Μόνιμοι πρωταθλητές η βία και ο υπόκοσμος

Γράφει ο Χρήστος Κώνστας

Πίκρα και απογοήτευση. Τα κυρίαρχα συναισθήματα του σημερινού 40αρη,50αρη κ.ο.κ., ο οποίος έχει μεγαλώσει με τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής ηλικίας του όταν  ο μπαμπάς του τον έβγαζε κάθε Κυριακή βόλτα στις κερκίδες κάποιου ποδοσφαιρικού γηπέδου. Δεν έχει σημασία η ομάδα. Άλλωστε παντού ήταν μια γιορτή. Φυσικά όπως και σε άλλες γιορτές-κοινωνικές εκδηλώσεις δεν έλειπαν ούτε και τότε οι “παρεξηγήσεις”. Αλλά μέχρις εκεί.

Νιώθεις πίκρα όταν θυμάσαι σήμερα τα εφηβικά  χρόνια του χθες. Τότε που κάθε ελεύθερο τετραγωνικό, κάθε γειτονιά σε πόλη ή χωριό φιλοξενούσε και ένα “τοπικό ματς”. Πολλές φορές τα Κυριακάτικα πρωινά ήταν  ματς- ” προθέρμανση”, πριν σφυρίξουν οι μπαμπάδες τη λήξη για να μαζέψουν τα παιδιά τους και όλοι μαζί να πάρουν το δρόμο για το γήπεδο. Αναπολείς αυτές τις στιγμές όχι μόνο ως ανάμνηση αλλά ως υπενθύμιση πως ήταν και πως έγινε αυτό που λατρέψαμε.

Νιώθεις απογοήτευση γιατί όλα αυτά τα συναισθήματα συνεχίζουν να κατακλύζουν εκατομμύρια νέους. Αλλά όχι πλέον στη χώρα μας. Γι΄αυτό και οι σημερινοί μεσήλικες που εξακολουθούν να λένε “δώσε μου μπάλα και πάρε μου τη ψυχή”, ψάχνουν μια Αγγλική μπάλα, μια Γερμανική, Ισπανική ή ακόμη και Ιταλική , για να απολαύσουν το αγαπημένο τους σπορ.

Δεν αντέχουν να παρακολουθούν το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα αποκρουστικό “θέαμα” από την αρχή μέχρι το τέλος. Εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Αυτό που αγαπήσαμε έχει μετεξελιχθεί σε περιθωριακή ενασχόληση για  χουλιγκάνους, διεφθαρμένους παράγοντες και επιχειρηματίες που επενδύουν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ,επενδύοντας έτσι σε αλλότριους σκοπούς.

Μόνιμοι πρωταθλητές και κυπελλούχοι του Ελληνικού Ποδοσφαίρου ,η βία και ο υπόκοσμος.