Ο δικηγόρος του διαβόλου

Το 1997 ο Κιάνου Ριβς μας συστήνεται στην μεγάλη οθόνη ως Κέβιν Λόμαξ.Ενας εξαιρετικά επιτυχημένος συνήγορος υπεράσπισης της Φλόριντα, ειδικευμένος στο να αθωώνει ενόχους έναντι αδράς αμοιβής.Αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα στην… ελληνικήν για κάθε ψυχρό πλην επιτυχημένο επαγγελματία,αυτός είναι «killer»!Η συνεργασία του με μια απο τις μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρίες στη Νέα Υόρκη, εκτινάσσει την καριέρα του αλλα ταυτόχρονα τον φέρνει αντιμέτωπο με την ηθική διάσταση αλλά και με τον Τζον Μίλτον ,το αφεντικο της νομικής εταιρείας που υποδύεται ο Αλ Πατσίνο, ο οποίος με καθαρά  μεταφυσικούς όρους μοιάζει με τον διάβολο που εκμαυλίζει συνειδήσεις.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει την ταινία θα έχουν διαπιστώσει οτι πρόκειται για ένα ηθικολογικό υβρίδιο υπερφυσικού και δικαστικού θρίλερ που, με αφηγηματικό ¨όχημα¨ το επάγγελμα του δικηγόρου, στηλιτεύει τη ματαιοδοξία και  κυρίως την έλλειψη φραγμών εμπρός στο κέρδος. Όλα αυτά βέβαια παντα με ¨όχημα¨ το δικαίωμα της υπεράσπισης ακόμη και του πιο στυγνού επαγγελματία,κάτι άλλωστε που επιβάλλει  κάθε σύγχρονο και σοβαρό κράτος δικαίου.

Οι έννοιες του καλού και του κακού δεν υπάρχουν μόνο ως ιδέα, αλλά αντικατοπτρίζονται σε δύο πρόσωπα. Και αυτά το πρόσωπα ,δεν είναι ο Χριστός και ο Αντίχριστος όπως ίσως έχουμε συνηθίσει. Αυτά τα δύο πρόσωπα μοιάζουν πολύ σε ‘μας, έχουν εκείνες τις φιγούρες που θα μπορούσαν ν’ αντιπροσωπεύουν στο σημερινό σύστημα τα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα. Τόσο ο Θεός όσο και ο Διάβολος υπακούν σ’ έναν κώδικα αξιών. Όσο αντίθετοι κι αν είναι, όσο παράλογοι και αν φαίνονται καμιά φορά, υπάρχουν και ο καθένας τους περικλείει τα στοιχεία εκείνα που σε αναγκάζουν να επιλέξεις. Θες να είσαι καλός και ενάρετος αλλά με λίγα και καλά ή να πουλήσεις την ψυχή σου ζώντας πλουσιοπάροχα;Αυτό είναι το βασικό δίλημμα που ξετυλίγεται μέσα απο την ταινία.

Αναμφισβήτητα  αποτελεί μια κινηματογραφική γροθιά στο ναρκισσισμό και στη μεγαλομανία.Στην άνευ όρων και φραγμών επαγγελματική αυτοεπιβεβαίωση.Στην αμετροέπεια και το θράσος.Στην  αναίσχυντη πρακτική μέσω της επίκλησης ανώτερων αξιών.Σχεδόν 25 χρόνια μετά  τη πρώτη προβολή της δείχνει περισσότερο επίκαιρη απο ποτέ.Ίσως μια επαναπροβολή της θα άξιζε , γιατί με τρόπο κατανοητό και εύληπτο μπορούν όσοι αδυνατούν σήμερα να ερμηνεύσουν με τη λογική τα όσα εκτυλίσσονται στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, της πολιτικης,της κοινωνικής αλλά και δικαστικής ζωής του τόπου, να πάρουν απαντήσεις.