίνει διεθνές δίκαιο όταν δεν υπάρχουν μέσα επιβολής του;»

Τριακονταετής Πόλεμος: «Δυστυχισμένα φρούτα» χαρακτηρίζονται στον υπότιτλο του πίνακα τ’ άψυχα σώματα των κρεμασμένων που βαραίνουν τα κλαδιά ενός δέντρου, ενώ ένα θρησκευτικό σύμβολο επιδεικνύεται σ’ ένα από τα θύματα ως η τελευταία εικόνα που βλέπει στη Γη (από newstatesman.com)

Michael Hudson: Λοιπόν, έχεις δίκιο. Οτι η αύξηση όλης αυτής της χρηματοδοτούμενης από τις ΗΠΑ επιθετικότητας από την Ουκρανία προς το Ισραήλ έχει προκαλέσει την κατάρρευση του διεθνούς δικαίου.

 

Και εξίσου σημαντικό, τι σημαίνει διεθνές δίκαιο όταν δεν υπάρχουν μέσα επιβολής του, εάν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι κατά της γενοκτονίας, και των συνεχιζόμενων επιθέσεων σε αμάχους;

Τι μπορεί να κάνει κανείς γι’ αυτό; Φαίνεται ότι υπάρχει ένας παγκόσμιος πόλεμος και όλες οι τακτικές τώρα είναι διαφορετικές απ’ όλους τους πολέμους που έχουμε δει, και θα έρθουμε σ’ αυτό.

Τα βασικά πολιτικά ζητήματα σήμερα σ’ αυτόν τον νέο Ψυχρό Πόλεμο, μοιάζουν πολύ μ’ εκείνα του Τριακονταετούς στην Ευρώπη (από το 1618 έως το 1648). Αυτός ο Τριακονταετής Πόλεμος τελείωσε με την Ειρήνη της Βεστφαλίας και οδήγησε στην ανάδειξη του διεθνούς δικαίου που καθόρισε τον κόσμο σ’ όλη τη διαδρομή από το 1648 μέχρι την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών.

 

«Μια ριζική αλλαγή»

Μέχρι πριν μόλις λίγα χρόνια, οπότε οι Ηνωμένες Πολιτείες το αντικατέστησαν και είπαν: «Δεν ακολουθούμε πλέον το διεθνές δίκαιο. Ακολουθούμε τον δικό μας νόμο. Τον ονομάζουμε τάξη βασισμένη σε κανόνες, και είναι οι κανόνες μας, και οι κανόνες της τάξης μας είναι το αντίθετο απ’ όλα όσα όριζε στο παρελθόν το διεθνές δίκαιο».

Είναι μια ριζική αλλαγή, και σχεδόν κανείς δεν έχει μιλήσει γι’ αυτήν, γιατί ποιος ασχολείται με το γεγονός ότι έχετε τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ουκρανία, το Ισραήλ, το ΝΑΤΟ, που ξαφνικά αντιστρέφουν τις θεμελιώδεις αρχές οι οποίες θεωρείτο ότι αποτελούσαν την ίδια τη βάση του πολιτισμού εδώ και σχεδόν τέσσερις αιώνες; Είναι πολύ ακραίο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια μονοπολική αντίληψη για τον έλεγχο των χωρών. Ολόκληρη η βάση του διεθνούς δικαίου μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο είχε ως στόχο ν’ αποτρέψει μελλοντικές συγκρούσεις, ορίζοντας ότι καμία χώρα δεν μπορεί να παρεμβαίνει στις πολιτικές υποθέσεις άλλων χωρών.

Κάθε χώρα έχει τη δική της αυτονομία, και γι’ αυτό ουσιαστικά έγινε ο πόλεμος. Οι καθολικές χώρες επιτίθεντο στις προτεσταντικές, προκαλώντας τη μεγαλύτερη και πιο καταστροφική σύγκρουση που γνώρισε η Ευρώπη μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Συνθήκη της Βεστφαλίας

Στο τέλος όμως συναντήθηκαν και στη Συνθήκη της Βεστφαλίας είπαν: «Πώς θ’ αποτρέψουμε να συμβεί ξανά; Θ’ αναγνωρίσουμε ότι όλα τα έθνη είναι κυρίαρχα και σε καμία χώρα δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει σ’ άλλες χώρες για να επιφέρει αλλαγή καθεστώτος».

Επρεπε να υπάρξει θρησκευτική και πολιτική ελευθερία και ο κόσμος να είναι πολυπολικός. Δεν χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξη, αλλά αυτό σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε καμία δύναμη να τους επιβάλλεται, και αναφέρονταν συγκεκριμένα στην Καθολική Εκκλησία και στη μοναρχία των Αψβούργων.

Οι Αψβούργοι έλεγχαν την Ισπανία, η οποία διέθετε όλο το ασήμι που προερχόταν από τον Νέο Κόσμο, και ήταν η μεγάλη στρατιωτική δύναμη – όπως και η Γαλλία –, σύμμαχοι εναντίον της Γερμανίας, της Σουηδίας και των προτεσταντικών χωρών της Βόρειας Ευρώπης.

Ενας πολυπολικός κόσμος θεμελιωνόταν στη βάση του διεθνούς δικαίου, και αυτός πίστευαν ότι συνιστούσε και την αρχή των Ηνωμένων Εθνών. Και η παραβίαση αυτής της αρχής θεωρήθηκε σαν να επρόκειτο για επίθεση στον ίδιο τον πολιτισμό.

Ο Ιμάνουελ Καντ και άλλοι γερμανοί φιλόσοφοι έγραψαν για το πώς αυτός ήταν τελικά ένας παγκόσμιος νόμος, και χρειαζόταν αυτός ο παγκόσμιος νόμος της ατομικής ελευθερίας για τα πρόσωπα, αλλά και για τα έθνη.

Ο κόσμος χωρίζεται σε μπλοκ

Λοιπόν, όλα αυτά απορρίπτονται τώρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, και το πληρεξούσιο κράτος του Ισραήλ στην Εγγύς Ανατολή. Ο κόσμος χωρίζεται σε μπλοκ μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η σημερινή σύγκρουση, πραγματικά, συνίσταται στο εάν τα έθνη, οι BRICS – Ρωσία, Κίνα, Ιράν και η συμμαχία που έχουν συγκροτήσει – θα είναι σε θέση να σχεδιάσουν τη μοίρα τους ή αν θα πρέπει να υπακούουν σε ό,τι επιθυμούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Και είδατε τις τελευταίες μέρες στην Ουκρανία, ο μη-πρόεδρος Ζελένσκι μόλις είπε: «Θα συγκεντρώσουμε τα χρήματα για ν’ αγοράσουμε όπλα και να δωροδοκήσουμε όλους τους αξιωματούχους μας για να είναι πιστοί πουλώντας τα ορυχεία τιτανίου της Ουκρανίας, ξεπουλώντας τους φυσικούς πόρους.

Ετσι, ακόμα κι αν πάρει τον έλεγχο η Ρωσία, το διεθνές δίκαιο που υποστηρίζει η Αμερική θα πει, περιμένετε λίγο, έχουμε ήδη ιδιωτικοποιήσει όλους αυτούς τους πόρους. Ναι, μπορείς να πάρεις τον έλεγχο, Ρωσία, αλλά δεν θα έχεις κανένα δικαίωμα στη γη, ούτε τη δυνατότητά να τους φορολογήσετε, επειδή τα έχουμε ιδιωτικοποιήσει όλα».

Αυτός είναι ο μετασχηματισμός του τρόπου με τον οποίο έχει οργανωθεί ο κόσμος, τον οποίο κανείς δεν θα περίμενε πριν. Υπάρχει λοιπόν ένα είδος «Ιδεολογικής Εξέτασης» για όλον τον κόσμο από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες απορρίπτουν τις πιο βασικές αρχές της εθνικής κυριαρχίας.

Και είναι απίστευτο εδώ το γεγονός ότι βλέπουμε μια οικονομική συρρίκνωση και αποβιομηχάνιση – των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης – που προσπαθεί να εμποδίσει την παγκόσμια πλειονότητα να στοχεύσει στη δική της οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία.

Το «χρυσό δισεκατομμύριο»

Ο υπόλοιπος κόσμος διαθέτει το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού και αγωνίζεται ν’ ανακάμψει μετά από σχεδόν έναν και πλέον αιώνα αποικιοκρατίας και οικονομικής νεοαποικιοκρατίας που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά το 1945.

Οι κανόνες του διεθνούς εμπορίου και των επενδύσεων μ’ επίκεντρο τις ΗΠΑ ανάγκασαν άλλες χώρες να τις προμηθεύουν με τις πρώτες ύλες τους αντί να εκβιομηχανίζονται και να τροφοδοτούν τον πληθυσμό τους και τις δικές τους οικονομίες, ανεβάζοντας το δικό τους βιοτικό επίπεδο.

Εχετε λοιπόν αυτό το «χρυσό δισεκατομμύριο» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που διεξάγει τον νέο Ψυχρό Πόλεμο ενάντια στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου, χωρίς στρατό, στην πραγματικότητα, για να το επιβάλει.

Οι υπεύθυνοι σχεδιασμού της πολιτικής τους χάραξαν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο απ’ αυτόν που ακολουθείτο. Θεωρούν ότι οι άλλες χώρες και οι αντίπαλοι συγκροτούν έναν εντελώς διαφορετικό πολιτισμό.

Προσπαθούν να κυριαρχήσουν στον κόσμο, αλλά δεν έχουν πλέον τη στρατιωτική ικανότητα που είχαν το 1945. Εχασαν τη δυνατότητα να εξουσιάζουν το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, και με οικονομικά μέσα.

Ο στόχος τους να διατηρήσουν την προηγούμενη μονοπολική πολιτική τους έχει αντικατασταθεί από μια εντελώς διαφορετική στρατηγική, κλιμακώνοντας σε όλα.

Εχουμε να κάνουμε με το τέλος του πολιτισμού, και το τέλος του πολιτισμού υποτίθεται ότι θα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο όλου του κόσμου, επιβάλλοντας μια νεοφιλελεύθερη ηθική ιδιωτικοποίησης, θατσερισμού και ριγκανισμού, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Richard D. Wolff: Εκτιμώ πολύ το ιστορικό πλαίσιο του Michael. Νομίζω ότι είναι πολύ χρήσιμο να το έχουμε κατά νου. Αποφεύγει κάθε είδους λάθη.

Οταν πέφτουν οι αυτοκρατορίες…

Κατά την άποψή μου, αυτό που συμβαίνει είναι η απέλπιδα προσπάθεια μιας φθίνουσας κατάστασης – ενός καθεστώτος που φθίνει, αν θέλετε, μιας φθίνουσας ιστορικής φάσης που δεν θέλει να τα παρατήσει, και το κατανοώ.

Συνήθως δεν εξελίσσονται ήσυχα τα πράγματα όταν πέφτουν αυτές οι αυτοκρατορίες. Νομίζω ότι η εκδοχή της παραβίασης όλων των εθιμικών κανόνων που ίσχυαν – είτε ρητά είτε σιωπηρά – για αρκετούς αιώνες, είναι ο σωστός τρόπος για να το εξετάσουμε. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πράγματα που μπορεί να μην βλέπουμε συνδεδεμένα, αλλά είναι.

Νούμερο ένα, το επίπεδο φρίκης στη Γάζα. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Ο,τι αρνήθηκαν οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν ν’ αποδεχτούν αυτό που έγινε στους Εβραίους, στην Ευρώπη, στο Ολοκαύτωμα.

Εχουμε το φαινόμενο ανθρώπων που πρέπει να το αρνηθούν. Αυτός είναι ένας τρόπος να ομολογήσεις το πόσο φριχτό ήταν, τόσο που δεν το αντέχεις. Οπότε το διαγράφεις κυριολεκτικά.

Δεν είναι η κατάλληλη αντίδραση – οποιοσδήποτε θα έπρεπε να το αναγνωρίσει – όμως βοηθάει να φανεί πόσο αποτρόπαιο ήταν που έπρεπε να το διαγράψουν. Τονίζει ότι στη Γάζα, οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να το αποκαλείτε αυτό γενοκτονία, γιατί, αν το κάνετε, τότε τα θύματα ενός Ολοκαυτώματος διαπράττουν με πολύ ενεργό τρόπο ένα άλλο. Αυτό είναι τρομερό.

