Politica 89.8
Ο Grimaldi,οι παλαμακιστές του και οι κλαίουσες του Λιμανιού
Είναι πράγματι γλυκιά η γεύση όταν κάποιος προχωρά σε μια εκτίμηση ,βασιζόμενος σε πραγματικά στοιχεία και όχι στην μαντική, και τα γεγονότα στην πορεία επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση η γεύση δεν είναι καν γλυκόπικρη. Είναι σκέτη πίκρα με μπόλικη απογοήτευση.
Γιατί μόνο πίκρα μπορείς να νιώσεις όταν βλέπεις την μεγαλύτερη λιμενική υποδομή της Κρήτης να γίνεται στη πράξη-όπως είχες εκτιμήσει- το βιλαέτι μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που και δεν θέλουν και δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μια τέτοια υποδομή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το οικονομικό, εργασιακό και κοινωνικό γίγνεσθαι της πόλης. Και μόνο απογοήτευση πασπαλισμένη με αηδία μπορείς να νιώσεις όταν βλέπεις τους ¨παλαμακιστές¨ της πώλησης του Λιμένα Ηρακλείου, σήμερα να υποδύονται το ρόλο της “κλαίουσας”.
Αλλά ας θυμηθούμε το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν αυτής της ντροπιαστικής για τον τόπο ιστορίας, όχι τόσο ως προς το ξεπούλημα-άλλωστε δεν ήταν το πρώτο και δυστυχώς δεν θα είναι και το τελευταίο-αλλά όσο κυρίως για την προκλητικά παθητική, στα όρια προσδοκώμενης συναλλαγής, στάση των τοπικών φορέων που σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία των Ηρακλειωτών, διασφάλισαν ότι η πώληση θα ολοκληρώνονταν ¨αναίμακτα¨.
Όταν στις 23 Ιουλίου του 2024 κυρώνονταν από την Βουλή η σύμβαση του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, για παραχώρηση του Λιμένα Ηρακλείου στον ιταλικό όμιλο Grimaldi (Grimaldi Euromed SpA – Μινωικές Γραμμές), σχεδόν για όλους στο Ηράκλειο και στην Κρήτη, ήταν απλώς ένα ακόμη απόγευμα Τρίτης.
Κάποιοι ελάχιστοι, οι οποίοι φλέρταραν ανοιχτά με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν και γραφικοί -ανάμεσά τους και ο γράφων- όλες τις προηγούμενες ημέρες και ενώ η σύμβαση βρίσκονταν ακόμη υπό επεξεργασία στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, έφερναν στο φως όλα τα στοιχεία της σύμβασης και το τι πραγματικά θα σημάνει η παραχώρηση του 67% των μετοχών του Λιμένα σε Grimaldi-Μινωικές Γραμμές για το μέλλον της πόλης και των ανθρώπων της. Ωστόσο δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Σε κοινοβουλευτικό πολιτικό επίπεδο υπήρξαν κάποιες χλιαρές στα όρια της διεκπεραίωσης αντιδράσεις με εξαιρέσεις όπως των Βουλευτών Χάρη Μαμουλάκη ,Φραγκίσκου Παρασύρη και Μανώλη Συντυχάκη να προσπαθούν να δώσουν έναν πιο ηχηρό τόνο χωρίς ωστόσο να καταφέρουν την ανατροπή. Μάλιστα ο πρώτος προσπάθησε ακόμη και μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως με βίντεο του στο τικ τοκ να αφυπνίσει την τοπική κοινωνία και κυρίως τους φορείς που την εκπροσωπούν για αυτό που έρχεται αλλά τότε όλοι είτε πετούσαν χαρταετό λες και ήταν Καθαρή Δευτέρα, είτε ρέμβαζαν στις παραλίες εν μέσω θέρους.
