Ο Κορονοϊός μίλησε: “Αδράξτε τις στιγμές”

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος του Κορονοϊού και κατ΄επέκταση τη δεύτερης πολυημέρης φάσης των περιοριστικών μέτρων, οι τρεις στους δέκα Έλληνες ονειρεύονται ταξίδια.Όσο οι περιορισμοί θα επιμένουν τόσο θα αυξάνεται η αγωνία μας για να ανακτήσουμε όλα αυτά που μας έλειψαν.Όλα αυτά που μέχρι “χθες”ήταν αυτονόητα, σήμερα αποτελούν ζητούμενα.Είναι γεγονός οτι αυτή η βίαιη ανατροπή της καθημερινότητας μας , μας σόκαρε.Ακόμη και σήμερα και ενώ σημειώνονται καθημερινά δεκάδες απώλειες αδυνατούν πολλοί απο εμάς να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις που επιβάλλει η σοβαρότητα της κατάστασης.Όμως εκτός απο τις επώδυνες επιπτώσεις , υπάρχει και μια άλλη οπτική στα πράγματα. Γράφει ο Χρήστος Κώνστας

Η πανδημία επιβεβαίωσε με επώδυνο η αλήθεια τρόπο οτι δεν εκτιμάμε οτιδήποτε πριν το χάσουμε.Αναδείχθηκε η  αξία των στιγμών.Ένας απλός και μέχρι πρότινος ανάξιος λόγου και εμπειρίας, περίπατος στο κέντρο της πόλης και ενα ταξίδι στην  πιο μακρινή χώρα, ξαφνικά απέκτησαν σχεδόν την ίδια βαρύτητα και αξία.Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να καταγράψει ο καθένας απο εμάς,τι έχει εκφράσει αυθόρμητα ως επιθυμία πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του απο την αρχή αυτής της περιπέτειας.Πιθανολογώ βασίμως , τόσο απο την προσωπική μου εμπειρία, όσο και των προσώπων απο το στενό περιβάλλον μου , οτι θα μείνουμε έκπληκτοι απο το πόσες ¨ασήμαντες¨ και “ανάξιες” επιθυμίες του παρελθόντος αποτελούν πλέον σημαντικές και γεμάτες αξία επιθυμίες που θα θέλαμε να πραγματοποιήσουμε.

Όμως αν κάποιος κληθεί να ξεχωρίσει τη σημαντικότερη επιθυμία που του έχει αναπτυχθεί εξαιτίας των περιορισμών και των απαγορεύσεων που ουσιαστικά βιώνουμε επί εννέα μήνες  , είναι σχεδόν βέβαιο οτι θα βρεθεί απέναντι σε αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του πλέον ως η σημαντικότερη “απώλεια”. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η επαφή.Ναι, αυτές οι ήδη πληγωμένες σχέσεις που σε πολλές περιπτώσεις διακρίνονται απο το “δήθεν”, την σκοπιμότητα και το επιφανειακό πλέον αποτελούν την μείζονα ανάγκη. Αυτό το “θα τα πούμε”  απέναντι σε γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους , απο τους οποίους κανείς δεν προσδιόριζε το “πότε” .πλέον γνωρίζουμε οτι αποτελεί την πιο κενή υπόσχεση που μπορεί να δώσει κάποιος.

Αν η οικονομία διέπεται απο την αρχή οτι η κρίση γεννά ευκαιρίες.Η κοινωνική της προέκταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρεκκλίνει απο αυτή την αρχή.Αποτελεί μοναδική ευκαιρία να επαναπροσεγγίσουμε την αξία των στιγμών απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους.Απέναντι σε μικρές καθημερινές στιγμές που τελικά όπως αποδεικνύεται δεν είναι και τόσο δεδομένες.Και εν τέλει απέναντι στους εαυτούς μας.Απέναντι στην ίδια τη ζωή που γεμίζει με νόημα όταν οι στιγμές αποκτούν πραγματική αξία.Ας μη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία.