Οι αυτουργοί για την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια έχουν ονοματεπώνυμο

Του Χρήστου Κώνστα

Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, όπου τα πανεπιστήμια της λειτουργούν υπό την παρουσία της Αστυνομίας.Αυτή είναι μια μη αμφισβητίσιμη παραδοχή.Όμως εξίσου μη αμφισβητήσιμο είναι και το οτι σε κανένα άλλο πανεπιστήμιο του κόσμου, δεν χτίζονται ακαδημαϊκοί μέσα στα γραφεία τους.Η χρονολογική σειρά των καταστάσεων που διέπουν τα Ελληνικά Α.Ε.Ι δεν έχει μόνο χωροχρονική αξία αλλά και ουσιαστική,αφού αυτό που γνωρίζουν καλά οι φοιτητές ,όχι μόνο στα τμήματα φυσικής, είναι το γεγονός οτι η δράση φέρνει αντίδραση.

Ποια όμως είναι η δράση;Με τη μεταπολίτευση η πανεπιστημιακή κοινότητα και όλοι οι κρίκοι αυτής επηρεασμένοι από το κλίμα της καταπίεσης που έζησαν την περίοδο της επταετίας συνέχισαν στην ίδια ταχύτητα.Ο κόσμος γύρω τους άλλαζε αλλά τα δικτατορικά σύνδρομα είχαν εδραιωθεί βαθιά μέσα στη συνείδηση τους.Αυτό το γεγονός καλλιέργησε –αν όχι ενίσχυσε- την διαρκή αντιπαράθεση με κάθε μορφής εξουσίας.Μερίδα φοιτητών απέναντι σε ακαδημαϊκούς. Ακαδημαϊκοί απέναντι στις πρυτανικές αρχές.Πρυτανικές αρχές απέναντι στον εαυτό τους και στην πολιτεία.Με μικρές διαφοροποιήσεις ως προς την ένταση που συσχετιζόταν ευθέως με το ποιο κόμμα βρισκόταν στη κυβέρνηση,ένας ισχυρός πυρήνας των πανεπιστημίων ανατροφοδοτούσε με τη βοήθεια τόσο των  εσωτερικών όσο και των εξωτερικών δυνάμεων ,αυτή την αλυσιτελή αντιπαράθεση που πολλές φορές δεν είχε καν έρεισμα.

Πάνω σε αυτό το κλίμα μερίδα καθηγητών και φοιτητών “έχτισαν”καριέρες στην πολιτική και τον ακτιβισμό ενώ κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί είχαν ρόλο “εργοδότη”. Η “εργαλειοποίηση”του πανεπιστημιακού ασύλου σταδιακά αποκάλυπτε και την αντιδημοκρατική αντίληψη των υπερασπιστών της δημοκρατίας. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών εξοντώθηκε από εκείνους που υποτίθεται οτι την προστάτευσαν.Τα φερόμενα ιδεολογικοπολιτικά θύματα μετατράπηκαν σε κατά τεκμήριο θύτες.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο σήμερα της αντίδρασης.Η αλήθεια είναι οτι τα πανεπιστήμια υπό φυσιολογικές συνθήκες δε χρειάζονται τίποτα περισσότερο από μια στοιχειώδη φύλαξη.Όμως το ερώτημα είναι αν όντως τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε φυσιολογικές συνθήκες ; Φυσικά και όχι. Αμφισβητεί κάνεις οτι υπάρχει πρόβλημα; Όλοι το αποδέχονται. Ακόμη και η αντιπολίτευση. Αν κάποιος πιστεύει οτι η πανεπιστημιακή αστυνομία,δεν είναι το φάρμακο,θα έπρεπε να έχει προτείνει κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο γιατί ο “ασθενής” είναι υπαρκτός.

Το πανεπιστημιακό άσυλο και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών έχουν καταλυθεί και αυτό είναι γεγονός. Δυστυχώς  δεν έχουν καταλυθεί από κάποια υπέρτατη πολιτική εξουσία αλλά από τις ομάδες που υποτίθεται μάχονται για την προστασία τους.Αν αναζητάμε ευθύνες στο πως φτάσαμε να συζητάμε για αστυνομικούς μέσα στους ακαδημαϊκούς διαδρόμους θα πρέπει να κοιτάξουμε οπουδήποτε αλλού εκτός από την κυβέρνηση.Εκείνοι είδαν “εδαφος” και ανέπτυξαν στη φιλοσοφία τους.Όμως η εδαφική παραχώρηση έγινε απλόχερα από φοιτητές και ακαδημαϊκούς που όλα αυτά τα χρόνια, είτε δρώντας είτε σιωπώντας, διαμόρφωναν το κλίμα για να έρθει η αντίδραση.

Εκείνοι ευθύνονται για το ότι η κυβέρνηση εμφανίζεται υποκριτικά να υποχρεώνεται- ενώ θέλει –να φέρει την αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια. Αυτές οι ομάδες είναι υπεύθυνες για την εδραίωση στη συνείδηση των πολιτών οτι η αστυνομία είναι η μόνη πρακτική επιλογή. 50 χρόνια μετά η αστυνομία επανακάμπτει στους χώρους των πανεπιστημίων όχι για να περιστείλει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών αλλά για να την προστατέψει.Τουλάχιστον τραγική εξέλιξη για τη χώρα της δημοκρατίας.