Δυο ημέρες μετά ,στις 25 Ιουλίου με το άρθρο ¨Ηράκλειο: H πόλη των ¨τροχονόμων¨ των σκανδάλων¨ παρουσιάζουμε όλα τα οικονομικά στοιχεία που κρύβει η πώληση του 67%.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τι περιελάμβανε η σύμβαση :
Ο όμιλος Γκριμάλντι πήρε για 40 χρόνια τη χρήση και του Λιμένα Ηρακλείου έναντι 80 εκ. ευρώ, με το 67% των μετοχών.
Μέχρι και τότε ο ίδιος όμιλος μέσω των Μινωικών Γραμμών καταβάλλει κάθε χρόνο 1,2 εκ. ευρώ για λιμενικά τέλη στον Οργανισμό Λιμένος Ηρακλείου.
Δηλαδή χωρίς να γίνει καμία αύξηση για τα επόμενα 40 χρόνια δυνητικά θα είχε καταβάλλει 48 εκ. ευρώ για λιμενικά τέλη μόνο για τη χρήση του Λιμένα, εάν εξακολουθούσε να παραμένει στο Δημόσιο.
Μαζί με τη χρήση όλων των περιουσιακών στοιχείων και των λιμενικών εγκαταστάσεων του Λιμένα, ο επενδυτής πήρε και το ταμείο του Ο.Λ.Η που ανερχόταν σε 12 εκ. ευρώ περίπου.
H μοναδική επένδυση στην οποία υποχρεώθηκε ο όμιλος Γκριμάλντι να προχωρήσει βάσει της σύμβασης είναι να ανεγείρει κτίριο 2.000 τ.μ περίπου, για τις ανάγκες του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας(Λιμεναρχείο, γραφεία κτλ).
Το κόστος του κτιρίου με σημερινές τιμές δύσκολα θα ξεπεράσει τα 3 εκ. ευρώ.
Η πράξη έχει ως εξής:
80 εκ.(αγορά)+3 εκ.(ανέγερση κτιρίου)-48 εκ. (λιμενικά τέλη)-12 εκ.(ταμειακό απόθεμα)= 23 εκ. ευρώ καθαρό κόστος επένδυσης.
Επιπροσθέτως η κύρωση της σύμβασης δεν συνοδεύτηκε από κανένα master plan.Δηλαδή το Δημόσιο παραχώρησε τον Λιμένα Ηρακλείου χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε για τα σχέδια του επενδυτή. Τι θέλει να κάνει, που και πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν το ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα του Ηρακλείου,(κυκλοφοριακά, κοινωνικά, οικονομικά κτλ), καθώς το λιμάνι αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της πόλης. Ακόμη και σήμερα, 8 μήνες μετά ο Grimaldi δεν έχει παρουσιάσει ούτε σκίτσο σε χαρτοπετσέτα.
Παράλληλα και ενώ ο αγοραστής πήρε στη κατοχή του και όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Λιμένα, δεν μπήκε καμία ρήτρα-εγγύηση απο πλευράς του Δημοσίου για την προστασία των πάσης φύσεως χρηστών του Λιμένα σε ότι αφορά την εμπορική πολιτική που θα ακολουθούσε ο Grimaldi.
Ούτε και τότε κανένας από τους τοπικούς φορείς αντέδρασε. Ανύπαρκτοι όλοι. Περιφέρεια, Δήμοι, ΠΕΔ Κρήτης, Επιμελητήρια, Σύλλογοι Επαγγελματιών, Συνδικαλιστές-Εκπρόσωποι εργαζομένων, ακόμη και οι εκπρόσωποι των χρηστών του Λιμένα (π.χ Αλιείς, ιδιοκτήτες σκαφών, Επαγγελματίες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης κ.α) δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ούτε μια κουβέντα, ούτε μια λέξη.
Μαζί τους και οι Ηρακλειώτες. Ναι ,και οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Συμβιβασμένοι με το ¨ε και τι να κάνουμε;¨ παρακολουθούσαν απαθείς να γράφεται μια μελανή σελίδα για το Ηράκλειο.
