Politica 89.8
Η τραγωδία των Τεμπών έχει τρεις φάσεις.
Από τον Φεβρουάριο του 2023 και το ορόσημο της μοιραίας σύγκρουσης έως τους επόμενους μήνες μέχρι και τις εθνικές εκλογές. Η δεύτερη φάση είναι από το καλοκαίρι του ίδιου έτους έως και 1,5 χρόνο μετά. Δηλαδή έως τις 26 Ιανουαρίου του 2025.Και η τρίτη φάση είναι αυτή που διανύουμε έκτοτε και συμπληρώνουμε ήδη έναν μήνα μέσα σε αυτήν. Δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει, ούτε και αν θα είναι η τελευταία.
Όμως αυτό που γνωρίζω με τη σχετική βεβαιότητα , μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες είναι ότι για την ίδια την υπόθεση, τη δικαιοσύνη, το πολιτικό σύστημα ακόμη και την ίδια την κοινωνία, τα πάντα ή έστω τα περισσότερα άλλαξαν από την 26η Ιανουαρίου. Όλοι κατάλαβαν ότι δεν είναι μόνοι. Οι γονείς των θυμάτων ότι δεν είναι μάταιος ο αγώνας τους. Η δικαιοσύνη ότι δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Το πολιτικό σύστημα ότι έχει έναν ¨ξενοδόχο¨- πολίτες με τον οποίο πρέπει να λογαριαστεί. Και τέλος η ίδια η κοινωνία ότι τελικά δεν είναι λίγοι και κυρίως αυτή τη φορά κανείς δεν περιμένει κανέναν να κάνει το πρώτο βήμα.
Καμπή της τρίτης φάσης είναι η 28η Φεβρουαρίου. Και όπως ξεκίνησε τον Ιανουάριο αυθόρμητα και λαϊκά έτσι οφείλει να κορυφωθεί. Ακηδεμόνευτα.
Αν κάποιος πιστεύει ότι η κοινωνική σύνθεση των πλατειών είναι αποκλειστικά αντι-νεοδημοκρατική ,τότε θα πρέπει να πιστέψουμε ότι η αναιμική αντιπολίτευση στη χώρα κυβερνά ήδη τον τόπο και δεν το έχουμε αντιληφθεί. Γιατί το πλήθος ξεπερνά κατά πολύ τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δεν κατάφεραν ούτε να αντιληφθούν το μέγεθος του γεγονότος αλλά ούτε και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων,παρα μόνο όταν είδαν ακριβώς αυτό το πλήθος στις 26 Ιανουαρίου.
Ακούω και διαβάζω με κατανόηση όλους εκείνους που λένε ότι θα ήθελαν να πάνε στις συγκεντρώσεις γιατί είναι πολύ θυμωμένοι με την διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών, την συγκάλυψη, τις κραυγές και τις κενότητες κάποιων τηλε – υπουργών με τσιτάτα του τύπου “η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θα απαντήσει” κτλ. Αλλά…(γιατί πάντα υπάρχει αυτό το ¨μαγικό¨ αλλά) παρ΄ όλα αυτά δεν θα πάνε. Και δεν θα πάνε γιατί δεν είναι ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ΚΚΕ, ούτε καν πωλητές χειρογράφων του Ιησού, δεν είναι ούτε της Ζωής ,ούτε και της Λατινοπούλου και των λοιπών που θα παρίστανται κραδαίνοντας λάβαρα.
Είτε γιατί το πιστεύουν ,είτε γιατί τους έχουν πείσει, θεωρούν ότι η ατομική τους συμμετοχή θα καπηλευτεί και θα μετρηθεί στη σούμα με αυτούς που καπελώνουν την διαμαρτυρία και τον θάνατο 57 ανθρώπων για να ξεζουμίσουν κάνα ψηφαλάκι.
Έχουν άδικο να το σκέφτονται και έτσι ; Η ιστορία μας έχει δείξει πως όχι. Αλλά…(για να καταγραφεί και το δικό μας ¨αλλά¨), αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν θα διεκδικήσω για εμένα ,τα παιδιά μου, τη χώρα μου, ένα αξιοπρεπές κράτος δικαίου; Δεν θα διεκδικήσω μια δικαιοσύνη που δεν θα είναι τυφλή αλλά αντιθέτως με ορθάνοιχτα μάτια για να μπορεί να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ; Δεν θα διεκδικήσω ισονομία και αξιοκρατία; Δεν θα διεκδικήσω να απολαμβάνω ως πολίτης καλύτερες υποδομές, διοικητική οργάνωση, υγεία, παιδεία, βάσει εκείνων που έχω προσφέρει ως εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος, επιχειρηματίας ή ακόμη και συνταξιούχος στο ίδιο το κράτος ; Και εν τέλει, δε θα διεκδικήσω να μπορώ να έχω το οξυγόνο που χρειάζομαι, οικονομικά και κοινωνικά, για να είμαι ισότιμο μέλος αυτής της κοινωνίας ;
Η συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου είναι λάθος να θεωρηθεί ότι αφορά μόνο την κυβέρνηση .Γιατί όλα τα παραπάνω με όποιες διακυμάνσεις και να τα εντοπίσει κανείς, διαπιστώθηκαν και σε άλλες κυβερνήσεις. Επομένως ξεπερνά τη ΝΔ και διαπερνά όχι μόνο τα κόμματα που διαχειρίστηκαν εξουσία όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το σύνολο της αντιπολίτευσης. Γιατί ευθύνες δεν έχει μόνο ο ελεγχόμενος αλλά και ο ελεγκτής.
Και γι΄αυτο ακριβώς το λόγο αυτή η Παρασκευή όχι απλά δεν τους ανήκει αλλά θα πρέπει να είναι ημέρα βαθιάς αυτοκριτικής για όλο το πολιτικό σύστημα.