«Ο απίστευτος αφανισμός»

Και δεν πρέπει να περιμένετε ότι θα το αντιμετωπίσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, για διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί το Ισραήλ είναι η ίδια αποικιοκρατία εποίκων με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είμαστε μια χώρα Ευρωπαίων που έρχονται στο δυτικό ημισφαίριο και καθαρίζουν εθνοτικά τον αυτόχθονα πληθυσμό από την ύπαρξή του, μ’ εξαίρεση την άθλια πραγματικότητα που οι λίγοι εναπομείναντες αντιμετωπίζουν, ζώντας από τα τυχερά παιχνίδια, τα καζίνο κλπ. στους λεγόμενους καταυλισμούς οι οποίοι είναι διάσπαρτοι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο απίστευτος αφανισμός.

Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Νότια Αφρική: Αυτά είναι φρικιαστικά παραδείγματα αποικιοκρατίας εποίκων, αλλά επιτεύχθηκαν σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν ιστορικά δυνατό.

Το Ισραήλ έχει την ατυχή ιστορική συγκυρία ότι αυτό δεν είναι πλέον δυνατό και η προσπάθεια να το κάνει τώρα είναι αυτοκαταστροφική – αν και μπορεί να τους πάρει χρόνο.

Αλλά επιτρέψτε μου να σας δείξω μερικούς άλλους τρόπους σύνδεσης. Οι διεθνείς κανόνες όριζαν ότι οι χώρες μπορούσαν να διατηρήσουν τ’ αποθέματά τους, να στηρίξουν το νόμισμά τους, σε ξένες τράπεζες. Η Ρωσία διατήρησε μεγάλο μέρος των διαθεσίμων της σε δολάρια και χρυσό σε ξένες τράπεζες, τα οποία κατασχέθηκαν από την αρχή του πολέμου. Αυτό συνιστά παραβίαση.

Η εγκατάλειψη του κανόνα

Μέχρι σήμερα, υπάρχουν νομικές επιπτώσεις που διαχέονται στην Ευρώπη, ακόμη και στην Αγγλία. Για παράδειγμα, δεν μπόρεσαν ν’ αποφασίσουν, γιατί είναι και αυτοί διχασμένοι, για την κατάργηση του υπάρχοντος νόμου. Συνεπώς, δεν πήραν αυτά τα χρήματα.

Τα πάγωσαν, κάτι που ήδη δεν είναι νόμιμο. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να τα δώσουν στην Ουκρανία, αποφάσισαν απλώς να διαθέσουν τους τόκους που κέρδισαν από αυτά τα κλεμμένα κεφάλαια.

Αυτό είναι ένα παιχνίδι εγκατάλειψης του κανόνα, της ιδέας, της απαραβίαστης ιδιωτικής ιδιοκτησίας της Ρωσίας. Και στη συνέχεια αρπάζεις τους τόκους απ’ αυτήν. Είναι και αυτό κλοπή. Αυτά είναι νομικίστικα παιχνίδια. Το σημαντικό εδώ είναι, όπως λέει ο Michael, ότι εγκαταλείπεις τον κανόνα.

Στη συνέχεια, υπάρχει ο πόλεμος στην ίδια την Ουκρανία. Η Ουκρανία λέει ότι πρέπει να έχει ασφάλεια. Η Ρωσία λέει ότι πρέπει να έχει ασφάλεια. Η Ουκρανία συμπεριφέρεται άσχημα στις ρωσικές μειονότητες. Οι Ρώσοι θέλουν να τις προστατεύσουν. Αυτό πρέπει να επιλυθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που υφίσταται τέτοιου είδους διαμάχη. Δεν υπάρχει τίποτα μοναδικό σ’ αυτήν.

Ξέρετε, ζούσαν Γερμανοί στη Σουδητία, στην Τσεχοσλοβακία. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα. Αυτό θα μπορούσε να έχει επιλυθεί όπως τα υπόλοιπα, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και αυτό είναι το σημαντικό. Πάρθηκε απόφαση να μην επιλυθεί. Τώρα, ναι, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν επίδειξη δύναμης.

Αλλά το βλέπω λιγότερο μεγαλεπήβολο, από μια αναμόρφωση του κόσμου – το έθεσε ο Michael. Περί αυτού πρόκειται, αλλά εκπορεύεται από μια αμυντική στάση. Είναι αποτέλεσμα απόγνωσης. Προέρχεται από το «Χάνουμε στον κόσμο και δεν θ’ ανεχτούμε να χάσουμε ξανά.

«Εχουμε ελέγξει την Ουκρανία»

Δεν θα μας εμποδίσετε να κάνουμε αυτό που θέλουμε στην Ουκρανία. Δεν θα μας εμποδίσετε να έχουμε το Ισραήλ ως ασφαλές φυλάκιό μας. Δεν μπορείς να του επιτεθείς. Δεν μας ενδιαφέρει ποιο είναι το πρόβλημά σας. Είστε Παλαιστίνιοι, ήσασταν εκεί, δεν μας νοιάζει».

Για εμάς, χρειαζόμαστε έναν αξιόπιστο εκπρόσωπο στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ είναι αυτός, και θα το προστατεύσουμε. Και τώρα έχουμε ελέγξει την Ουκρανία. Αναδιατάξαμε την πολιτική τους λίγα χρόνια νωρίτερα για να το καταφέρουμε. Είναι δική μας. Είναι μέρος της επέκτασής μας του ΝΑΤΟ.»

Και το τρομερό είναι ότι οι Ρώσοι αντιστάθηκαν. Οι Ρώσοι θα έπρεπε να πουν – και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν έχουν δίκιο ή όχι σε κάτι απ’ όλα αυτά – «Αυτή είναι μια αυτοκρατορία», λένε, σύμφωνα με τα λόγια του Λίντον Τζόνσον, «Μέχρι εδώ και όχι παραπέρα».

Ετσι, βλέπω την αφαίρεση των αποθεματικών από τη Ρωσία, βλέπω την παρανόηση του τι συμβαίνει, σε σχέση με τους συμμάχους της, τη δύναμη που έχουν οι BRICS.

Ξεχάστε, ναι, ότι χρειάζεται χρόνος για ν’ αντικατασταθεί το δολάριο. Οι BRICS έχουν κάνει κάποιες κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους. Καμία αμφιβολία. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι BRICS έχουν κάνει πραγματικές κινήσεις.

Οι ΗΠΑ «σε απόγνωση»

Και ένα από τα πιο σημαντικά ήταν η υποστήριξη της Ρωσίας ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη στην Ουκρανία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν έχει να κάνει με το σωστό ή το λάθος ή οτιδήποτε άλλο. Αφορά το πώς προσπαθείς να χειριστείς και να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε απόγνωση. Και, παρεμπιπτόντως, θέλω να το δει ο κόσμος εσωτερικά. Αν ήταν απλώς εξωτερικά, δεν θα έλεγα αυτά τα πράγματα. Αλλά είναι και εσωτερικά. Αυτός είναι ο λόγος που φτάσαμε στο σημείο να έχουμε μια προσωπικότητα σαν τον Τραμπ για πρόεδρο. Αυτό είναι σύμπτωμα.

Οι άνθρωποι είναι τόσο θυμωμένοι μ’ αυτό που συμβαίνει στη ζωή τους εδώ που θέλουν κάτι διαφορετικό και δεν τους νοιάζει ποιον κακοποίησε, ή τι είπε, ή πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει. Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Λέει ότι θ’ αλλάξει τα πάντα και θα τα επαναφέρει στην εποχή που ήταν καλύτερα. Αυτό είναι που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι των οποίων η πραγματικότητα έχει αποδυναμωθεί.

Οταν η παραγωγή φεύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως έχει φύγει. Η βιομηχανία, σε τεράστιο ποσοστό, τις έχει εγκαταλείψει και έχει μετακομίσει στο εξωτερικό.

Πήρε τις καλύτερες δουλειές, πήρε τα πιο δυνατά συνδικάτα και τ’ αποδεκάτισε μετακομίζοντας. Το UAW είναι μια σκιά αυτού που ήταν κάποτε.

Το ίδιο ισχύει και για τους χαλυβουργούς, και για όλους τους υπόλοιπους. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και σημαίνει ότι οι δουλειές δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Σημαίνει ότι το βιοτικό επίπεδο δεν είναι αυτό που ήταν και η εργασιακή σας ασφάλεια δεν είναι αυτή που ήταν.

Η αυτοκρατορία έφυγε…

Και ό,τι έγινε με τη μετεγκατάσταση θέσεων εργασίας για να επωφεληθούν από την επέκταση στο εξωτερικό θα συνεχιστεί τώρα μ’ ένα άλλο τεχνολογικό κύμα.

Αυτήν τη φορά όχι από υπολογιστές και ρομπότ. Αυτήν τη φορά από την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία θα χρησιμοποιηθεί κερδοσκοπικά σε βάρος της ποιότητας και της ποσότητας των θέσεων εργασίας. Οι άνθρωποι έχουν δίκιο.

Η αυτοκρατορία που συγκέντρωσε την παραγωγή και την αύξηση του εισοδήματος εδώ, δεν είναι πλέον εδώ. Εφυγε. Και ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έχει μείνει πίσω. Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο.

Το τελευταίο μου σημείο. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν, σχετικά με το πρόβλημα, εμμονή εδώ και αρκετά χρόνια με τους Δημοκρατικούς: Η οικονομία πάει καλά, γιατί η μάζα των ανθρώπων απαντά σε κάθε δημόσια δημοσκόπηση ότι η οικονομία είναι σκέτη καταστροφή; Η οικονομία είναι σκέτη καταστροφή. Εγώ καταστρέφομαι.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ανότηοι ή επειδή δεν είναι μορφωμένοι. Τίποτα απ’ αυτά τα πράγματα. Είναι μια διαφορετική εμπειρία.

Οι άνθρωποι με ρωτούν: Το χρηματιστήριο πάει καλά; Λοιπόν, το 85 με 90 τοις εκατό των μετοχών ανήκει στο 10 τοις εκατό των ανθρώπων. Καλά τα πάνε.

«Ας πάμε πίσω»

Αλλά το άλλο 90 τοις εκατό είναι θεατές σε μια διαδικασία ευημερίας από την οποία αποκλείονται και ταυτίζονται με τη συρρικνούμενη αμερικανική αυτοκρατορία στο εξωτερικό. Γι’ αυτούς, χάνουν την ιδιότητά τους ως αμερικανού εργάτη και χάνουν την ιδιότητά τους ως Αμερικανού. Με λίγα λόγια, χάνουν και δεν θέλουν να συνεχίσουν να χάνουν. Κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτά.

Οι Ρεπουμπλικάνοι λένε, «Ας πάμε πίσω». Εντάξει, αυτό είναι μια φαντασίωση. Αυτή δεν είναι μια πολύ καλή μακροπρόθεσμη πρόταση. Αυτό δεν θα πάει πολύ μακριά. Εχασε (Ο Τραμπ) μια καλή ευκαιρία για κάτι ωφέλιμο την πρώτη φορά όταν δεν έκανε τίποτα για να μας πάει πίσω σε οτιδήποτε. Δεν πρόκειται να το κάνει ούτε στη δεύτερη θητεία.

Αυτό που έχετε είναι μια φθίνουσα κατάσταση και το θέαμα μιας πολιτικής που ούτε αντιλαμβάνεται ούτε αντιμετωπίζει κάτι απ’ αυτά. Επομένως, παρακολουθείτε ένα δυσλειτουργικό σύστημα που διευθύνεται από μια δυσλειτουργική κυβέρνηση. Θέλω να υπενθυμίσω σε όλους, αυτό που είπε κάποτε ένας σπουδαίος τακτικιστής, για τις προϋποθέσεις μιας επανάστασης. Είναι δύο.

Νούμερο ένα, οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν πια πώς να κυβερνήσουν. Νούμερο δύο, η μάζα του κόσμου αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι στην κορυφή δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν. Εάν πληρούνται αυτές οι δύο προϋποθέσεις, θα έχετε μια επανάσταση. Είμαστε πολύ κοντά σ’ αυτήν τη χώρα.

Michael Hudson: Λοιπόν, Richard, ξεκινάς συζητώντας τι είναι μοναδικό στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Χρησιμοποιείς τη λέξη «απόγνωση».

«Μάχονται για να ελέγξουν τον κόσμο»

Αυτό που περιέγραψες είναι απόγνωση. Αυτό είναι πράγματι που την κάνει μοναδική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση δεν μπορούν πλέον να ξεκινήσουν έναν πόλεμο στρατιωτικής κατοχής. Αυτό είναι ένα άλλο επακόλουθο αποτέλεσμα αυτού που περιέγραψες οικονομικά.

