Το “ΟΧΙ” της Μέρκελ την έκανε κυρίαρχη της Ευρωπαϊκής πολιτικής

Του Χρήστου Κώνστα*

Αναμφίβολα με την αποχώρηση της κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Οι λόγοι πολλοί και σε διαφορετικά επίπεδα. Καταρχάς, η Άνγκελα Δωροθέα (Κάσνερ) Μέρκελ (Angela Dorothea (Kasner) Merkel είναι η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας από την ίδρυση του Ομοσπονδιακού Κράτους το 1871. Επίσης είναι η πρώτη πρώην πολίτης της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπήρξε ηγέτης της επανενωμένης Γερμανίας.

Το 2000 η απόσυρση του Χέλμουτ Κολ από την ηγεσία του κόμματός των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) άνοιξε το δρόμο  στην αποκαλούμενη και “παιδί του Κολ” για να αναρριχηθεί όχι μόνο στην κομματική ηγεσία αλλά και στην ηγεσία της χώρας αφού ούτε ο μετέπειτα άσπονδος συνεργάτης της Βόλφγκανγκ Σόιμπλε  την ανέκοψε σε αυτή τη πορεία , αναγκαζόμενος τότε να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση της ηγεσίας αφού προηγουμένως είχε παραδεχτεί ότι είχε δεχτεί παράνομη δωρεά για το κόμμα από εκπρόσωπο της πολεμικής βιομηχανίας..

Κάπως έτσι η Άγκελα Μέρκελ έμεινε ο εταίρος ισχυρός πόλος απέναντι στον τότε Καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Οι κομματικές και εθνικές της ¨μετοχές¨ εκτινάχθηκαν με ένα ηχηρό “οχι”.Το 2003 ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης τάχθηκε απέναντι στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης , να μην συμπράξει στον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Ενώ το διάστημα εκείνο πραγματοποιήθηκαν πολλές αντιπολεμικές διαδηλώσεις και βάσει δημοσκοπήσεων περίπου τα 80% του γερμανικού πληθυσμού ήταν κατά του πολέμου, η ίδια, υποστηρίζοντας απόλυτα την θέση της κυβέρνησης Μπους, δημοσίευσε στις 22 Φεβρουαρίου 2003 άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα Washington Post με τίτλο “Ο Σρέντερ δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Γερμανούς”.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα κέρδισε απρόσμενους συμμάχους και τον Οκτώβριο του 2005 μετά από δύσκολες διαπραγματεύσεις  ο μεγάλος συνασπισμός των κομμάτων CDU, CSU και SPD και έτσι η  Άνγκελα Μέρκελ αντικατέστησε ως επικεφαλής της νέας κυβέρνησης ,τον Γκέρχαρντ Σρέντερ. Από τότε μέχρι σήμερα έχει ολοκληρώσει τέσσερις θητείες στην Καγκελαρία της Γερμανίας με 15 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Για εμάς απο το 2011 και μετά κατέστη ένα από τα λιγότερο συμπαθή πολιτικά πρόσωπα. Οι λόγοι είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Αντίστοιχα συναισθήματα τρέφει και εκείνη για εμάς. Πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα, τη συμπάθεια και τη κατανόηση έχει πολλές φορές καταγραφεί η ενόχληση της για τους…”ενοχλητικούς” Έλληνες. Εκείνους που λένε δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα “Οχι” .Όπως ακριβώς άλλωστε ενόχλησε και εκείνη το 2005.Θα μας επιβεβαιώνει για πάντα οτι η ιστορία γράφεται από τα “Οχι” .Άλλωστε ο χρόνος που επέλεξε να επισκεφθεί για τελευταία φορά την Ελλάδα ως Καγκελάριος της Γερμανίας είναι μια ακόμη  απόδειξη.