Μην κοιτάς ψηλά…κοίτα δίπλα σου τι γίνεται

Του Χρήστου Κώνστα*

Στην παγκόσμια ιστορία όποτε αμφισβητήθηκε-χωρίς επαρκή στοιχεία- η επιστήμη το πληρώσαμε. Το ίδιο συνέβη και στη περιβόητη πλέον ταινία “Don’t look up” , ελληνιστί : “Mην κοιτάς ψηλά”. Έτυχε να την παρακολουθήσω με το που “ανέβηκε” στην πλατφόρμα του Νetflix,χωρίς να γνωρίζω τον θόρυβο που θα επακολουθήσει. Με κέντρισε το casting γιατί η αλήθεια είναι οτι εάν στεκόμουν μόνο στη η περιγραφή της ταινίας(περίληψη)  με παρέπεμπε ευθέως σε μια φτηνή “αμερικανιά” με ένα δύσπεπτα φαντασιόπληκτο σενάριο.

Κι ’όμως πάτησα το Play σκεπτόμενος οτι δεν μπορεί όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα που πρωταγωνιστούν να έχουν ξεπέσει όλοι μαζί ,τόσο χαμηλά. Κάτι θα είδαν στο σενάριο-πέρα από το νούμερο στο συμβόλαιο τους- που θα τους έπεισε να συμμετάσχουν στη ταινία. Κι όντως είδαν αλλά όχι στο σενάριο. Στην πραγματικότητα. Στη καθημερινότητα τους. Στις Η.Π.Α ,στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στην Ασία, στην Αφρική ,στην  Λατινική Αμερική, οπουδήποτε στον κόσμο.

Τι είδαν; Toν πολιτικό κυνισμό. Την επιχειρηματική εκμετάλλευση. Την επικοινωνιακή εξαπάτηση. Τον ωχαδερφισμό. Την αυτοκτονική αμφισβήτηση για όλους και για όλα. Τον κοινωνικό διχασμό και εν τελεί την αλληλοεξόντωση. Ακόμη κι αν καταφέρουν κάποιοι να επιζήσουν με “όπλο”  τους το χρήμα, θα πρόκειται για μάταιη επιβίωση.

Μια ταινία για έναν μετεωρίτη που θα χτυπήσει τη γη και θα αφανίσει την ανθρωπότητα , γεγονός το οποίο επιβεβαιώνουν όλα τα επιστημονικά στοιχεία και τα μαθηματικά μοντέλα που τα συνοδεύουν. Όμως κανείς δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να το πιστέψει και να το αποδεχτεί. Ο πολιτικός κόσμος γιατί δεν εξυπηρετεί τα μάταια-όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια- σχέδια του. Ο μιντιακός κόσμος γεμάτος απο υπερβολές αρνείται να αποδεχθεί την υπερβολική είδηση-πληροφορία αλλά αυτή τη φορά πραγματική σε αντίθεση με τα όσα επικοινωνούσε μέχρι σήμερα. Ο επιχειρηματικός κόσμος γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί την ύπαρξη του χωρίς την ύπαρξη της αγοράς, δηλαδή των καταναλωτών. Και τέλος οι πολίτες που ζώντας σε έναν κόσμο γεμάτο υπερβολές, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις,  αδυνατούν να αποδεχτούν το αναπόφευκτο και το κυριότερο μένουν απαθείς απέναντι σε αυτό.

Μια ταινία για το φαντασιακό αύριο που ακουμπά στο πραγματικό σήμερα. Γεμάτη κοινά σημεία με τα όσα βιώνουμε ως κοινωνία στους καιρούς της πανδημικής κρίσης. Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε ψηλά για το αύριο. Μας αρκεί να σταθούμε στο σήμερα και να κοιτάξουμε δίπλα μας. Ας το κάνουμε επιτέλους!