Η Ουκρανία έδειξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να κερδίσουν έναν πόλεμο και ότι το ΝΑΤΟ χρειάζεται στρατούς πληρεξουσίων, επειδή ο δικός τους πληθυσμός θα εναντιωνόταν εάν γινόταν επιστράτευση. Ετσι, οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μπορούν να εφαρμόσουν μόνο μία τακτική: Να βομβαρδίζουν και να εκτοξεύουν πυραύλους.

Το βασικό πολιτικό γεγονός παραμένει ότι είναι πολύ ανίσχυροι για να κερδίσουν στο πεδίο της μάχης, βάσει των κανόνων του πολέμου που καθορίζονταν στο παρελθόν από το διεθνές δίκαιο και καθιστούσαν τη γενοκτονία παράνομη. Θέλω να εστιάσω στις συνέπειες όλων όσων περιέγραψες ότι σημαίνουν για το διεθνές δίκαιο και την παγκόσμια αποσύνθεση που βλέπουμε σήμερα.

Θεωρώ ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μάχονται για να ελέγξουν τον κόσμο – από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό και από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αγγλία μέχρι τη Θάλασσα της Κίνας – και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αδίστακτο τρόπο – κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου – εστιάζοντας στη δολοφονία αμάχων, τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων, σχολείων και άλλων βασικών ιδρυμάτων.

«Βασίζονται στους Ναζί»

Αυτό είναι που κάνει αυτόν τον πόλεμο μοναδικό. Οι μάχες των ΗΠΑ επικεντρώνονται σε πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς στόχους. Εχετε δει την Ουκρανία να επικεντρώνεται στον ρωσόφωνο άμαχο πληθυσμό, ελπίζοντας ότι θα πει, «Παρακαλούμε μη μας βομβαρδίζετε άλλο. Θέλουμε ν’ αναλάβει ο δικός μας Μπόρις Γέλτσιν, ή κάποιος Πινοσέτ ή Ζελένσκι. Θα κάνουμε τα πάντα για την ειρήνη».

Αλλά δεν είναι αυτό που έκαναν. Συσπειρώθηκαν γύρω από τη Ρωσία και είπαν, «Ξέρεις τι, είναι λάθος που μας σκοτώνεις και δεν πρόκειται να υποταχτούμε σε σένα, γιατί αν μας σκοτώνεις τώρα, τι θα κάνεις αν υπάρχει ειρήνη»;

Αυτό είναι γενοκτονία στην Ουκρανία, όπως είναι γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Βασίζονται στους Ναζί της Ουκρανίας και του Ισραήλ για να ξεριζώσουν ή να καταστρέψουν οποιονδήποτε πληθυσμό αντιστέκεται στον οικονομικό ή χρηματοοικονομικό και πολιτικό τους έλεγχο ή απλώς βρίσκεται στον δρόμο τους.

Είναι ένας πόλεμος αφανισμού – όχι ένας στρατιωτικός πόλεμος ενάντια στους στρατούς – αλλά ένας πόλεμος εξολόθρευσης ανθρώπων προκειμένου να επιβληθεί μια νεοαποικιοκρατία. Αυτό κάνουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Προσπαθούν να επιβάλουν μια νεοαποικιοκρατία για να φτιάξουν ενιαίο κόσμο.

Ο εχθρός ως υπάνθρωπος

Οχι μια ομάδα διαφορετικών πολιτισμών. Εναν πολιτισμό, αυτόν που ορίζεται ως ο νεοφιλελεύθερος πολιτισμός των ΗΠΑ. Και άλλες χώρες με τον δικό τους δρόμο δεν αποτελούν στην πραγματικότητα έναν εναλλακτικό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πλήθος πολιτισμών από τους οποίους κάθε χώρα ή περιοχή μπορεί να επιλέξει. Πρέπει να υπάρχει μόνο ένας.

Τώρα αυτό είναι σατανικό, αλλά ιστορικά είναι χαρακτηριστικό των θρησκευτικών πολέμων και των πολέμων μίσους – εθνοτικού, εθνικού και ακόμη φυλετικού – στην περίπτωση της αποικιοκρατίας της Ευρώπης και του πολέμου της Αμερικής στην Ασία.

Οι στρατιώτες, ακόμη και ο εγχώριος άμαχος πληθυσμός, προπαγανδίζονται να θεωρούν τον εχθρό ως υπάνθρωπο και επομένως μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μ’ εντελώς διαφορετικούς τρόπους από τους κανόνες του πολέμου.

Αυτός είναι ο χαρακτήρας του πολέμου του Ισραήλ ενάντια στις ισλαμικές χώρες, και ενάντια σε κάθε πληθυσμό που στέκεται εμπόδιο στην επέκτασή του από τη θάλασσα στον ωκεανό. Δηλαδή όλη η γη, το πετρέλαιο και οι φυσικοί πόροι, που εκτείνονται από τη Μεσόγειο Θάλασσα μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.

Αυτός είναι ο στόχος. Η ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ασίας πρόκειται να μετατραπεί σε μια χώρα χωρίς λαό. Αυτό εννοεί ο Νετανιάχου.

Ο βιβλικός Αμαλήκ

Μια χώρα χωρίς λαό, όπως ακριβώς έκαναν οι άποικοι του Ισραήλ στους Παλαιστινίους που έζησαν εκεί για χιλιετίες. Οι κάτοικοι θεωρούνται ότι δεν είναι άνθρωποι, προκειμένου να τους αντιμετωπίζουν ως τον βιβλικό Αμαλήκ, τον οποίο ο Κύριος οδήγησε τους θρησκευομένους του να εξοντώσουν μαζί με όλα τα βοοειδή, τα δέντρα και τους παραγωγικούς πόρους τους ικανούς να συντηρήσουν τη ζωή.

Ετσι, όταν το Ισραήλ εισβάλλει στη Γάζα ή στη Δυτική Οχθη ή στον Λίβανο, δεν πολεμά άλλον στρατό. Καταστρέφει τα νοσοκομεία, τα ελαιόδεντρα που χρειάζονται 30 έως 50 χρόνια για ν’ αναπτυχθούν, τις υποδομές, ώστε να είναι αδύνατο να συνεχίσουν να ζουν εκεί.

Αυτό είναι που τον καθιστά μοναδικό, και ακόμη πιο καταστροφικό από τους προηγούμενους πολέμους, οι οποίοι τουλάχιστον άφησαν τον πολιτισμό και τις βασικές υποδομές στη θέση τους.

Αλλά είναι καταστροφικό λόγω αυτού που είπες: Της απόγνωσης της Δύσης, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, είναι το μόνο είδος πολέμου που μπορούν να διεξάγουν.

Richard D. Wolff: Κάποτε πήγα μερικούς ευρωπαίους επισκέπτες στο Old Deerfield. Πρόκειται για το τμήμα μιας μικρής πόλης που ονομάζεται Deerfield και βρίσκεται στον ομώνυμο ποταμό στη Δυτική Μασαχουσέτη.

Οι άγριοι…

Το Old Deerfield είναι για μια αναδημιουργημένη κοινότητα που έχει ανακαινίσει όλα τα σπίτια της για να φαίνονται όπως ήταν τις ημέρες της αποικίας, πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες αναδυθούν ως ανεξάρτητη χώρα.

Εάν επισκεφτείτε αυτό το μέρος θα δείτε αυτά τα ενδιαφέροντα παλιά ανακαινισμένα σπίτια με τα αποικιακά έπιπλά τους και στο εξωτερικό τους θα διακρίνεται μικρές πινακίδες στις οποίες υπάρχει μια συνοπτική περιγραφή της ζωής την εποχή που τα σπίτια κατοικούνταν.

Οι καλεσμένοι μου, κι εγώ, όλοι αντιδράσαμε αμέσως εξαιτίας αυτού που γράφει στις πινακίδες. Περιγράφει την οικογένεια του Τζον Τζόουνς, της γυναίκας του και των παιδιών τους, και στη συνέχεια αναφέρεται σ’ εκείνη τη δύσκολη μέρα του 1691, όταν οι άγριοι επιτέθηκαν.

Σημειώνονται όλα όσα ακολούθησαν μέχρι τη στιγμή που εντέλει αποκρούστηκαν και υποχώρησαν. Και οι επισκέπτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, κοίταξαν εμένα κι εγώ αυτούς.

Οι Ευρωπαίοι έφτασαν εδώ, σκότωσαν αυτούς τους ανθρώπους, πήραν τη γη τους και τους αποκαλούσαν άγριους. Τους πυροβόλησαν σαν τα ζώα επειδή οι ιθαγενείς δεν είχαν όπλα και μπαρούτι, και όλα τα σχετικά, ενώ οι Ευρωπαίοι είχαν. Ετσι, ήταν πολύ εύκολο να τους πυροβολήσεις και να τους αντιμετωπίσεις όπως τα ζώα. Ηταν άγριοι.

Οταν αντιστάθηκαν στην αρπαγή της γης τους και των ζώων τους, τότε έγιναν πιο άγριοι, και απολύτως υποκείμενοι σε εξόντωση, κάτι που θεωρήθηκε 100% αποδεκτή κοινωνική λύση. Η τελική λύση στο «πρόβλημα» των ιθαγενών Αμερικανών, μπορείτε να την αποκαλέσετε.

Η αποικιοκρατία των εποίκων

Αλλά ξέρετε, πάλι, δεν πρόκειται για Ευρωπαίους ή ιθαγενείς Αμερικανούς. Πρόκειται για την αποικιοκρατία των εποίκων που έχει ένα «πρόβλημα».

Γι’ αυτό πρέπει να σκεφτεί ότι η γη είναι άδεια γιατί διαφορετικά θα βρισκόταν αντιμέτωπη με το ερώτημα «Τι κάνεις αν η γη είναι γεμάτη;» Λοιπόν, επινοείτε ένα Αυτοί εναντίον Εμάς.

Αν διαβάσετε τα κείμενα όσων υποστηρίζουν τον Νετανιάχου, αυτό λένε κάθε μέρα. Είναι αυτοί ή εμείς. Αυτό ένιωθαν οι αποικιοκράτες στο Old Deerfield.

Ηταν αυτοί ή εμείς, και θα γιόρταζαν την επέτειο της επίθεσης των αγρίων γιατί επιβεβαίωσε πόσο άγριοι ήταν. Δεν επιβεβαίωσε ότι η αποικιοκρατία των εποίκων θα μπορούσε ν’ αμφισβητηθεί. Αυτό δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό.

Θέλω να πω, είναι μια παρατήρηση για το τι μπορεί να συμβεί στα ανθρώπινα όντα όταν παγιδεύουν τον εαυτό τους ή παγιδεύονται σ’ ένα αδιέξοδο που δεν θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν.

Φρικιαστική επανάληψη

Λοιπόν, το ανασκευάζουν, οπότε δεν είναι αδιέξοδο, δεν είναι πρόβλημα. Γίνεται πλέον κατανοητό ως η απαλλαγή από αυτά τα ενοχλητικά ζώα που στέκονται εμπόδιο στον ευγενή χριστιανικό πολιτισμό που χτίζουμε.

Και στο Ισραήλ απλώς αντικαταστήστε με τον εβραϊκό, ή σιωνιστικό, ή όποια λέξη θέλετε. Αλλά πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι αυτό δεν είναι νέο. Ο Michael έχει δίκιο. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.

Αυτό είναι που θολώνει. Ο φόβος μου είναι πως αν του προσδώσουμε υπερβολική μοναδικότητα, θα χάσουμε το γεγονός ότι πρόκειται για επανάληψη.

Δείτε, ο κόσμος γυρίζει πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια από το 1933 έως το 1945. Δώδεκα χρόνια, είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Δώδεκα χρόνια.

Ο κ. Χίτλερ ήρθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1933 και τελείωσε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι, από το ’33 έως το ’45 – δώδεκα χρόνια – κυβερνούσε αυτός, οι Ναζί, και από τότε όλος ο κόσμος κοιτάζει πίσω με αποτροπιασμό τι έκαναν και ποιοι ήταν.

Για εκείνα τα δώδεκα χρόνια ήταν τρομακτικό, και οι άνθρωποι κουνούσαν το κεφάλι τους και δεν ήθελαν να το πιστέψουν, και απέστρεφαν το βλέμμα τους.

