Politica 89.8
Γράφει ο Χρήστος Κώνστας
Η προηγούμενη εβδομάδα κινήθηκε εν πολλοίς με τα ¨καύσιμα¨ της αποκάλυψης του Υπουργού εργασίας Γιάννη Βρούτση για τις αυτοκρατορικές συντάξεις που εξασφάλισαν –πάντα με νόμιμο τρόπο- κάποιες κατηγορίες ελευθέρων επαγγελματιών και με χαρακτηριστική περίπτωση συμβολαιογράφο να εμφανίζεται να λαμβάνει ακόμη και 24.000 ευρώ ως μηνιαία σύνταξη.
Η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ της νέας κυβέρνησης και της προηγούμενης, με την κατηγορία οτι η τελευταία δεν φρόντισε να θεσπίσει πλαφόν στο ύψος των συντάξεων ,όπως ήταν φυσικό επισκίασε την πολιτική επικαιρότητα και ορθώς αφού δημιουργούνται σοβαρά ζητήματα όταν η πλειοψηφία των συνταξιούχων της χώρα με κύρια και επικουρική σύνταξη δεν εξασφαλίζει περισσότερα από 850 ευρώ μηνιαίως, δηλαδή 1 ευρώ προς 40 ευρώ!
Όμως πώς έχουμε φθάσει ακόμη και σήμερα με τους υποτιθέμενους εξορθολογισμούς που επέβαλλαν τα μνημόνια, να παρουσιάζονται τόσο θηριώδεις διαφορές μεταξύ συνταξιούχων; Kι ΄αν η περίπτωση συμβολαιογράφων είναι οι ¨ελάχιστες εξαιρέσεις¨, οι συνταξιούχοι συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών επιβεβαιώνουν έναν κανόνα που για χρόνια συντηρεί δια της…αποδομήσεως το ασφαλιστικό μας σύστημα.Συχνά σε σχετικές συζητήσεις συναντάμε την δικαιολογημένη φαινομενικά εξήγηση από τους θιγόμενους συνταξιούχους ότι ¨αυτά είναι λεφτά που τα έχω δουλέψει, είναι δικά μου και πρέπει να μου επιστραφούν τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να βγω στη σύνταξη¨ .Και κάπου εκεί ο όποιος αντίλογος εξασθενεί αφού τι μπορείς να πεις σε έναν εργαζόμενο-ανεξαρτήτου επαγγελματικής συντεχνίας-, ο οποίος έπειτα 30 ή 35 χρόνια ελάμβανε για παράδειγμα μικτό μισθό 2.500 ευρώ αλλά στην τσέπη του δεν έμπαιναν περισσότερα από 1.200 ευρώ, δηλαδή ούτε τα μισά; Είναι μια λογικοφανής και απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση.Όμως για να έχουμε μια συνολική εικόνα ,οφείλουμε στην εξέλιξη αυτών των τριών ή τεσσάρων δεκαετιών του εργασιακού βίου να ερευνήσουμε πώς κινήθηκε διεκδικητικά η συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα(δεν αναφέρομαι σ επαγγέλματα, γιατί το θέμα μας δεν είναι η στοχοποίηση αλλά η πλήρης εικόνα του ζητήματος) και κυρίως πώς αντέδρασαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις στα αιτήματα τους.
