H Ελλάδα της αυτοθυσίας που γίνεται στάχτη

Toυ Χρήστου Κώνστα

Στάχτες παντού σχεδόν κάθε καλοκαίρι.Είναι Ελληνικό φαινόμενο;Όχι.Όπου κι΄αν κοιτάξεις σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη , όπου σημειώνονται υψηλές θερμοκρασίας με ή χωρίς ανέμους ,πύρινες φλόγες ¨καλλιεργούνται¨ σκόπιμα ή όχι. Και δεν αναφέρομαι στην Τουρκία, όπου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός οτι η κρατική τηλεόραση επί τρείς ημέρες τώρα μετά από κάθε αναφορά για μεγάλη πυρκαγιά σε ελληνικά δάση,συνεχίζει το δελτίο ειδήσεων με τα πόσο ανεξέλεγκτες μαίνονται οι πυρκαγιές στην άλλη πλευρά του Αιγαίου.Kάπως έτσι ηθελημένα ή αθέλητα(!) περνά στο υποσυνείδητο του πολίτη-τηλεθεατή οτι και …δίπλα φλέγονται επομένως χωρούν και δικαιολογίες.Αυτό θα μπορούσε να τεθεί προς συζήτηση αν απέναντι δεν βρισκόταν η Τουρκία.

Όμως ταυτόχρονα με αυτή τη παραδοχή, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει οτι σε χώρες με σύγχρονες υποδομές,μέσα και φυσικά πόρους σημειώνονται αντίστοιχα φαινόμενα. Απο τις Η.Π.Α έως την Αυστραλία κάθε χρόνο κατακαίγοναι εκατομμύρια στρέμματα και φυσικά και περιουσίες ενώ δυστυχώς δεν λείπουν και ανθρώπινες απώλειες.

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες στις δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ οι πυρκαγιές συμβαίνουν πέντε φορές πιο συχνά σε σχέση με τη δεκαετία του ’70 και του ’80, καίνε έξι φορές περισσότερη γη και διαρκούν περισσότερο. Το 2015 κάηκε στις ΗΠΑ μια περιοχή ίσου μεγέθους με την Ολλανδία ή την Ελβετία.

Στην Νότια Ευρώπη κάθε χρόνο καίγονται πάνω από 3.500 τ.χλμ. δάσους και ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί όσο η κλιματική αλλαγή επιδεινώνεται και οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν. Πέρυσι, κάηκε μια ασύλληπτη έκταση στη Σιβηρία, ενώ η Αυστραλία αντιμετώπισε μια οικολογική καταστροφή.

Και επανερχόμαστε στα καθυμας. Η τεράστια διαφορά μεταξύ της Ελλάδας και των αντίστοιχων σύγχρονων κρατών είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στην πολιτεία , ακόμη και όταν όλα κρέμονται από μια κλωστή,είτε αφορούν περιουσίες ,είτε πολύ περισσότερο ζωές.

Όποιος έτυχε στη ζωή του να βρεθεί αντιμέτωπος με μεγάλη πυρκαγιά στον τόπο του , έχει και μερικές τραγικές ιστορίες να διηγηθεί. Άνθρωποι κρεμασμένοι σε αυλές και μπαλκόνια να μάχονται με τις φλόγες ,αρνούμενοι παρά τις οδηγίες και τις εκκλήσεις να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους .Ο λόγος πέρα από τον προφανή  που είναι το αίσθημα να δώσουν το αγώνα υπέρ βωμών και εστιών, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.Το γνωρίζουν ,το έχουν ζήσει ή το έχουν δει να εκτυλίσσεται πολλές φορές σε κάποια γωνιά της Ελλάδας.Να εγκαταλείπουν εστίες ,τις οποίες κανείς δεν πρόφτασε να προστατέψει.Είτε λόγω έλλειψης μέσων και δυνάμεων,είτε λόγω κακού συντονισμού,ο φόβος οτι οι πυροσβεστικές δυνάμεις επίγειες και εναέριες δεν θα καταφέρουν να βρουν χρόνο για να ασχοληθούν και με τη τη δική τους εστία ή περιοχή τους κρατά στα σπίτια τους για να δώσουν τη δική τους επικίνδυνη μάχη της …μάνικας.

Αυτές οι σκηνές επαναλήφθηκαν στο Βαρυμπόμπη και την Εύβοια.Στις Ροδιές ακόμη αντηχεί  η έκκληση μέσω του τηλεοπτικού αέρα της εγγονής προς τους Παππούδες της να εγκαταλείψουν στο σπίτι τους για να σωθούν και εκείνοι αφοπλίστηκα να της απαντούν οτι αν δεν έμεναν στο σπίτι, τώρα θα είχε καεί.

Είναι αυτό που πλανάται πάνω απο την Ελληνική κοινωνία ως αίσθηση ακόμη και ως πεποίθηση οτι πέρα από τον αγώνα ενός εκάστου πυροσβέστη και εθελοντή, ένας κακός συντονισμός,η έλλειψη σχεδιασμού, τα λιγοστά ή απαρχαιωμένα μέσα θα ακυρώσουν στην πράξη την αυτοθυσία όσων έχουν επωμιστεί με το καθήκον της κατάσβεσης των πυρκαγιών.Δεν αφορά μόνο τις φλόγες.Αφορά κάθε μεγάλη καταστροφή.Αφορά ακόμη και τα μικρά και καθημερινά. Αυτή η αίσθηση οτι ζούμε σε μια κοινωνία φωτεινών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν έναν γενικό κανόνα.Την Ελλάδα της αυτοθυσίας που γίνεται στάχτη.