Αλλά τελικά – και χρειάστηκαν 75 χρόνια για τα δεξιά φασιστικά στοιχεία να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο – τους βλέπουμε τώρα ξανά. Αλλά και πάλι, πήρε πολύ χρόνο.

Η ισραηλινή συμπεριφορά θα διαρκέσει πολύ, και θα τη βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο που γυρίζουμε πίσω και κοιτάμε τι έκαναν οι Ναζί στην Ευρώπη, με την ίδια φρίκη, εκτός από το ότι αυτήν τη φορά θα έχουμε, ίσως, μάθει κάτι περισσότερο από όσα την πρώτη.

Michael Hudson: Λοιπόν, νομίζω, Ρίτσαρντ, αυτό που περιγράφεις είναι ότι υπάρχει κάτι μοναδικό σήμερα, μια συνολική ιδεολογία για να υποστηρίξει κάτι που δικαιολογεί όσα έκαναν οι έποικοι στην Αμερική – κι έχεις απόλυτο δίκιο μ’ αυτόν τον παραλληλισμό – και όσα κάνουν αλλού τα κράτη των εποίκων, και πώς προσπαθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ να επεκταθούν σε άλλες χώρες.

Επίθεση στον ίδιο τον πολιτισμό

Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σύγκρουση πολιτισμών, όπως μεταξύ των άγγλων αποίκων και του εγχώριου αυτόχθονου πληθυσμού στις ΗΠΑ.

Είναι μια επίθεση στην ίδια την αρχή αυτού που οι άνθρωποι θεωρούσαν παραδοσιακά πολιτισμό, και νομίζω ότι οι πολιτικοί της Αμερικής έχουν συνειδητοποιήσει πως το σχέδιό τους για παγκόσμια δικτατορία που πανηγύρισαν το 1992 ως το «Τέλος της Ιστορίας» από τον Φράνσις Φουκουγιάμα, ήταν αποτυχία.

Η ιδέα τους για τον πολιτισμό που θέλει όλοι να υιοθετούν την πολιτική του Ρόναλντ Ρίγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ και να ιδιωτικοποιούν την οικονομία – και τώρα που η Σοβιετική Ενωση πέθανε, δεν υπάρχει εναλλακτική;

Λοιπόν, το βιβλίο του Φουκουγιάμα αντικαταστάθηκε πολύ γρήγορα ένα χρόνο αργότερα από εκείνο του δασκάλου του στο Χάρβαρντ Σάμιουελ Χάντινγκτον: Η Σύγκρουση των Πολιτισμών: Αναδημιουργία της Παγκόσμιας Τάξης.

Και ο Χάντινγκτον περιέγραψε ότι η πραγματική οργάνωση, ο πολιτισμός, είναι ο εθνικισμός των ΗΠΑ, ένας νεοφιλελευθερισμός και το δόγμα του για έναν μονοπολικό κόσμο, αυτός ήταν ο ορισμός του για τον πολιτισμό ως μιας οικουμενικής πραγματικότητας.

Απειλεί ολόκληρη τη Δύση

Αλλοι πολιτισμοί δεν αφορούν παρά μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν οι αυτόχθονες πληθυσμοί και ο Χάντινγκτον προειδοποίησε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν μελλοντικές συγκρούσεις που δεν θα είναι απλώς μια κίνηση διαφορετικής εμπορικής και νομισματικής πολιτικής από χώρες που επιδιώκουν να ξεφύγουν από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας και της κυριαρχίας των ΗΠΑ.

Εννοούσε μια σύγκρουση πολιτισμού και αυτό είναι πραγματικά το κλειδί: Το να μην αποδεχτεί κανείς την κυριαρχία των ΗΠΑ θεωρήθηκε ως προσπάθεια ανάδυσης ενός νέου πολιτισμού.

Ετσι, δεν ήταν μόνο ο αγώνας των άγγλων εποίκων της Αμερικής ή των εβραίων εποίκων της Παλαιστίνης για ν’ αρπάξουν τη γη. Ηταν ένας αγώνας εκπολιτισμού. Αυτό είναι που τον διαφοροποιούσε ουσιαστικά απ΄ όλα αυτά, και την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης και της προσωπικής θρησκευτικής και πολιτικής ελευθερίας που θεωρούνταν η βάση του πολιτισμού.

Ξεκάθαρα, παρά το γεγονός ότι ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, αυτό που περιγράφετε συνέβαινε στον εποικισμό της Αμερικής, αλλά οι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ αντιμετώπισαν την ιδέα της ανεξαρτησίας των πολιτικών άλλων χωρών ως ξαφνικά έναν νέο εξωγήινο πολιτισμό που απειλεί ολόκληρη τη Δύση.

Ενας νέος διεθνής κανόνας

Η ιδέα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια εναλλακτική, ένας άλλος τρόπος διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων αντιστρέφει ολόκληρη την παραδοσιακή οικουμενική ηθική. Λοιπόν, έτσι έγινε ο αγγλικός εποικισμός της Αμερικής, και ο ισπανικός εποικισμός της Αμερικής, αλλά σχεδόν δεν συζητήθηκε καν από τους θεωρητικούς του Δικαίου.

Φαινόταν να είναι κάτι έξω από τη σφαίρα των συζητήσεων που θα μπορούσαν να γίνουν με όρους διεθνούς δικαίου. Και αυτό το ελλειμμα, η δημιουργία ενός νέου διεθνούς κανόνα που δικαιολογεί την αποικιοκρατία των εποίκων, που δικαιολογεί το δικαίωμα ενός έθνους να κυριαρχεί και να καταστρέφει τον λαό και τον πολιτισμό ενός άλλου, καθώς και ν’ αρπάζει τη γη του, είναι ουσιαστικά αυτό που πολεμήθηκε και αντιμετωπίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η θεμελιώδης αρχή του ναζισμού.

Richard D. Wolff: Αν μπορούσα να προσθέσω, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό στις μέρες μας, νομίζω ότι δείχνει αυτό που ο Michael προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε.

Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι πολύ βολική, κι εδώ υπάρχει ένας δεύτερος τρόπος που χρησιμοποιείται για να τονίσει το ίδιο: ότι ένας πολιτισμός είναι αποδεκτός και περίπου το ισοδύναμο της δημοκρατίας, ενώ ο άλλος είναι ισοδύναμος ή ίσος με τον αυταρχισμό.

Αυτή είναι μια εξαιρετική διχοτόμηση γιατί αυτό που σας δίνει τη δυνατότητα να κάνετε είναι να εξετάσετε την Κίνα, όσο κι αν σας λένε οι Κινέζοι, «έχουμε δύο στόχους». Παρεμπιπτόντως, το λένε αυτό εδώ και 50 χρόνια.

Δημοκρατία και Αυταρχισμός

Νούμερο ένα, να τελειώσουν τα εκατό χρόνια ταπείνωσης με τα οποία εννοούν την αποικιοκρατία, γιατί παρόλο που η Κίνα στο σύνολό της δεν έγινε ποτέ αποικία, τμήματά της έγιναν: Οι πόλεις κατά μήκος της ακτής καταλήφθηκαν, άλλες από τους Γερμανούς, άλλες από τους Βρετανούς (ήταν άθλιο). Και κατέπνιξαν στο αίμα την εξέγερση των Μπόξερ και ηττήθηκαν, και όλα τα υπόλοιπα.

Ο δεύτερος στόχος της Κίνας ήταν να βγάλει τον λαό της από τη χειρότερη φτώχεια που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Δύο στόχοι: να μην ταπεινωθούν από τους ξένους και ν’ ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο, κυρίως.

Αυτό ξεκίνησαν να κάνουν και ήταν οι πιο επιτυχημένοι στην ιστορία του κόσμου, αν συγκρίνετε το μέγεθος της βελτίωσης και τον χρόνο που χρειάστηκε για να την επιτύχουν. Σύμφωνα μ΄αυτά τα πρότυπα, είναι εξαιρετικά πετυχημένοι.

Προσέξτε ότι δεν σχολιάζω τις εσωτερικές πολιτικές ελευθερίες τους ή πολλά άλλα θέματα που αποτελούν άλλη συζήτηση. Αλλά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό αυτό που κάνουν ή το γιατί το κάνουν. Δεν έχουν πια το μότο μιας μεγάλης διαμάχης μεταξύ Καπιταλισμού και Σοσιαλισμού γιατί αυτό πραγματικά δεν ταιριάζει πια.

Ετσι, την έχουν αναγάγει σε μια αντιπαράθεση Δημοκρατίας και Αυταρχισμού, που δεν έχει περισσότερη έλξη ή δύναμη ανάλυσης απ’ ό,τι ο παλιός Καπιταλισμός εναντίον του Σοσιαλισμού.

Η ειρωνεία

Είναι τρόποι χειρισμού του εξορθολογισμού που χρειάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να καταφέρουν αυτό που, για τις ίδιες, έχει αναχθεί σε ασφάλεια. Αν γίνεις παγκόσμια δύναμη, τότε η ασφάλεια απαιτεί να ελέγχεις τον κόσμο.

Εάν δεν θέλετε ν’ ανησυχείτε για τον υπόλοιπο κόσμο, τότε μην είστε παγκόσμια δύναμη. Να είστε μια πραγματική ισχυρή δύναμη όπου διάολο είστε. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τις 700-800 βάσεις τους σ’ όλον τον κόσμο.

Αυτές είναι οι φιλοδοξίες μιας παγκόσμιας δύναμης. Και τώρα έχει το πρόβλημα: Πώς εκλογικεύετε να θέλετε να είστε διαρκώς αυτό που καμία αυτοκρατορία δεν έχει επιτύχει; Απάντηση: Ολοι οι άλλοι αποτελούν απειλή για ό,τι είναι καλό στον κόσμο. Είναι είτε μη ανθρώπινο, είτε ένας πραγματικά κακός πολιτισμός, είτε αυταρχικός.

Τελευταίο σημείο. Η ειρωνεία εδώ για την οποία χρειάζεσαι το λαμπρό επίπεδο ενός Χέγκελ ως φιλοσόφου, ή ενός Μπέρτολτ Μπρεχτ ως θεατρικού συγγραφέα, ή ενός Τζορτζ Κάρλιν ως κωμικού για να την αποδώσεις. Η πιο αυταρχική πολιτική δομή υπάρχει μέσα σε κάθε καπιταλιστική εταιρεία.

Ο διευθύνων σύμβουλος λέει σε όλους τους άλλους τι να κάνουν. Και οι άνθρωποι τους οποίους διατάσσει, οι υπάλληλοι, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να τον ανακαλέσουν για οτιδήποτε. Δεν τον ψηφίζουν. Δεν εγκρίνουν οτιδήποτε κάνει. Υπακούουν. Αν δεν του αρέσουν, απολύονται. Θεέ μου.

«Εξαιρετική ιδεολογική τιμωρία»

Το να βρίσκεις άλλες κοινωνίες αυταρχικές όταν αυτή είναι η πραγματικότητά σου πέντε στις επτά ημέρες την εβδομάδα για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, αποτελεί εξαιρετική ιδεολογική τιμωρία, γιατί είναι δύσκολο να είσαι τόσο τυφλός σ’ έναν τομέα ώστε να μπορείς ν΄αποδίδεις σ’ έναν άλλον τόσο άσχημους χαρακτηρισμούς που ισχύουν για σένα.

Αυτό είναι ένα ακραίο σημείο και δεν νομίζω ότι αυτοί οι πολιτισμοί μπορούν να το συντηρήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κι αν έχω δίκιο, τότε αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για εκείνους που διοικούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ν’ ανησυχούν πάρα πολύ για την κατάστασή τους.

Michael Hudson: Λοιπόν, το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε γι’ αυτό; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Οταν οι Αγγλοι επιτέθηκαν στους ιθαγενείς Αμερικανούς, αυτοί δεν είχαν καμία εναλλακτική λύση.

Το μόνο που μπορούσαν ήταν να υποχωρήσουν όλο και πιο δυτικά μέχρι να περιοριστούν σ’ αποκλειστικούς τομείς, ή σ’ αυτό που οι Ναζί αποκαλούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Λοιπόν, οι πρόεδροι των ΗΠΑ, ο Μπάιντεν και ο Τραμπ, έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να εκφράσουν τον μεγάλο φόβο τους ότι άλλες χώρες θα κάνουν αυτό που δεν μπόρεσαν οι ιθαγενείς και οι Παλαιστίνιοι, ότι θ’ αντιτάξουν μια εναλλακτική.

