Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού όφειλε να ξεκινήσει… απο τη Βουλή

Του Χρήστου Κώνστα

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού πλέον αποτελεί μια πραγματικότητα και όχι μια υπόθεση εργασίας.Έστω κι΄αν αυτή η πραγματικότητα αφορά επί του παρόντος συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες.Η  απόφαση αυτή δεν θα είχε πρακτικά κανένα νόημα αν δεν συνοδευόταν από κυρώσεις για όσους δεν θέλουν να κινηθούν εντός του θεσπισμένου πλαισίου.

Η αλήθεια είναι οτι για μερικές από τις επαγγελματικές ομάδες που σήμερα εφαρμόζεται η υποχρεωτικότητα και για άλλες που ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον προστεθούν στη σχετική λίστα,μάλλον καθυστερήσαμε.Η συντριπτική πλειονότητα των επιστημόνων είτε της ιατρικής είτε της νομικής  επιστήμης έχει απαντήσει επαρκώς στα όποια εύλογα ερωτήματα έχουν τεθεί στη δημόσια σφαίρα.Ως εκ τούτου το παρόν άρθρο δεν έχει να προσθέσει κάτι επιπλέον σε οτι σήμερα γνωρίζουμε.

Ωστόσο και σε αυτή τη περίπτωση πέρα από την καθυστέρηση ,ξεκινήσαμε να πιάνουμε το νήμα από τη μέση αντί για την αρχή.Και η αρχή ,όσο κι αν ακούγεται παράδοξο δεν βρίσκεται ούτε στους διαδρόμους και τις κλινικές των νοσοκομείων , ούτε στα γραφεία των δημοσίων υπηρεσιών που υποδέχονται καθημερινά πλήθος κόσμου , ούτε καν στα εστιατόρια και τα μπαρ που αποτελούν χώρους μεγάλου  και σε ορισμένες περιπτώσεις ανεξέλεγκτου συγχρωτισμού.Η αρχή βρίσκεται στη πλατεία Συντάγματος.Συγκεκριμένα εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Μέχρι σήμερα το σύνολο των κομμάτων του κοινοβουλευτικού τόξου ομονοεί στην αναγκαιότητα του εμβολιασμού.Τουλάχιστον αυτό καταθέτουν δημοσίως.Αυτό υποστηρίζουν σε κάθε ευκαιρία οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων .Ακόμη κι΄αν ασκούν σκληρή κριτική για τη διαχείριση της πανδημίας εκφράζουν την αγωνία τους για την αύξηση της εμβολιαστικής κάλυψης.Την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στον εμβολιασμό, όχι μόνο για να προστατευθεί  ο κάθε πολίτης αλλά για να προστατευθεί το σύνολο της κοινωνίας από τη διατήρηση του ιού με τη “βοήθεια” των ανεμβολίαστων , οι οποίοι του δίνουν χρόνο και χώρο για να διατηρηθεί και κυρίως να ανατροφοδοτηθεί μέσω των μεταλλάξεων.

Αυτά σε οτι αφορά τις ηγεσίες των κομμάτων.Γιατί σε οτι αφορά στα μέλη των κοινοβουλευτικών ομάδων, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.Δεν είναι μόνο οι περιπτώσεις Παύλου Πολάκη και Θεοδώρας Τζάκρη που δεν έχουν πειστεί και αφήνουν το στίγμα της αμφισβήτησης για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού.Αυτοί ακούστηκαν, γιατί τουλάχιστον το τόλμησαν.Υπάρχουν κι άλλοι βουλευτές που δεν έχουν την ίδια παρρησία.

Θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουν οι πολίτες,αν εκείνοι που νομοθετούν  περί της υποχρεωτικότητας ως αναγκαιότητα, αποδέχονται την αναγκαιότητα και για τον εαυτό τους.Θα ήταν υψηλού συμβολισμού κίνηση η αρχή της υποχρεωτικότητας ,πριν από οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα, να γίνει από τους 300 της Βουλής.Μπορούν να αναγκαστούν με τη βία,όσοι λίγοι είναι η αλήθεια, παραμένουν ανεμβολίαστοι; Φυσικά και όχι.Γι΄αυτό άλλωστε έχει προβλέψει ήδη ο νομοθέτης(δηλαδή οι ίδιοι).Όποιος από τους 300 Βουλευτές δεν θέλει να εμβολιαστεί κανένα πρόβλημα.Σε αναστολή η βουλευτική του ιδιότητα.Σε αναστολή και η κοινοβουλευτική του αποζημίωση.Αναπλήρωση της έδρας από τους επιλαχόντες των ψηφοδελτίων των κομμάτων.Όποτε αποφασίσει και αν αποφασίσει να εμβολιαστεί, επιστρέφει στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα.Ότι ακριβώς προβλέπεται για τους υγειονομικούς και τους εργαζόμενους σε μονάδες φροντίδας.Τι όχι;