Ο διχασμός, ο “ισαποστακισμός” και η a la carte λογική

Του Χρήστου Κώνστα*

Την περασμένη εβδομάδα στο τελευταίο άρθρο “Η (νέα) Σμύρνη φλέγεται ξανά και ο διχασμός φουντώνει¨, σημειώναμε μεταξύ άλλων «…Είναι προφανές οτι οι ευθύνες για την κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα δεν είναι ορφανές και κυρίως δεν είναι μονοδιάστατες.Όσοι επιχειρούν από την Κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να διαμορφώσουν σκηνικό του 2008 αξιοποιώντας γεγονότα και καταστάσεις ,αργά η γρήγορα θα το βρουν μπροστά τους παγιδευμένοι σε έναν αδιέξοδο διχασμό.Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να τους κάνουμε τη χάρη…».Αυτή η θέση έγινε αντικείμενο κριτικής με τις βαριές(!) κατηγορίες του “απολιτίκ” και του “ισαποστακισμού”.

Λίγες ημέρες μετά και με χρονική απόσταση από τα γεγονότα το βράδυ της 9η Μαρτίου στη  πλατεία της Νέας Σμύρνης ας διευκρινίσουμε μερικά σημεία απέναντι σε εκείνους που αρέσκονται να φορούν ταμπέλες σε οτι δεν εναρμονίζεται πλήρως με τα κομματικά τους ιδεολογήματα.Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τα βασικά.

Πρώτο σημείο.Οι οπαδοί από όποιο χώρο κι΄αν προέρχονται,κομματικό αθλητικό, οικονομικό δεν παύουν να είναι οπαδοί.Έχουν πάντα άδικο; Φυσικά και όχι.Όμως το πρόβλημα είναι οτι όταν δεν έχουν δίκιο ή το δίκιο τους αντιβαίνει τη κοινή λογική, εξαιτίας του τυφλού πάθους τους δεν μπορούν να το αποδεχτούν.Τώρα αν αυτό το πάθος βρεί αποκούμπι και στο πληκτρολόγιο τότε η κομματική εμμονή γιγαντώνεται.

Δεύτερο σημείο. Όταν μέμφονται κάποιον για “απολιτίκ” θέση εννοούν οτι δεν ταυτίζεται στη δική τους κομματική γραμμή ακόμη κι΄αν η θέση την οποία μέμφονται μπορεί να αποτυπώνει την πεμπτουσία της πολιτικής .Για εκείνους όμως είπαμε,προέχει το κόμμα, επομένως κάθε “ακοματίκ” θέση για εκείνους εκλαμβάνεται ως “απολιτίκ” με στόχο να απαξιωθεί ως ρηχή.

Τρίτο σημείο.Για τους τυφλούς κομματικούς οπαδούς όποιος δεν ταχθεί με τη δική τους θέση αυτομάτως τίθεται και απέναντι.Αν τώρα κάνει και το “λάθος” και δεν ταχθεί ούτε με τους απέναντι αλλά μόνο με τη κοινή λογική, τότε ακόμη καλύτερα γιατί θα βάλλεται πανταχόθεν ως “ισαποστακιστής”.Το να μπορεί κάποιος να παίρνει ίσες αποστάσεις, σε μια εποχή φανατισμού και ακραίου διχασμού είναι δείγμα καθαρής σκέψης, επαγγελματισμού, ενίοτε και γενναιότητας, έναντι κάθε θερμοκέφαλου. Φανταστείτε να αφεθούμε οριστικά και αμετάκλητα στη «γοητεία» των social media ,που στεγάζουν τους σύγχρονους κομματικούς στρατούς και καλλιεργούν τον παραδοσιακό διχασμό μέσα από… καναπεδάτα τσιτάτα.

Τέταρτον σημείο. Η στράτευση δεν ξεχωρίζει περιστάσεις όταν ο σκοπός είναι …ιερός, δηλαδή η πάση θυσία επιβίωση ή η άμεση κατάρρευση μιας κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης ακόμα και σε συνθήκες όπου η κοινή λογική επιτάσσει καταρχάς ψυχραιμία. Κι όποιος επιλέγει να μη μαντρωθεί στα επικίνδυνα  χαρακώματα του διαδικτύου ή του πεζοδρομίου και εσχάτως και της πλατείας, συχνά εγκαλείται αν όχι διαπομπεύεται επειδή δεν φέρει πιστοποιητικό συμπολιτευτικού ή αντιπολιτευτικού φρονήματος.

Και πέμπτον.Η χώρα έχει πληρώσει το διχασμό πριν καν οριοθετηθεί ως χώρα.Αν είναι να ξεφορτωθούμε κάποια στιγμή τους διχαστικούς , εκείνους που τρέφουν και τρέφονται από στρατούς,τότε  ναι ας μας πουν και “απολιτίκ” και “ισαποστάκηδες” .Όποια ταμπέλα κι΄αν μας φορέσουν  δεν θα καταφέρουν να κρύψουν οτι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη κοινή λογική.