Και γι’ αυτό έχουν ορίσει την Κίνα ως υπαρξιακό εχθρό της Αμερικής, και προετοιμάζοντας το έδαφος για να τη γονατίσουν, είπαν, «λοιπόν, αυτό απαιτεί την αποδυνάμωση της Ρωσίας και του Ιράν επειδή είναι οι δύο μεγάλοι στρατιωτικοί σύμμαχοι της Κίνας και προμηθευτές πετρελαίου για την ενέργεια που χρειάζεται».

Η ύβρις των ΗΠΑ

Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υποφέρει από την ύβρη που τη διέκρινε πάντα. Υποθέτει ότι οι ξένες χώρες δεν θα προβάλλουν ενεργή αντίσταση. Θα παραδοθούν παθητικά όπως έκαναν οι ιθαγενείς Αμερικανοί στους εποίκους ή, όπως έκαναν οι Παλαιστίνιοι όταν απλώς εγκατέλειψαν τη χώρα ή τους σκότωσαν.

Η Κίνα και η Ρωσία πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια ανάδυσης μιας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης που θα υπερασπιστεί την ανεξαρτησία τους. Εχουν συγκροτήσει ένα σύνολο εναλλακτικών οργανισμών σε σχέση μ’ αυτούς της Δύσης.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης έχει γίνει ένα αμυντικό αντίβαρο στο ΝΑΤΟ και οι BRICS μια συμμαχία πλήρους φάσματος για την επίτευξη εμπορικής και οικονομικής αυτάρκειας ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ και το μπλοκ του ΝΑΤΟ.

Λοιπόν, η ανάμειξη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία για να προσπαθήσει να στερήσει από τη Ρωσία την ικανότητα επιβίωσής της ως οικονομική οντότητα, απέτυχε. Η Ρωσία έγινε ακόμη πιο δυνατή και τα στρατεύματα της Ουκρανίας που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ βρίσκονται κοντά στην ολοκληρωτική ήττα.

Ετσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μετατοπίσει τη στρατιωτική τους υποστήριξη στον μακροπρόθεσμο στόχο τους ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου.

Για παράδειγμα, αν δεν μπορούμε να νικήσουμε στο πεδίο της μάχης, ας πάρουμε στα χέρια μας τα βασικά όργανα ελέγχου. Και η πολιτική τους εδώ είναι πολύ παρόμοια μ’ αυτήν που ακολούθησε στην Ουκρανία.

Εναντίον αμάχων

Υποστηρίζει το Ισραήλ για να κατακτήσει ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή, ξεκινώντας από τον ντόπιο παλαιστινιακό πληθυσμό και επεκτείνοντας την επικράτεια προκειμένου ν’ απορροφήσει τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, με αποκορύφωμα την από καιρό εκφρασμένη ελπίδα ότι θα μπορέσουν να νικήσουν το Ιράν και να το σύρουν στο «Μεγάλο Ισραήλ», που θ’ αναλάβει τον έλεγχο, όπως είπα, ολόκληρου του πετρελαίου, της γης και του υπεδάφους από τη Μεσόγειο έως τον Ινδικό Ωκεανό.

Και όπως η Ουκρανία, ο στρατός του Ισραήλ επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στον πληθυσμό που βρίσκεται στον δρόμο του παρά σε στρατιωτικούς στόχους. Πραγματικά δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό.

Εάν μπορείτε να καταστρέψετε τα νοσοκομεία, τις υποδομές, τον πολιτισμό ενός λαού, τη βάση που τον κρατά ενωμένο πολιτικά και πολιτιστικά, τότε δεν χρειάζεται να εμπλακείτε σ’ έναν στρατιωτικό πόλεμο που σίγουρα θα χάσετε.

Λοιπόν, αυτή η εστίαση στην επίθεση εναντίον αμάχων και στην πολιτιστική γενοκτονία είναι που παραβιάζει τους κανόνες πολέμου του πολιτισμένου κόσμου για τους οποίους μίλησα στην αρχή.

Ο «Western Lebensraum»

Οι χώρες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ δεν έχουν δικά τους στρατεύματα, επομένως ο στόχος τους επεκτείνεται ώστε να περιλαμβάνει ολόκληρους πληθυσμούς: «Λοιπόν, μπορούμε να τους βομβαρδίσουμε. Δεν πρόκειται να τους πολεμήσουμε.

»Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους βομβαρδίσουμε, αρκεί να μην έχουν βόμβες για ν’ αντεπιτεθούν». Και οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν βόμβες και δεν υποστηρίζονται από άλλες ισλαμικές χώρες.

Δεν υπάρχει καμία θρησκευτική ή ιδεολογική υποστήριξη των χωρών γύρω από την περιοχή της Εγγύς Ανατολής και της Δυτικής Ασίας, ούτε είναι διατεθειμένες να καταλάβουν ότι όλες βρίσκονται υπό απειλή, ότι αυτή η προσπάθεια για τον Lebensraum (ζωτικός χώρος) δεν είναι απλώς ένας ιουδαϊκός Lebensraum, για τον δικό του πληθυσμό, είναι για τον Western Lebensraum, για τον έλεγχο των φυσικών πόρων, του υπεδάφους, του πετρελαίου, των ορυκτών, της γης, των υποδομών.

Η έννοια του Lebensraum έχει μεταμορφωθεί σε μεγάλο έλεγχο όλων των προϋποθέσεων της κοινωνικής επιβίωσης. Γι’ αυτό οι ισραηλινοί στρατιώτες επικεντρώνονται στο να σκοτώνουν παιδιά και να βομβαρδίζουν νοσοκομεία και σχολεία.

Εάν σκοτώσετε τα παιδιά, δεν θα υπάρχει πληθυσμός που θα πρέπει να πολεμήσετε στο μέλλον. Νετανιάχου και το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο: Και «γι’ αυτό σκοτώνουμε παιδιά. Γι’ αυτό βομβαρδίζουμε νοσοκομεία. Δεν θέλουμε να επιβιώσει ο πληθυσμός».

Ο στόχος της γενοκτονίας

Λοιπόν, αυτός ο στόχος είναι η γενοκτονία και γίνεται για ν’ αποτρέψει άλλους λαούς και χώρες από το να διασωθούν και να ζήσουν για να προωθήσουν μια εναλλακτική λύση. Οπως η Ουκρανία, το Ισραήλ προωθεί το φυλετικό μίσος για να δικαιολογήσει τη γενοκτονία του εναντίον των Παλαιστινίων και των Αράβων.

Οπως αποκαλεί τους αντιπάλους του υπανθρώπους, όπως οι Ουκρανοί αποκαλούσαν τους Ρωσόφωνους κατσαρίδες, υπανθρώπους, οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο τους Αραβες.

Αυτό πραγματικά σημαίνει «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» του Huntington, σ’ εξέλιξη, στην πράξη: Υπάρχει πραγματικά μόνο ένας πολιτισμός, κατά την άποψή του, και οι άλλοι είναι ο αυτόχθονας πληθυσμός στον δρόμο των εποίκων.

Τι πετυχαίνει αυτό; Αναβιώνει τη ναζιστική ιδεολογία του μίσους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ήταν τόσο συγκλονιστική ώστε οδήγησε ολόκληρο τον κόσμο σε μια συμμαχία για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Αυτό δεν συνειδητοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι σχεδιαστές μας: ότι οι χώρες φοβούνται πως η γενοκτονία στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη από το Ισραήλ μπορεί να είναι η δική τους μοίρα, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώξουν να τις αποτρέψουν από το ν΄ ακολουθήσουν τη δική τους ανεξαρτησία, τη δική τους αυτάρκεια, το δικό τους νομισματικό σύστημα, το δικό τους εμπόριο, την ικανότητά τους να φορολογούν τις αμερικανικές εταιρείες ή να τους επιβάλλουν πρόστιμα εάν μολύνουν τη γη τους, εάν παρεκκλίνουν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Η.Π.Α.

«Η νέα θρησκεία»

Αυτή είναι βασικά η νέα θρησκεία των ΗΠΑ. Εάν άλλες χώρες προσπαθήσουν να ξεφύγουν από το χρέος τους σε δολάρια ή από τις συνέπειες εξαιτίας της αδιάκοπης αλλαγής του καθεστώτος τους, θα καταλήξουν σαν τα θύματα των εποίκων.

Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε την οικονομική χρηματοδότηση μιας χώρας, την οικονομική διευθέτηση για τον καθορισμό των κανόνων του εμπορίου της, τους εσωτερικούς της νόμους, την ικανότητά της να φορολογεί τις εταιρείες, να ελέγχει το πετρέλαιο και τους ορυκτούς πόρους της για το δικό της φυσικό συμφέρον, αντί ν’ αφήνει τους Αμερικανούς και τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να τ’ αρπάζουν και να τα εκμεταλλεύονται για τον εαυτό τους, όλη την παραγωγή τους και την οικονομική αξία αυτών των πόρων.

Οπότε βρισκόμαστε πραγματικά σ’ έναν αγώνα για το είδος του πολιτισμού που θα έχουμε. Και μπορεί να υπάρχει μια παγκόσμια διχοτόμηση, αλλά εάν αυτή είναι ανάμεσα στο 15% του πληθυσμού που ανήκει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και στο 85% όλου του υπόλοιπου κόσμου, του τμήματος του κόσμου που είναι βιομηχανοποιημένο, που έχει τους φυσικούς πόρους, τότε, αυτό που βλέπουμε σήμερα, αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, είναι στην πραγματικότητα ένας αγώνας για την ουσία του πολιτισμού, σ’ αντίθεση με τον αντι-εκπολιτισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Richard D. Wolff: Επιτρέψτε μου να προσθέσω, αν μπορούσα, γιατί νομίζω ότι υπάρχει μια άλλη διάσταση. Λαμβάνετε μια διαφορετική εικόνα αν αναρωτηθείτε, τι ακολουθεί; Το Ισραήλ πιθανότατα ανησυχεί για την ασφάλειά του. Αυτό λέει συνέχεια και θεωρώ ότι αυτό είναι μέρος της ιστορίας. Εντάξει.

Εάν είστε ένα έθνος που ανησυχεί για την ασφάλειά του, ορίστε τι κάνετε: Γίνεστε ο απόλυτος εχθρός όλων των Αράβων και των περισσότερων μουσουλμάνων μ’ αυτό που κάνετε, το οποίο, σε περίπτωση που οι αμερικανοί πολίτες δεν το γνωρίζουν, είναι ευρέως δημοσιευμένο.

Η εξάρτηση του Ισραήλ

Η καταστροφή στην Παλαιστίνη είναι πρωτοσέλιδο σε κάθε μουσουλμανική χώρα αυτού του πλανήτη, καθημερινά. Οχι όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ότι σφαγιαζόμαστε εμείς, ο λαός μας, οι ομόθρησκοί μας, τα αδέρφια και οι αδελφές μας.

Νούμερο ένα, το Ισραήλ θα βρεθεί αντιμέτωπο όπως κι αν τελειώσει αυτό, όποτε τελειώσει, μ’ ένα επίπεδο παγκόσμιας απομόνωσης και εχθρότητας που θα εκφραστεί σ’ ένα εκατομμύριο μεγάλες αποφάσεις, μικρές αποφάσεις και μεσαίες αποφάσεις που λαμβάνονται από εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο, με κάθε δυνατότητα που έχουν. Δεν είναι μόνο οι Χούθι που βρήκαν πώς μπορούν να καταφέρουν πλήγματα. Ολοι οι άλλοι.

Νούμερο δύο και ίσως πιο σημαντικό. Αυτή η προσπάθεια καταστρέφει την ισραηλινή οικονομία. Θα εξαρτώνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εννοείται, απόλυτα, για πολλά, πολλά χρόνια, αν όχι επ ‘αόριστον. Δεν θα έχουν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεν θα είναι απλώς το ζήτημα της ανάγκης για όπλα όλη την ώρα, αλλά της εισροής μετρητών, τις εμπορικές συμφωνίες. Ο,τι θέλετε, θα το έχουν ανάγκη.

Και οι Ηνωμένες Πολιτείες με όποια καθεστώτα έρθουν στην εξουσία θα κρατούν τα νήματα. Εν ολίγοις, το Ισραήλ με τον πόλεμό του προκαλεί ανασφάλεια, εξάρτηση, αβεβαιότητα που θα στοιχειώνει αυτήν την κοινωνία επ’ αόριστον στο μέλλον. Αυτή δεν είναι μια στρατηγική που τους προσφέρει ασφάλεια ή ανεξαρτησία.

