O νεοφιλελευθερισμός τροφοδοτείται και από τους εργαζόμενους

Γράφει ο Χρήστος Κώνστας

Η υπόθεση με τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ είναι λίγο έως πολύ γνωστή.Τράβηξαν χειρόφρενο γιατί απλά η διοίκηση έκρινε ότι έπρεπε να κάνει εσωτερικές μετακινήσεις, στις θέσεις που αρχικώς είχαν τοποθετηθεί , σε 21 εργαζόμενους.Και εκείνοι διοικητές στη θέση του διοικητή αποφάσισαν ότι απλά…δεν συμφωνούν.Το ότι ταλαιπωρήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι, επειδή η απόφαση τους ήρθε αιφνιδιαστικά , τελικά αποδεικνύεται δευτερεύουσας σημασίας, όσο και αν φαίνεται οξύμωρο.

Καταρχάς ,γιατί η οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης εργαζόμενων που έχουν σημείο αναφοράς την αποχή από τα καθήκοντα τους είναι  λογικό ότι έχει επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο.Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι για να εκδηλώσουν την διαμαρτυρία τους και να πιθανολογούν βάσιμα ότι μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα σε ότι αφορά τη διεκδίκηση της ικανοποίησης  των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Όμως  αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία είναι ότι η ενέργεια τους έφερε στην επιφάνεια ,με τον πιο κυνικό τρόπο ,το πώς έχει χαθεί  εκτός  από το  ΜΕΤΡΟ στη προκειμένη περίπτωση και το μέτρο ανάμεσα σε εργαζόμενους και διοικήσεις τόσο των ΔΕΚΟ όσο και των υπολοίπων φορέων του Δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Αρκετοί εργαζόμενοι, έστω και αν χαρακτηρίζονται μειοψηφία, έχουν μπερδέψει τους ρόλους τους και έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα, παρουσιάζοντας πολλές φορές ακόμη και χειρότερο πρόσωπο από διοικητές ή πολιτικούς προισταμένους που διακατέχονται από συμπεριφορές του τύπου “Το κράτος είμαι εγώ”.Συνειδητά θεωρούν ότι ο φορέας στον οποίο έχουν προσληφθεί να εργαστούν , τους ανήκει,όχι με την έννοια του φορολογουμένου πολίτη, αλλά με την έννοια του ιδιοκτήτη.Η διαφορά είναι ότι δεν έχουν ούτε την πολιτική ή διοικητική ευθύνη ούτε και το ρίσκο για την βιωσιμότητα του.Στη περίπτωση του ΜΕΤΡΟ απέδειξαν ότι θέλουν να λαμβάνουν εκείνοι τις αποφάσεις .Να καθορίζουν εκείνοι το πως και που θα εργαστούν, καίτοι η μετακίνηση τους αφορούσε στη θέση εργασίας για την οποία είχαν προσληφθεί.

Όμως αν πιστεύουμε ότι το πρόβλημα περιορίζεται  μόνο σε κάποιες δημόσιες επιχειρήσεις προφανώς και πλανόμαστε πλάνη οικτράν.Η παθογένεια της συνδιοίκησης-κατ΄ελαχιστο- διαπερνά το σύνολο του δημόσιου τομέα.Πόσοι Υπουργοί, υφυπουργοί,Γενικοί Γραμματείς, Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι , δεν έχουν δεινοπαθήσει από αντίστοιχες αντιλήψεις; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία , κάθε προσπάθεια τους για να αλλάξουν τα δεδομένα και ουσιαστικά να τολμήσουν να διοικήσουν , συναντά ανηλεή πόλεμο υπόγειο και υπέργειο.Συνήθως πάντα αυτός ο πόλεμος έχει σύμμαχο κάποια μη αμφισβητίσημη έλλειψη, όπως κενές θέσεις, και έτσι αποκτά και την εργασιακή ¨τεκμηρίωση¨ ώστε οι εργαζόμενοι να μην έρθουν σε σύγκρουση με το κοινωνικό σύνολο λόγω των επιπτώσεων που θα έχουν οι κινητοποιήσεις τους.Η συνενοχή αιρετών και μη εστιάζεται στη σιωπή τους που απορρέει από την αγωνία τους είτε να διατηρηθούν στη θέση τους, είτε να επανεκλεγούν.

Κι΄αν αυτές οι συμπεριφορές και αντιλήψεις αφορούν μόνο κάποιες μειοψηφίες,τότε οι πλειοψηφίες αποδεικνύονται ανίσχυρες αν όχι αδιάφορες για να τις απομονώσουν. Βολεύονται και εξυπηρετούνται στις περισσότερες των περιπτώσεων.Μόνο που ρίχνουν νερό στο μύλο των νεοφιλελεύθερων επιλογών που αργά ή γρήγορα θα νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των πολιτών, ότι είναι αναγκαίο κακό να μπει μια “τάξη” στη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων.Και τότε τα συνδικαλιστικά δάκρυα θα είναι μάταια αν όχι υποκριτικά.Άλλωστε το πρώτο βήμα έγινε.Έρχεται ο διεμβολισμός του δικαιώματος της απεργίας από την πίσω κερκόπορτα, την οποία όμως άνοιξαν οι ίδιοι εργαζόμενοι.