Oι συντάξεις, το προσδόκιμο ζωής και η συρρίκνωση της χώρας

Η χώρα μας από το 2010 με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου έχει νομοθετήσει τη σύνδεση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, νόμος που ισχύει στο ακέραιο μέχρι και σήμερα. Γράφει ο Χρήστος Κώνστας στο Politica.gr.

Αν δεν καταργηθεί ,τότε το 2021 το όριο από τα 67 έτη σήμερα θα αυξηθεί στα 68 και αυτό γιατί την τελευταία 10ετία αυξήθηκε κατά 1,1 έτος το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες και κατά 1 έτος για τις γυναίκες. Μάλιστα σύμφωνα με τον ίδιο νόμο μετά τo 2021 η αναθεώρηση των ορίων συνταξιοδότησης θα γίνετε ανά τρία χρόνια και εφόσον διαπιστώνεται αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα αυξάνεται και το όριο για να βγει κάποιος στη σύνταξη.Όπως έχει εκτιμηθεί εφόσον συνεχιστεί αυτή η βελτίωση των δεικτών στο προσδόκιμο ζωής και δεν υπάρξουν άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις τότε το 2060 το όριο για συνταξιοδότηση θα ανέλθει στα 72 έτη!

Οι φωστήρες της τρόικας ,εντός και εκτός Ελλάδος, συνέδεσαν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού αποκλειστικά με το προσδόκιμο ζωής.Όμως το ότι κάποιος ζει περισσότερο, δε σημαίνει ότι είναι σε θέση να εργάζεται και να παράγει και για περισσότερο χρόνο ;ή μήπως η αλήθεια είναι ότι απλά επιμηκύνεται η φάση της ¨τρίτης ηλικίας¨;. Αντί να αποδεχτούμε αυτή τη παραδοχή και μπροστά στο κίνδυνο να μην μπορεί το ασφαλιστικό σύστημα να σηκώσει τόσους συνταξιούχους έναντι των εργαζομένων απλώς επιμηκύναμε τον εργασιακό βίο,παραγνωρίζοντας τη διάσταση της αποτελεσματικότητα και εν τέλει της πραγματικής παραγωγής.

Πιο απλά η χώρα κινδυνεύει μέσω της υπογεννητικότητας να στηρίζεται σε ένα γηρασμένο εργατικό δυναμικό που ακόμη κι αν είναι σε θέση να εργάζεται σίγουρα δεν θα είναι σε θέση να μπορεί να επιφέρει και το απαιτούμενο αποτέλεσμα.Ακόμη κι αν η τεχνολογική εξέλιξη καλύψει ως ένα βαθμό αυτό το κενό που θα δημιουργηθεί εν τούτοις είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όσο πιο γηρασμένο εργατικό δυναμικό έχει μια χώρα τόσο χαμηλότερους δείκτες παραγωγικότητας θα παρουσιάζει.Αν αυτό το συμπέρασμα το ανάγουμε σε όρους εθνικής οικονομίας τότε είναι εύκολα αντιληπτό ότι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το κίνδυνο της περαιτέρω συρρίκνωσης της οικονομίας της αφού πρώτα έχει συρρικνώσει το νέο εργατικό της δυναμικό. Από τη μία το brain train με τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων και ιδιαίτερα καταρτισμένων και από την άλλη η υπογεννητικότητα διαμορφώνουν όρους μείζονος εθνικού προβλήματος.

Στις αρχές του 2000 κάθε Ελληνίδα έφερνε στον κόσμο 1,9 ελληνόπουλα.Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά ο μέσος όρος έχει πέσει στο 1,1.Με αυτούς τους ρυθμούς το 2060 ο πληθυσμός της χώρας δε θα υπερβαίνει τα 7,7 εκατομμύρια έναντι των 10,7 σήμερα. Δηλαδή μείωση έως και 30%.Αυτός ο δείκτης σε συνδυασμό με τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η χώρα συρρικνώνεται. Κι΄οταν συζητάμε για χώρα πρωτίστως αναφερόμαστε στο έμψυχο δυναμικό της.Στους ανθρώπους της. Ελλάδα χωρίς Έλληνες είναι απλά ένα οικόπεδο με θέα τη θάλασσα και τον ήλιο αλλά χωρίς ψυχή.