Ιδεολογική γωνιά

Είναι αστείο. Δεν είναι ένα διασκεδαστικό αστείο. Είναι μια φάρσα γι’ αυτούς, όταν λένε στον εαυτό τους ότι είμαστε εμείς ή αυτοί, αρνούμενοι να προσπαθήσουν να βρουν μια διέξοδο.

Επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, ετοιμάζουν μια διεθνή, πολιτική, ιδεολογική γωνιά. Θα βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης για πολύ, πολύ καιρό.

Michael Hudson: Νομίζω ότι το Ισραήλ είναι μόνο ένας από τους πρώτους στίβους σ’ αυτόν τον μεγάλο διεθνή αγώνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν χαρακτηρίσει τους Παλαιστίνιους ως υπαρξιακό εχθρό.

Εχουν προσέξει ότι οι άλλες ισλαμικές χώρες υποστηρίζουν το Ισραήλ. Η Τουρκία στηρίζει το Ισραήλ. Η Σαουδική Αραβία υποστηρίζει το Ισραήλ. Η Αίγυπτος υποστηρίζει ιδιαίτερα το Ισραήλ.

Δεν μάχονται εναντίον του επειδή οι ηγέτες ουσιαστικά εξαγοράζονται και βγάζουν χρήματα υποστηρίζοντάς το, και θέτουν το όφελός τους πάνω από τη μοίρα του έθνους τους.

Προβληματίζομαι περισσότερο για το τι θα κάνουν οι άλλες χώρες που θα μπορέσουν να προβάλουν μια ισχυρότερη αντίσταση απ’ αυτήν των χωρών της Εγγύς Ανατολής. Ουσιαστικά, θα είναι κάτι που δεν έχουν κάνει οι πετρελαϊκές χώρες της Εγγύς Ανατολής.

Οι BRICS κινούνται προς αποσύνδεση από τη Δύση προκειμένου να συγκροτήσουν τον δικό τους πολυπολικό κόσμο, αμοιβαίου οφέλους και ανάπτυξης. Αυτό είναι το ίδιο ζήτημα για το οποίο πολέμησαν στον Τριακονταετή Πόλεμο.

Ξεχάστε την Ειρήνη της Βεστφαλίας

Το πρόβλημα είναι όπως φαίνεται ότι υπάρχει μικρή πιθανότητα η Δύση ν’ αποδεχθεί μια Ειρήνη της Βεστφαλίας, επιτρέποντας έναν τέτοιο κόσμο, ή τουλάχιστον έναν κόσμο στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη και το Ισραήλ θα ήθελαν να είναι μέρος του. Αυτή είναι η διαφορά.

Τουλάχιστον στο τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, η Ευρώπη όντως αποδέχτηκε ένα κοινό συμφέρον για τον τερματισμό του και τη διακήρυξη «Δεν θέλουμε να καταστρέψουμε περισσότερο τον πολιτισμό μας» – αν μπορείτε να το πείτε έτσι – αυτό δεν συμβαίνει σήμερα.

Η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να διαλύσει άλλες χώρες που αντιστέκονται στην αμερικανική πολιτική, ορίζοντας ότι δεν αποτελούν μόνο έναν διαφορετικό πολιτισμό, αλλά στην πραγματικότητα συνιστούν διαφορετικά είδη.

Κάθε πολιτισμός είναι ένα είδος και, κατά κάποιον τρόπο, έχουμε επιστρέψει στα εθνικά φυλετικά στερεότυπα που αποτελούν τη βάση της αποικιοκρατίας των εποίκων και των αμερικανικών πολέμων στην Ασία, το Βιετνάμ, την Κορέα, οπουδήποτε αλλού.

Είδος δαρβινικής επιβίωσης

Το πρόβλημα είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για το αμοιβαίο κέρδος. Δεν ενδιαφέρονται για έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει λύση δύο κρατών για το Ισραήλ. Το μόνο που θέλουν οι ΗΠΑ είναι η ικανότητα να χρησιμοποιούν την ωμή δύναμή τους για να ελέγχουν, ν’ αρπάζουν τα έσοδα και όποιους πόρους θέλουν.

Στόχος είναι η κατάκτηση χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το οικονομικό κόστος και τα οφέλη. Επομένως, δεν μπορείτε να το αναλύσετε και να πείτε: «Λοιπόν, τι είναι προς το οικονομικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης; Δεν είναι το οικονομικό τους συμφέρον να ενωθούν με τη Ρωσία και την Κίνα και να έχουν όλοι έναν ευημερούντα κόσμο για αμοιβαίο κέρδος;»

Οι ηγέτες τους λένε, «Οχι, δεν μας νοιάζει». Οι γερμανοί ηγέτες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τη γερμανική οικονομία, να καταστρέψουν τη βιομηχανία της, να συρρικνώσουν το ΑΕΠ της, τρίμηνο με το τρίμηνο, να μειώσουν το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών, γιατί αυτό είναι το τίμημα της αποτροπής μιας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης, με βάση τις προσταγές για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών – που μας στηρίζουν.

Ο Αντρέι Μαρτιάνοφ έχει υπονοήσει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μάχονται σήμερα για να ολοκληρώσουν τη συμφωνία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την έννοια ότι παλεύουν για τις αρχές, για το τι ήταν όλα αυτά, για το τι είδους διεθνείς σχέσεις πρόκειται να υπάρξουν και είναι ένας αγώνας ενάντια σ’ όλους τους άλλους λαούς σαν να ήταν μια μάχη για επικράτηση μεταξύ διαφορετικών ειδών, ένα είδος δαρβινικής επιβίωσης του ισχυρότερου.

Στη νεο-παλαιολιθική εποχή

Κι όμως, η Δύση είναι πλέον η λιγότερο κατάλληλη οικονομικά και η λιγότερο ικανή στρατιωτικά, εκτός από τα ατομικά της όπλα. Και εκεί υπάρχει μια ισοδυναμία, γιατί τόσο οι ΗΠΑ όσο η Ρωσία και η Κίνα έχουν τη δύναμη να τινάξουν στον αέρα ολόκληρο τον κόσμο και να ξεκινήσουν ξανά με τη νεο-παλαιολιθική εποχή.

Αυτός ο αγώνας λοιπόν αντιμετωπίζει τους πληθυσμούς που αναζητούν τη δική τους πολιτική ανεξαρτησία ως είδος προς εξόντωση. Αυτή είναι η ουσία της ναζιστικής ιδεολογίας και επαναλαμβάνεται σήμερα. Αν λοιπόν υπάρξει σύγκρουση πολιτισμών, πού αφήνουν όλα αυτά τα Ηνωμένα Εθνη;

Ολες οι χώρες εκτός των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ισραήλ θέλουν ειρήνη. Ομως τα Ηνωμένα Εθνη είναι ανίσχυρα ν’ αποκλείσουν τους πιο γενοκτονικούς παραβάτες του διεθνούς δικαίου. Οταν το Ισραήλ εμποδίζει την παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης των Ηνωμένων Εθνών στα λιμοκτονούντα θύματα της Γάζας, τα Ηνωμένα Εθνη δεν έχουν στρατιωτική δύναμη για να ξεπεράσουν το μπλοκάρισμα του Ισραήλ.

Δεν έχουν δικά τους τανκς για να πουν: «Θέλουμε ν’ αφήσετε τα φορτηγά να μπουν, θα στείλουμε τα φορτηγά πίσω από τη συνοδεία των αρμάτων μάχης και αν οι ισραηλινοί φρουροί σας μας μπλοκάρουν, θα τους πυροβολήσουμε».

Δεν έχει καμία τέτοια δύναμη. Η Αίγυπτος έχει τη δύναμη, αλλά οι Αμερικανοί χειραγώγησαν την Αραβική Ανοιξη για να τοποθετήσουν τον επιλεγμένο διάδοχο του Μουμπάρακ. Ο δικτάτορας επιβλήθηκε από την εντελώς διεφθαρμένη αιγυπτιακή άρχουσα τάξη.

Σε δυο βάρκες…

Και το μόνο ερώτημα είναι αν ο στρατός θα έχει με κάποιο τρόπο μια ανάμνηση του Αμπντελ Νάσερ. Δεν πρέπει να είναι αυτός ο σωστός τρόπος. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η Αίγυπτος δεν θα είναι χειροκροτητής του Ισραήλ και υποστηρικτής του, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Δεν πρόκειται να βοηθήσει στη διανομή επισιτιστικής βοήθειας.

Εχει πράξει ακριβώς το αντίθετο. Βάζει εμπόδια, λέγοντας: «Δεν θέλουμε κανέναν Παλαιστίνιο εδώ. Θέλουμε να λιμοκτονήσουν αντί να έρθουν στην Αίγυπτο». Αυτό είναι εντελώς αξιοκαταφρόνητο.

Δεν νομίζω ότι οι χώρες πιο ανατολικά γύρω από την Κίνα, τη Ρωσία, την Κεντρική Ασία, τη Νότια Ασία θα είναι τόσο παθητικές και διεφθαρμένες όσο τα ισλαμικά κράτη. Μπορείτε να δείτε ότι εργάζονται πολύ γρήγορα για να προωθήσουν μια εναλλακτική στην οποία οι ισλαμικές χώρες βασικά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να ενταχθούν.

Προσπαθούν να παίξουν και με τους δύο τρόπους, ακριβώς όπως η Τουρκία επιχειρεί να πει, «Λοιπόν, θα είμαστε μέρος του ΝΑΤΟ αλλά ταυτόχρονα θα είμαστε μέρος των BRICS». Οπως λένε οι Κινέζοι για όποιον προσπαθεί να πάρει δύο δρόμους ταυτόχρονα, θα υποστεί κάταγμα ισχίου. Αυτό ουσιαστικά έχουμε εκεί.

Ο ρόλος των Ηνωμένων Εθνών

Ετσι, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν καν να δεχθούν την Παλαιστίνη ως μέλος, τι θα κάνουν; Τα Ηνωμένα Εθνη ήταν που δημιούργησαν το Ισραήλ και τα ίδια φέρουν την ευθύνη για την αναγνώρισή του και την επικύρωση του απερίφραστου στόχου του για γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων από τις χώρες των νέων εποίκων.

Το 1948, τα Ηνωμένα Εθνη αποδέχθηκαν το κράτος εποίκων, ακόμη και όταν η Συμμορία Στερν σκότωνε όλους τους Παλαιστίνιους για ν’ αφήσει τους σιωνιστές οπαδούς της να μπουν μέσα, και τα Ηνωμένα Εθνη ήταν ανίσχυρα να τη σταματήσουν.

Και τα Ηνωμένα Εθνη είναι ανίσχυρα να ενεργήσουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν συγκροτηθεί, μ’ ένα Συμβούλιο Ασφαλείας που μπορούν να μπλοκάρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και στα οποία μπορείτε να έχετε καταδικαστικά αποτελέσματα ψηφοφοριών για το Ισραήλ, με τις μόνες δύο χώρες που αντιτίθενται να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και μια χούφτα κρατών στα νησιά του Ειρηνικού.

Ολος ο υπόλοιπος κόσμος είναι εναντίον τους και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι πασιφανές ότι εάν πρόκειται να υπάρξει οποιοσδήποτε τρόπος ν’ αποτραπεί αυτό που περιγράφουμε, αυτή η επίθεση στον πολιτισμό, πρέπει να εφαρμοστεί μια νέα εναλλακτική λύση στα Ηνωμένα Εθνη.

Και αυτή η εναλλακτική πρέπει να διαθέτει ένα στρατιωτικό σκέλος επιβολής του διεθνούς δικαίου, και πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι αυτό είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα που απαιτεί να καθορίσει το δικό του ιδεολογικό δόγμα, τις αρχές του και πώς αυτές οι αρχές πρόκειται να προασπιστούν. Δεν βλέπω κανένα σημάδι ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο αυτήν τη στιγμή.

Η φαντασίωση του ΟΗΕ

Οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών τείνουν να καταγράφουν αυτό το πρόβλημα εκφράζοντας τη φαντασίωση ότι κατά κάποιο τρόπο, «λοιπόν, θέλουμε πραγματικά μια λύση δύο κρατών, αλλά δεν πρόκειται ν’ αναγνωρίσουμε την Παλαιστίνη και δεν πρόκειται να κάνουμε απολύτως τίποτα για τη γενοκτονία του Ισραήλ.

