Πίσω από το μεταναστευτικό του σήμερα, βρισκόμασταν εμείς χθες

Τις προηγούμενες ημέρες, σημειώθηκε στην Κρήτη άγρια επίθεση εναντίον μεταναστών που είχαν καταλάβει παράνομα το ακατοίκητο κτίριο του Κουμ Καπί στα Χανιά. Είχε προηγηθεί με τη συνδρομή αστυνομικών δυνάμεων η απομάκρυνση τους, ωστόσο μετά από μερικές ημέρες επανήλθαν και τότε ανέλαβαν “αστυνομική” δράση νεαροί-κουκουλοφόροι οι οποίοι με ρόπαλα και άλλα εν δυνάμει δολοφονικά εργαλεία έστειλαν αιμόφυρτους στο νοσοκομείο του μετανάστες. Γράφει ο Χρήστος Κώνστας στο Politica.gr.

Είναι μια πρώτης τάξεως…τραγική ευκαιρία να σταματήσουμε το χρόνο. Να επιβιβαστούμε στη χρονοκάψουλα και να βάλουμε χρονικές συντεταγμένες που θα μας στείλουν καταρχάς στη περίοδο του μεσοπολέμου. Απο το 1920 εως το 1940, μικρή σημασία έχει. Άλλωστε σε όποια χρονιά κι΄αν βρεθούμε θα συναντήσουμε τις ίδιες περίπου εικόνες. Εκατοντάδες καραβιές ψυχών να φθάνουν στο λιμάνι της Νεας Υόρκης,ανάμεσα τους Ελληνικές και Κρητικές ψυχές.Τότε που οι Η.Π.Α άρχιζαν να στήνουν το παγκόσμιο μύθο για τη γη της επαγγελίας.

Σύμφωνα με τις αμερικανικές αναφορές της εποχής καθώς και τα στατιστικά στοιχεία οι Έλληνες , όπως και άλλοι Ευρωπαίοι μετανάστες(Ιταλοί,Βρετανοί, Ιρλανδοί κ.α) ,αναγκάστηκαν τα πρώτα χρόνια να ζουν σε αγελαία κατάσταση είτε νόμιμα εντός καταλυμάτων σε ομάδες των 20 ατόμων ανά δωμάτιο, είτε παράνομα σε πρόχειρα αντίσκηνα.Η κατάσταση γρήγορα εκτραχύνθηκε. Το 1929 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Herbert Hoover, διέταξε μια εκτενή έρευνα της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ. Η Επιτροπή Wickersham, όπως ονομάστηκε, συνέταξε μια τεραστίων διαστάσεων έκθεση της οποίας ο 10ος τόμος αφορά τη μετανάστευση.Στην έκθεση αυτή,αναφέρεται ότι «…σε 20 από τις 30 πόλεις οι Έλληνες είχαν δείκτη εγκληματικότητας μεγαλύτερο από των ντόπιων. Το ίδιο ισχύει για τους Ιταλούς και τους Πολωνούς για τις 13 από τις 30 υπό εξέταση πόλεις…».

Αυτή η κατάσταση οδήγησε την Αμερικανική Πολιτεία να ασχοληθεί σοβαρά και εγκαίρως με το μεταναστευτικό.Ανέπτυξε δομές και σύστημα για να μπορέσει να διαχειριστεί τόσο τα κύματα του μεσοπολέμου , όσο και αυτά που ακολούθησαν και τις επόμενες δεκαετίες με αποκορύφωμα τη περίοδο 1950-1970.Κι’ όμως ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζει ζητήματα που αφορούν στη παράνομη μετανάστευση.Όμως έχει μια σοβαρή αφετηρία για να διαχειριστεί το πρόβλημα και αφού προηγουμένως κατάφερε να ενσωματώσει στην αμερικανική κοινωνία όλες τις ενεργές εθνικότητες-κοινότητες που συμβιώνουν σήμερα μαζί τους.

Για να συμβεί αυτό όμως αναγκάστηκε να πιει πολλές φορές το πικρό ποτήρι της εγκληματικότητας, της έλλειψης θέσεων εργασίας(κραχ 1929), της αναρχίας και της εν γένει παραβατικής συμπεριφοράς λαών που μετέφεραν την κουλτούρα τους στην άλλη πλευρά του ατλαντικού.Ήπιαν και το πικρό ποτήρι του ρατσισμού.Μπορεί οι έγχρωμοι λαοί να σήκωσαν το βάρος των διώξεων και της μισαλλοδοξίας αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Η.Π.Α για να γίνουν φιλικές και να κατανοήσουν οτι μπορούν και να κερδίσουν από τις μεταναστευτικές ροές, πέρασαν πρώτα από το στάδιο της άρνησης ή ακόμη και της επίθεσης εναντίον καθενός που δεν κυλούσε στις φλέβες του αμερικανικό αίμα.

Η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς στη πρώτη φάση του προβλήματος που αντιμετώπισαν οι Η.Π.Α πριν από έναν αιώνα. Όμως δυο σημαντικές παράμετροι δεν δικαιολογούν λάθη.Πρώτον, υπάρχουν πλέον ιστορικά προηγούμενα για το πως μπορεί να διαχειριστεί το μεταναστευτικό χωρίς να πρέπει πρώτα να ανακαλύψει…την Αμερική.Και δεύτερον και σημαντικότερο, είναι μέρος αυτών των ιστορικών προηγουμένων. Ήταν μέρος του ¨προβλήματος¨ για άλλες χώρες και εξακολουθεί και σήμερα να είναι με τη φυγή 350.000 νέων Ελλήνων εν μέσω της οικονομικής κρίσης.Δεν δικαιούται απέναντι στην ιστορία και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που έζησαν και ζουν εκτός συνόρων ,να επιτρέπει η διαχείριση του μεταναστευτικού να γίνεται με κουκουλοφόρους και ρόπαλα.Το οφείλουμε απέναντι στην ίδια μας την ιστορία,απέναντι στους εαυτούς μας.

ΥΓ. Αυτές οι γραμμές γράφονται την ώρα που το αιματοκύλισμα στη Συρία εξελίσσεται χωρίς κουκούλες.Πρέπει να προετοιμαστούμε για ενα νέο κύμα προσφυγικών ροών για όλους εκείνους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες του. Το έκαναν για εμάς άλλοι στο παρελθόν, οφείλουμε τώρα να ανταποκριθούμε στο μέτρο του εφικτού στο παρών. Γιατί το μέλλον θα μας κρίνει χωρίς… ελαφρυντικά.