Και ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά οι …¨παλαμακιστές¨. Επιστρέφοντας από τις διακοπές τους όλοι οι παραπάνω αντί έστω και τότε να καταγράψουν τη διαφωνία τους ,συμμετείχαν στη φιέστα του ντροπιαστικού σκανδάλου. Έφτασαν στο σημείο περίπου πανηγυρίζοντας από τον επιβατικό σταθμό του λιμανιού να χαρακτηρίσουν την 18η Σεπτεμβρίου-ημέρα της φιέστας για την υπογραφή μεταβίβασης του πλειοψηφικού ποσοστού του μετοχικού κεφαλαίου – ως ¨Ιστορική ημέρα¨. Από κοντά τους να σιγοντάρουν το αφήγημα της μεγάλης επιτυχίας όλοι όσοι ευελπιστούν ακόμη και σήμερα να ¨ξερογλείψουν¨ κανένα κοκαλάκι που θα τους πετάξει ο Ιταλός επενδυτής.
Δεν ήθελε κανείς να καταλάβει ότι για το κοκαλάκι κάποιων συνετρίβη εν ριπή οφθαλμού ο δεσμός του Λιμένα με την πόλη του Ηρακλείου και οι κάτοικοι απώλεσαν ένα ζωτικής σημασίας περιουσιακό στοιχείο, το οποίο δεν ήταν προδιαγεγραμμένο να συμβεί. Το Λιμάνι του Ηρακλείου δεν αποτελούσε υποχρεωτικά υποδομή προς αξιοποίηση. Έιχε περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ αλλά δεν συμπεριλαμβάνονταν στα ¨ξεφορτώματα¨ υποδομών που επέβαλαν τα μνημόνια. Επομένως η κυβέρνηση δεν είχε κάποια υποχρέωση να προχωρήσει στην πώληση του παρά μόνο ιδεολογική εμμονή.
Δεν συμπληρώθηκαν ούτε έξι μήνες από την ¨λαμπρή¨ τότε ημέρα με τους ¨παλαμακιστές¨ να φωτογραφίζονται περιχαρείς με Υπουργούς και νέο ιδιοκτήτη του Λιμένα και σήμερα οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι έχουν φορέσει το μανδύα της κλαίουσας. Στον Δήμο Ηρακλείου ψάχνουν να δουν πως θα σώσουν το αναψυκτήριο ¨Μαρίνα¨, στην ιχθυόσκαλα οι αλιείς κουταλομετρούν όχι τα ψάρια αλλά το πόσα θα τους μείνουν από το πενιχρό εισόδημα τους για να πληρώνουν αυξημένα τέλη, στις προβλήτες του ενετικού λιμένα οι ιδιοκτήτες σκαφών παραπατούν παίρνοντας τα μπιλιετάκια για τα νέα τιμολόγια ενώ στο Καρνάγιο οι σφυριές αντί να ακούγονται πάνω στα σκαριά των καϊκιών ,χτυπούν στα κεφάλια των επαγγελματιών της ζώνης από τους οποίους ζητούν τριπλάσια ενοίκια.
Ακόμη και έτσι και ενώ γνωρίζουν ότι έχουν και εκείνοι ευθύνη που με την παθητικής τους στάση δεν κατάφεραν να ανατρέψουν αυτό που ερχόταν, θα είναι ¨αλάτι στην πληγή¨ να τους απαντήσει κανείς ότι …¨είναι αργά για δάκρυα¨
Όχι. Έστω και τώρα είναι χρέος της πόλης να αναλάβει πρωτοβουλίες. Όσο καθυστερούν τόσο οι ψυχρολουσίες θα διαδέχονται η μια την άλλη. Το χρωστούν όχι μόνο στις επόμενες γενιές της πόλης αλλά στους ίδιους τους εαυτούς τους. Για ότι δεν έκαναν πριν από οχτώ μήνες.