Δεν πρόκειται να διατάξουμε τη σύλληψη. Δεν πρόκειται να το απομονώσουμε. Θ’ αφήσουμε το εμπόριο με το Ισραήλ. Θ’ αποδεχτούμε τη γενοκτονία του γιατί έχει τη δική του ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει».

Ετσι, τα Ηνωμένα Εθνη έχουν γίνει ουσιαστικά ένας βραχίονας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του στρατού των ΗΠΑ και αυτός είναι ένας αδύνατος τρόπος επιβίωσης εάν πρόκειται να υπάρξει μια εναλλακτική λύση για την οποία συζητούμε.

Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι η ουσία του ίδιου του Ιουδαϊσμού είναι να εξολοθρεύσει τον μη εβραϊκό πληθυσμό εκεί, και το λέει διαμαρτυρόμενος για τις κατηγορίες της γενοκτονίας.

Το να ισχυρίζεται κανείς ότι οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι και δεν πρέπει να σκοτώνονται είναι αντισημιτικό, επειδή το Ισραήλ είναι ένα εβραϊκό κράτος και οι έποικοί του μπορεί να υποστούν αντίποινα εάν, όπως σκοτώνουν τον αυτόχθονα πληθυσμό, και επειδή έχουν σκοτώσει τόσους πολλούς Παλαιστίνιους, είναι απλώς φυσικό ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Αραβες θα ήθελαν ν’ αντεπιτεθούν.

Η επανεφεύρεση του τροχού

Κι αυτή η πραγματικότητα να θέλουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, όπως μόλις είπατε, συνιστά υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ. Κι’ έτσι, οποιαδήποτε χώρα αντιδρά στις επιθέσεις με τις βόμβες των Ηνωμένων Πολιτειών (είναι οι βόμβες των Ηνωμένων Πολιτειών που ρίχνει το Ισραήλ) είναι αντισημιτική.

Στη συνέχεια, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες περνούν νόμους σύμφωνα με τους οποίους οποιαδήποτε υποστήριξη των Παλαιστινίων, οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι είναι άνθρωποι, οποιεσδήποτε διαδηλώσεις στην πανεπιστημιούπολη, οποιεσδήποτε πολιτικές διαδηλώσεις παραβιάζουν αυτούς τους νόμους.

Αυτό είναι τόσο κατάπτυστο, σίγουρα για τη Γερμανία, αλλά και για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τα άλλα κράτη του ΝΑΤΟ. Μιλάμε για μια ιδεολογία που είναι στην ουσία αντιπολιτισμική. Δεν χρειάζεται να επανεφεύρουμε τον τροχό, επειδή ο τροχός βασικά είχε ήδη εφευρεθεί, με πολλούς τρόπους, μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο.

Αυτό έγινε, νομίζω, η βάση της γερμανικής φιλοσοφίας και ολόκληρης της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας του δικαίου. Προσπαθούν να το επανεφεύρουν, αλλά το διεθνές δίκαιο χρειάζεται ένα μέσο επιβολής. Οσο έχετε τα Ηνωμένα Εθνη υπό το δικαίωμα βέτο, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.

Αρα, οι ιδρυτικές αρχές των Ηνωμένων Εθνών είναι αρκετά σαφείς. Οι αρχές, οι στόχοι θα πρέπει να είναι παρόμοιοι μ’ εκείνους του 1648, με σκοπό να τερματιστούν οι ευκαιρίες της νεοφιλελεύθερης Ιεράς Εξέτασης της Αμερικής να παρεμβαίνει στις πολιτικές άλλων εθνών.

Το National Endowment for Democracy

Το έθνος της Γεωργίας έκανε πρόσφατα μια θετική αρχή σ’ όλα αυτά. Εκλεισαν τις ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το National Endowment for Democracy των ΗΠΑ. Είναι φασισμός να προωθείς την αλλαγή καθεστώτος και ν’ αναμειγνύεσαι στην εσωτερική πολιτική των χωρών, με την ελπίδα ν’ αναδειχθεί ένας τοπικός Μπόρις Γέλτσιν ή Ζελένσκι ή ένας Σάχης.

Το National Endowment for Democracy θέλει να μετατρέψει τη Γεωργία σε μια άλλη Ουκρανία που μάχεται μέχρι και τον τελευαταίο Γεωργιανό, αν μπορέσουν να τοποθετήσουν κάποια μαριονέτα των ΗΠΑ για να πολεμήσουν με τη Ρωσία.

Λοιπόν, εδώ είναι το πρόβλημα που πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί. Η Δύση πρέπει να υπερβεί την ιδέα μιας σύγκρουσης πολιτισμών. Ξεπερνά αυτήν την ιδέα, θέλει στην πραγματικότητα να είναι ο μόνος πολιτισμός που έχει απομείνει. Αλλά αυτό είναι απολίτιστο.

Η ιδεολογία της να καταστρέφει χώρες που κινούνται για ν’ αντισταθούν στην πολιτική και οικονομική της κατάκτηση είναι το αντίθετο του πολιτισμού. Συνιστά βαρβαρότητα.

Αντί λοιπόν να έχουμε μια σύγκρουση πολιτισμού για τα έθνη, όπως στον Τριακονταετή Πόλεμο της Ευρώπης, βιώνουμε έναν πόλεμο ενάντια στον ίδιο τον πολιτισμό.

Πόλεμος επιβίωσης

Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν η παγκόσμια πλειονότητά του πρόκειται να συνειδητοποιήσει πόσο πραγματικά υπαρξιακός είναι γι’ αυτήν ο αγώνας της Αμερικής ν’ αντιστρέψει τις αρχές του.

Και νομίζω ότι η πιο άμεση βραχυπρόθεσμη δοκιμασία θα είναι η στήριξη και χρηματοδότηση της Αμερικής στον αγώνα του Ισραήλ εναντίον του Ιράν.

Αυτό που φαινόταν στη δεκαετία του 1990 ως το τέλος του πολιτισμού είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τις χώρες που επιδιώκουν ν’ απομακρυνθούν από την τροχιά ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Και αυτή η πολιτική ΗΠΑ-Ισραήλ-Ουκρανίας αποανθρωποποίησης του εχθρού είναι μια στρατιωτική τακτική που πηγαίνει πίσω στη βιβλική εποχή, όπως έχουμε συζητήσει – αυτό που το Ισραήλ αποκαλεί Αμαλήκ και η διπλωματία των ΗΠΑ Αυταρχισμό ή Σοσιαλισμό.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν λυπάται τώρα για το πόσο ευκολόπιστος ήταν όταν πίστευε ότι η Δύση θα ενεργούσε με κάποιο τρόπο για ν’ αποφύγει τον πόλεμο στην Ουκρανία, επειδή αυτό ήταν προς το συμφέρον της Δύσης.

Ηταν προς το συμφέρον της Ευρώπης να εισάγει ρωσικό πετρέλαιο επειδή αυτή ήταν η βάση της βιομηχανίας της και ωστόσο δεν το έκανε. Οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ δεν είχαν ποτέ καμία πρόθεση να τηρήσουν την υπόσχεσή τους να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς τ’ ανατολικά.

Η απειλή σήμερα

Ομοίως, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ιράν εκφράζει τη λύπη του για το πόσο αφελής ήταν που πίστευε ότι εάν απέφευγε να υπερασπιστεί τη χώρα του από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ και τη δολοφονία των αξιωματούχων του, η Δύση θα ήρε, ή τουλάχιστον θα ελάφρυνε, τις εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις εναντίον του.

Αυτό δεν συνέβη, οπότε τώρα έχει σκληρύνει τη θέση του. Λοιπόν, το μεγάλο ερώτημα είναι, πού αφήνει αυτό την κινεζική εξωτερική πολιτική – αφού η Αμερική λέει ότι η Κίνα είναι ο υπαρξιακός εχθρός της – η οποία βασίζεται στην προσφορά μιας συμφωνίας win-win που θα ωφελούσε και τις δύο χώρες για διεθνές κέρδος;

Οι ηγέτες των ΗΠΑ δεν έχουν καμία διάθεση γι’ αυτό το είδος πολιτικής, επειδή δεν θέλουν κανένας άλλος να έχει τα κέρδη που θα προκύψουν από την τεχνολογική και οικονομική πρόοδο. Εχουν μόνο έναν στόχο: τον μονοπολικό έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη και των κυβερνήσεών του, των οικονομιών του, των φυσικών του πόρων, της γης και του νερού του.

Οπως σ’ έναν θρησκευτικό πόλεμο, είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για τον απώτερο σκοπό και να καταστρέψουν όλον τον κόσμο σ’ έναν ατομικό πόλεμο, εάν αποτύχουν. Αυτή είναι η απειλή στην Ουκρανία σήμερα, στο Ισραήλ και στο Ιράν.

Richard D. Wolff: Ενα από τα ερωτήματα που έχουν πολλοί άνθρωποι σχετικά μ’ όλα αυτά είναι γιατί οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αλλά και κυβερνήσεις αλλού, παραμένουν – οι περισσότερες απ’ αυτές – απρόθυμες ν’ αμφισβητήσουν αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εχετε τους Χούθι – που τις αμφισβητούν – αλλά δεν είναι καν κυβέρνηση. Είναι μέρος της Υεμένης.

Η συμπόρευση

Η Υεμένη είναι μια οντότητα και οι Χούθι είναι μια κοινότητα εντός της Υεμένης. Πρέπει να ψάξετε πάρα πολύ, για να βρείτε αλλού ανθρώπους διατεθειμένους ν’ αντιδράσουν. Αντιλαμβάνομαι ότι έχουν γίνει πολλά – κρυφά – για τα οποία δεν γνωρίζουμε, ή δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, ή δεν μπορούμε να δούμε.

Θέλω, ωστόσο, να θέσω το ερώτημα γιατί ο Ολαφ Σολτς στη Γερμανία ή ο Εμμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία ή ηγεσία της ΕΕ και τόσοι άλλοι είναι πρόθυμοι –όπως σωστά λέει ο Michael, και όπως έχουν επισημάνει πολλοί – να συμπορευτούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία.

Και εννοώ να καταδικάσουν τη Ρωσία ως το απόλυτο κακό, να προμηθεύσουν όπλα, χρήματα, όλα όσα χρειάζονται, στους Ουκρανούς. Γατί ουσιαστικά συμπορεύονται με το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, καταλαβαίνω, αλλά γιατί το κάνουν; Και μετά οι άνθρωποι ρωτούν, καλά, γιατί η Σουηδία και η Φινλανδία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ;

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, ακόμη και όταν η Γερμανία βρίσκεται σε ύφεση; Πιστεύω ότι το περασμένο τρίμηνο, και αυτό το τρίμηνο, βρέθηκαν κάτω από το μηδέν ως προς την αύξηση του ΑΕΠ, έτσι πληρούν τις προϋποθέσεις (δύο τρίμηνα στη σειρά κάτω από το μηδέν σημαίνει ότι βρίσκεστε επίσημα σε ύφεση, τουλάχιστον με το καθιερωμένο πρότυπο αυτού του μέτρου).

Να λοιπόν η απάντησή μου. Tα τελευταία 75 χρόνια κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οποιαδήποτε κυβέρνηση, οπουδήποτε στον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δεν ήταν ευθυγραμμισμένη με τους αμερικανικούς στόχους θεωρούνταν απαράδεκτη.

Ο Μακαρθισμός

Στην αρχή, για παράδειγμα, βγαίνοντας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – απλώς για να υπενθυμίσω στους ανθρώπους μιας και αυτή η ιστορία είναι ελάχιστα γνωστή – η πρώτη κυβέρνηση στη Γαλλία είχε πολλά μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο υπουργικό συμβούλιο του Σαρλ ντε Γκωλ.

Αυτό σήμαινε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν μια γαλλική κυβέρνηση, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που είχε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα (το οποίο εκείνη την εποχή ήταν πολύ φιλοσοβιετικό), στο υπουργικό συμβούλιο.

Το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα για 20 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ιταλία ήταν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα εκτός Ρωσίας οπουδήποτε στον κόσμο.

Ανέπτυξαν λοιπόν στην Ευρώπη, σε μέρη όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, παντού, ακόμα και στη Βρετανία, μια εκδοχή αυτού που στις Ηνωμένες Πολιτείες ονομάστηκε Μακαρθισμός.