Η πλήρης αποδοχή του δίκαιου των αιτημάτων χωρίς κοστολόγηση και κυρίως χωρίς προβολή στο χρόνο για τις επιπτώσεις, βρίσκονται στον πυρήνα των αιτιών του προβλήματος.Η ασυγκράτητη πολιτική ικανοποίησης των αιτημάτων με όρους φθηνού πολιτικαντισμού έναντι της ώριμης και οικονομοτεχνικά τεκμηριωμένης απάντησης, πληρώνεται ακριβά και σε αυτή την περίπτωση και κοστίζει στο δημόσιο κορβανά.Οι πολιτικοί εξασφάλιζαν ικανοποιημένες συντεχνίες και άρα ψήφους και εκείνες δημιουργούσαν ¨απόθεμα¨ για τα γηρατειά τους.Όσο πιο ισχυρή και ευγενής -άρα και πιο κοντά στο πολιτικό κατεστημένο- η συντεχνία ,τόσο μεγαλύτερη και η απόσταση των συγκεκριμένων συνταξιούχων από την πλειοψηφία.Όμως ακόμη και αν ξεφύγουμε απο τους απόλυτους αριθμούς των μηνιαίων συντάξεων και σταθούμε στο πότε και σε ποιες κατηγορίες κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη σύνταξη ,μπορούμε να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας για το πώς έχουμε φθάσει να έχουμε ένα από τα πιο άδικα και άνισα ασφαλιστικά συστήματα.Για παράδειγμα,όταν άτομα ηλικίας ακόμη και μικρότερης των 50 ετών λαμβάνουν συντάξεις γήρατος και μάλιστα υψηλότερες από εκείνους που συνταξιοδοτούνται σε κανονικές ηλικίες, τότε επιβεβαιώνεται και με αυτό το ¨παράθυρο¨ ότι οι χαώδεις διαφορές διαιωνίζονται πλήττοντας το αίσθημα του δικαίου από τη μια και την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος από την άλλη.Είναι ενδεικτικό ότι οι συνταξιούχοι κάτω των 65 ετών, αποτελούν το 21% του συνόλου των συνταξιούχων.Δηλαδή ένας στους πέντε συνταξιούχους διατελεί σε πλήρη παραγωγική ηλικία.Και πριν κάποιοι σπεύσουν να διευκρινίσουν ως απάντηση ότι οι πρόωροι συνταξιούχοι αφορούν σε συντάξεις αναπηρίας ή λόγω θανάτου, ξεκαθαρίζω ότι αυτά τα παράδοξα αποκαλύπτονται στη τελευταία έκθεση του Ενιαίου Συστήματος Ελέγχου και Πληρωμών Συντάξεων «Ήλιος», που αφορούν σε στοιχεία του περασμένου Νοεμβρίου και με τη διευκρίνιση, ότι τα στοιχεία αφορούν στις συντάξεις γήρατος και όχι λόγω θανάτου ή αναπηρίας.
Αυτές οι διαπιστώσεις έρχονται να προστεθούν στο παζλ του γιατί φτάσαμε στο αδιέξοδο του συνταξιοδοτικού συστήματος, καθώς ορισμένες κατηγορίες, προνομιούχων ασφαλισμένων, εξασφάλιζαν συντάξεις σε σχετικά νεαρή ηλικία των 50, 55 ή 60 ετών, με πολύ υψηλές αποδοχές, επιβαρύνοντας όλους.Παράδειγμα από φιλικό περιβάλλον αφορά σε απόστρατο αξιωματικό του πεζικού ο οποίος σε ηλικία οριακά άνω των 40 ετών(!) συνταξιοδοτήθηκε αφού πρώτα αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ταγματάρχη.Από τα αναλυτικά στοιχεία του ΗΛΙΟΣ, προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πρόωρα συνταξιοδοτούμενων σε παραγωγικές ηλικίες πέριξ των 50 – 55 ετών προέρχονται βασικά από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ), τις τράπεζες και τα λεγόμενα «ευγενή ταμεία». Οι συγκεκριμένοι συνταξιούχοι εκμεταλλεύτηκαν ευνοϊκές διατάξεις που ίσχυαν, είτε κίνητρα εθελουσίας εξόδου.
Και για να επανέλθω στο ύψος των συντάξεων που ¨καίει¨ ,η μέση σύνταξη που λαμβάνουν οι συνταξιούχοι ηλικίας έως 65 ετών ανέρχεται σε 1.240,468 ευρώ. Αντίστοιχα η μέση σύνταξη γήρατος που λαμβάνουν οι υπόλοιποι συνταξιούχοι, ηλικίας άνω των 65 ετών, ανέρχεται σε 855,01 ευρώ.Αυτά τα νούμερα είναι αρκετά για να αποδείξουν εν τοις πράγμασι πώς ¨κάηκε¨ το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και ποιοι κατάφεραν να βγουν στη σύνταξη χωρίς ίχνος στάχτης σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία που παρακολουθεί από τηλεοράσεως τις αριστοκρατικές συντάξεις να κάνουν ¨παρέλαση¨.
