Η “εργαλειοποίηση” του ποινικού κώδικα είναι το ίδιο κολάσιμη με το έγκλημα

Του Χρήστου Κώνστα

Τον τελευταίο χρόνο η χώρα γίνεται ¨θέατρο¨ αλλεπάλληλων υποθέσεων από αυτές που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε ως “συγκλονιστικές”. Από αυτές που συνηθίζουμε να περιγράφουμε ως “σοκαριστικές”,”ανατριχιαστικές”, πρωτοφανείς-μέχρι την επόμενη φορά που θα κληθούμε να διαχειριστούμε επικοινωνιακά μέσω της δημοσιογραφικής καταγραφής αντίστοιχα γεγονότα.

Μερικοί από τους πιο ειδεχθείς φακέλους του αστυνομικού δελτίου βρίσκονται  πάνω στα γραφεία των αξιωματικών της Αστυνομίας και των Εισαγγελικών και Ανακριτικών αρχών τη χώρας πριν βρουν τη θέση τους στα έδρανα των δικαστικών αιθουσών. Ας ρίξουμε μια ματιά στους πιο “βαρείς” είτε από άποψη ισχύοντος ποινικού δικαίου, είτε από άποψη κοινωνικού αντικτύπου.

Κακοποιήσεις κάθε μορφής που ήρθαν στην επιφάνεια με το κίνημα “Μe too”.

Γυναικοκτονίες, 18 γυναίκες χάθηκαν μόνο το 2021.

Ασέλγειες εις βάρος ανηλίκων(ων ουκ έστιν αριθμός για υποθέσεις που απασχόλησαν περισσότερο ή λιγότερο τη δημοσιότητα μέσα στο ίδιο έτος).

Υπέρμετρη ή ακόμη και αδικαιολόγητη χρήση αστυνομικής βίας.

Οπαδική βία που καταλήγει ακόμη και σε ανθρωποκτονίες.

Εμπρησμοί που εξελίσσονται σε εθνικές τραγωδίες κατακαίωντας μεγάλα τμήματα της χώρας, περιουσίες ακόμη και ανθρώπινες ζωές.

Ακόμη και η “ομιχλώδής”  λειτουργία δομών όπως τα γηροκομεία βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς τους ειδεχθείς φακέλους.

Εκτός απο τα προφανή κοινά σημεία που έχουν κάποιοι εκ των φακέλων αυτών μεταξύ τους, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής για όλους.

Σε όλες τις υποθέσεις –χωρίς καμία εξαίρεση- η πολιτεία είτε δρομολόγησε , είτε άνοιξε τη συζήτηση για να δρομολογηθούν νομοθετικές πρωτοβουλίες αυστηροποίησης του ποινικού κώδικα για τα εγκλήματα που αναδύονται από αυτές τις υποθέσεις.

Μάλιστα όσο πιο μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο έχουν αυτές οι υποθέσεις για όσο διάστημα διατηρούνται στην επικαιρότητα, τόσο πιο σύντομα από τις προθέσεις και τις ανακοινώσεις για να αναθεώρηση του ποινικού κώδικα, η πολιτεία περνά στην πράξη φέρνοντας  προς ψήφιση στη βουλή κάποιον νέο νόμο για να αντικαταστήσει ή να τροποποιήσει τις ισχύουσες διατάξεις.

Τα νομοπαρασκευαστικά επιτελεία των αρμόδιων υπουργείων δείχνουν να  είναι συνδεδεμένα απευθείας με τα κεντρικά δελτία ειδήσεων  και να “σκρολάρουν” επί 24ωρου βάσεως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η ετοιμότητα της νομοθετικής πρωτοβουλίας. Ωστόσο αν όντως το ποινικό μας δίκαιο είχε ήδη τόσα κενά ή τρωτά σημεία, τότε αυτό σημαίνει οτι εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι και τώρα παρεμβαίνουν ,ήταν ακατάλληλοι αν όχι ανίκανοι. Σε κάθε άλλη περίπτωση η μόνη εξήγηση είναι οτι η πολιτεία όπως εκφράζεται από τη σημερινή κυβέρνηση, την προηγούμενη και πολύ φοβάμαι και απο την επόμενη, δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει το ποινικό δίκαιο της χώρας προς τέρψιν του αδηφάγου κοινού που μετατρέπονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα -και σίγουρα πριν την ολοκλήρωση μιας κυβερνητικής 4ετίας-, σε ψηφοφόροι.

Και κάτι ακόμη. Ο κατακερματισμός του ποινικού κώδικα με αλλεπάλληλες νομοθετικές προσθήκες  προκαλεί όχι μόνο ανασφάλεια στην απονομή της δικαιοσύνης αλλά δίνει και το περιθώριο στον δράστη να πέσει στα “μαλακά” αφού το δικονομικό μας σύστημα επιβάλλει η τιμωρία να αποδίδεται με τον ελαφρύτερο νόμο από όσους ισχύουν.

Κοντολογίς, η κυβέρνηση ικανοποιεί τη “λαϊκή απαίτηση” ποντάροντας στην εκλογική εξαργύρωση και οι δράστες ικανοποιούνται γιατί ανάμεσα στο νομικό χάος  που δημιουργείται θα εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή συνθήκη για τα εγκλήματα τους. Και όλοι εμείς θεατές μέχρι το επόμενο έγκλημα που θα προκαλέσει μια ακόμη νομοθετική πρωτοβουλία.