Δεν ήταν τόσο βρώμικος όσο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μπορούσαν να κάνουν στα Κομμουνιστικά και Σοσιαλιστικά Κόμματα εκεί ό,τι έκαναν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό οφείλεται στις ιδιαίτερες ιστορικές πολιτισμικές διαφορές τους.

Μπόρεσαν όμως να τ’ απενεργοποιήσουν. Αυτό που κατάφεραν ήταν να διαμορφώσουν μια κατάσταση ώστε τις κορυφές της πολιτικής εξουσίας, τον κυρίαρχο ρόλο στα μεγάλα πολιτικά κόμματα, να κατέχουν άνθρωποι αποδεκτοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Ετσι βλέπουν τον κόσμο»

Κι αυτό εξελίχθηκε σε τέτοια ρουτίνα, έγινε τόσο φυσιολογικό που δεν χρειαζόταν πια να το επιβάλλουν απ’ έξω. Ηταν απόλυτα κατανοητό στο εσωτερικό.

Οι άνθρωποι που τάχθηκαν στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών είδαν την καριέρα τους απρόσκοπτα ν΄απογειώνεται σε σχέση μ’ εκείνους που είχαν την τόλμη να μην ακολουθήσουν αυτήν την πορεία. Και ο ένας μετά τον άλλο σε κάθε μία από αυτές τις χώρες το εμπέδωσαν αυτό. Τώρα λοιπόν φτάνουμε στο παρόν.

Αυτό που έχετε είναι κυρίαρχες πολιτικές δομές τις οποίες στη συντριπτική τους πλειονότητα ελέγχουν ανθρωποι που έχουν αποφασίσει, από την προσωπική τους εμπειρία, ότι το να πάτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσετε, και το να πάτε ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια συνταγή ήττας, παρακμής και καταστροφής.

Δεν αγνοούν τι κάνουν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, αλλά δεν είναι ακόμη πεπεισμένοι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορέσουν να τους επιβάλουν αυτό που με τόση επιτυχία έχουν επιβάλει στους Ευρωπαίους.

Ο Ολαφ Σολτς δεν μπορεί να σκεφτεί έξω απ’ αυτό το πλαίσιο, ούτε ο Μακρόν, ή οποιαδήποτε άλλη ηγετική προσωπικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Κι αυτό ισχύει από τη Σκανδιναβία μέχρι την Ελλάδα και από την Αγγλία μέχρι τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Ετσι βλέπουν τον κόσμο.

Το επίτευγμα της Σοβιετικής Ενωσης, ας θυμηθούμε, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων με τις ανατροπές του 1989, του 1990, του 1991, και το μέρος όπου αυτό δεν συνέβη – η Απω Ανατολή– βρίσκεται πολύ μακριά από την Ευρώπη.

Λοιπόν, ορίστε τι γίνεται. Η ευρωπαϊκή ηγεσία αποφάσισε να πάει με τις Ηνωμένες Πολιτείες – αυτό είναι το άλογο στο οποίο στοιχηματίζουν για να κερδίσουν τον αγώνα γιατί πάντα το έκαναν – αλλά ανησυχούν πολύ, τώρα περισσότερο από ποτέ, ότι μπορεί να έχουν στοιχηματίσει σε λάθος άλογο.

Εκρήξεις διαφοροποίησης

Ακριβώς κάτω από την επιφάνεια της ευρωπαϊκής πολιτικής υπάρχει είναι ένα κίνημα, εν μέρει στα δεξιά – αυτή είναι η άνοδος όλων των οιονεί φασιστών, ξέρετε, της κυβέρνησης στην Ιταλία, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία – αλλά και της αριστεράς με την ανάδειξη της Σάρα Βάγκενκνεχτ στη Γερμανία, πολύ ξεκάθαρη για τη θέση της ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν στη Γαλλία, ο οποίος τώρα είναι επικεφαλής του μεγαλύτερου πολιτικού κόμματος στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, είναι μαρξιστής.

Το ίδιο κι η Σάρα Βάγκενκνεχτ στ’ αριστερά, ήταν μαρξιστές σ’ όλη τους την πολιτική ζωή και είναι γνωστοί ως τέτοιοι στις χώρες τους, πολύ ξεκάθαρα.

Νομίζω ότι θα δείτε, πολύ ανησυχητικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες τους επόμενους μήνες και χρόνια, εκρήξεις διαφοροποίησης. Θα δείτε την εμφάνιση περισσότερων κυβερνήσεων όπως αυτές του κ. Ορμπαν στα δεξιά στην Ουγγαρία, της τσεχικής κυβέρνησης και άλλων, που θα είναι όλο και λιγότερο δεδομένες.

Γι’ αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε απόγνωση. Είναι μέρος του γιατί το Ισραήλ βρίσκεται σε απόγνωση. Είναι πλέον πεπεισμένοι ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους. Είναι φοβισμένοι.

Δεν θα το πουν, και έχουν δίκιο που φοβούνται, γιατί οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη – αυτούς στους οποίους εξακολουθούν να βασίζονται, παρόλο που δεν τους σέβονται, αλλά είναι πεπεισμένοι ότι τους χρειάζονται – κάνουν το ίδιο.

Η παγίδευση της Ευρώπης

Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να καταλάβουν: η Ευρώπη βρίσκεται σε μια εξαιρετικά τρομερή κατάσταση και οι Ευρωπαίοι το ξέρουν κάπως. Εχουν παγιδευτεί μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας. Δεν είναι σαφές ποια θέση επιφυλάσσεται για την Ευρώπη σ’ αυτήν τη νέα BRICS έναντι της G7.

Στην G7, η Ευρώπη είναι μια υποσημείωση. Στην G7 εναντίον της Κίνας, είναι ακόμη περισσότερο μια υποσημείωση. Η Ευρώπη δεν έχει συνηθίσει να είναι υποσημείωση. Εχει συνηθίσει να είναι επικεφαλής. Βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, πώς να τα διαχειριστεί όλ’ αυτά.

Θα υπάρξει αναβρασμός, θα υπάρξει αναταραχή τώρα στην Ευρώπη για πολύ καιρό και θα είναι βίαιη και δύσκολη.

Και ένα από τα πράγματα που μπορεί να προκύψουν είναι μια προσπάθεια, είτε ν’ αναδειχθεί ένας πραγματικός τρίτος παίκτης στον κόσμο έξω από την Ευρώπη – με τον δικό του στρατό, τα δικά του πυρηνικά, τα δικά του «όλα αυτά» – είτε να ενωθεί με τους BRICS και την Κίνα και ν’ ακολουθήσει μια πολυπολικότητα στην οποία οι Ευρωπαίοι θα έχουν μια θέση την οποία, όμως, θα στερηθούν έαν δεν ενταχθούν.

Αυτές είναι πραγματικές υπαρξιακές καταστάσεις που πρόκειται ν’ αντιμετωπιστούν την επόμενη περίοδο, και προκαλούν τρόμο σε πολλούς από αυτούς – και εδώ θέλω να σου βγάλω το καπέλο μου, Νίμα, που διοργάνωσες αυτές τις συζητήσεις – αυτά είναι που πρέπει να συζητηθούν.

Αν πιστεύεις, όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας, ότι ανεξέταστη ζωή δεν αξίζει να τη ζεις, αν νομίζεις ότι είναι καλύτερο να κατανοήσεις τι σου συμβαίνει από το να μην το κάνεις, αν θέλεις να μάθεις το ωφέλιμο, το επιβλαβές, τους κινδύνους, τις ελπίδες, τότε αυτές είναι οι συζητήσεις που πρέπει να γίνουν, και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης τις κρατούν όσο πιο μακριά τους γίνεται.

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Ατομα σαν εσάς, και τέτοιες εκπομπές, είναι επομένως καίριας σημασίας. Δεν τίθεται θέμα συμφωνίας μ’ αυτό που λέω, ή μ’ αυτό που λέει ο Michael, δεν πρόκειται γι’ αυτό.

Είναι σημαντικό να θέσουμε αυτά τα ερωτήματα, να πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε την ιστορία που εξέτασε ο Michael μαζί μας και για εμάς σήμερα, να πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτά που υποδεικνύει αντί να ζεις σ’ έναν κόσμο προσποιητό, στον οποίο βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια σύγκρουση πολιτισμών, συνεπώς δεν χρειάζεται ν’ ενδιαφερθείς για τα πραγματικά ζητήματα που θα διαμορφώσουν αυτό που συμβαίνει σε όλους μας.

Michael Hudson: Λοιπόν, ο πρόεδρος Πούτιν είπε πριν μερικούς μήνες ότι κάποια μέρα η Ρωσία, η Γερμανία και η Ευρώπη θα συναλλάσσονται ξανά, αλλά μπορεί να χρειαστούν 30 χρόνια.

Richard D. Wolff: Μπορεί. Εδώ είναι η εικασία μου: Από τα λίγα που ξέρω (και δεν είναι πολλά), αλλά μιλάω γερμανικά, διαβάζω γερμανικά, ξέρετε, έτσι μπορώ να έχω πρόσβαση σ’ ό,τι συμβαίνει σ’ αυτήν τη χώρα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι θα είναι λιγότερο από 30 χρόνια.

Μέσα στη Γερμανία διεξάγονται μια τεράστια συζήτηση και διάλογος γι’ αυτά τα θέματα, με μεγαλύτερη ειλικρίνεια απ’ ό,τι φανταζόμαστε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ακριβώς όπως στο εσωτερικό του Ισραήλ υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση σ’ αυτό που κάνει ο Νετανιάχου απ’ ό,τι επιτρέψαμε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ειρωνεία: έχουν μια εφημερίδα, είχαν πρόσβαση, μπορούν πραγματικά να έχουν (δεν λέω ότι είναι ικανοποιητικό και δεν αρνούμαι αυτό που βασικά κάνει το Ισραήλ ούτε για ένα λεπτό), αλλά υπάρχει μια αυξανόμενη αντίθεση των Ισραηλινών στην πολιτική της κυβέρνησής τους.

Οι πολιτικοί άνεμοι

Δεν θα έπρεπε να το ξεχνάμε αυτό και ότι αυτοί οι πολιτικοί άνεμοι μπορούν ν’ αλλάξουν. Το Ισραήλ δεν κερδίζει (επιτρέψτε μου να το πω στο αμερικανικό κοινό μου) στη Γάζα, δεν κερδίζει στον Λίβανο. Μπορεί να κερδίσει.

Και, ουάου, ξέρετε, ένας χρόνος εναντίον της Χαμάς, και υπάρχει ακόμα Χαμάς; Μετά απ’ αυτό που έχεις κάνει; Αυτό είναι καταπληκτικό! Ρωτάω τους συμπολίτες μου Αμερικανούς, εάν, σ’ αυτήν τη χώρα, μια από τις 50 πολιτείες μας είχε υποστεί αυτό είδος της καταστροφής που έχει προκαλέσει το Ισραήλ στη Γάζα, θα υπήρχε ισχυρή αντίσταση; Μην απαντάτε τόσο γρήγορα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε.

Στο Ισραήλ, το ξέρουμε. Υπάρχει μια Χαμάς, εξακολουθούν ν’ αντιστέκονται. Αυτό είναι εκπληκτικό, και μακροπρόθεσμα θα είναι εξίσου σημαντικό όπως αποδείχθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν όλοι μάθαμε για τη νορβηγική αντίσταση και τη γαλλική αντίσταση και τους ιταλούς παρτιζάνους, αποδείχθηκε ότι υπήρχαν αντίπαλοι των Ναζί σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.

Michael Hudson: Λοιπόν, γράφω μια μηνιαία στήλη για τον γερμανικό οικονομικό Τύπο. Εχεις δίκιο, υπάρχει αντίσταση.

Nima Alkhorshid: Δεν ξέρω αν έχετε μάθει ότι το CNN μετέδωσε πως ο Τζο Μπάιντεν θα βρεθεί στη Γερμανία για να λάβει το υψηλότερο βραβείο της χώρας.

Richard D. Wolff: Ναι, βλέπουμε ότι ο κ. Σολτς προσπαθεί να δείξει πως «Είμαστε στο πλευρό σας, μην ανησυχείτε, είμαστε πιστοί, με βοηθάτε να φτάσω εδώ, οπότε θα σας βοηθήσω να φτάσετε εκεί». Απολύτως. Παρεμπιπτόντως, η ίδια σχέση μεταξύ Μπάιντεν και Νετανιάχου.

Nima Alkhorshid: Ναι. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήσασταν μαζί μας σήμερα, Richard και Michael. Τα λέμε σύντομα.