Η εισβολή των Τούρκων προσφέρει “μαθήματα” εξωτερικής πολιτικής

Του Χρήστου Κώνστα

Aνεξάρτητα από την έκβαση που θα έχει η εκεχειρία στη Συρία και κυρίως τις πραγματικές της διαστάσεις, την ώρα που το PKK καλεί του μαχητές Κούρδους του ΥPG να μην τηρήσουν τη συμφωνία που προβλέπει την αποχώρηση τους από τις περιοχές που έχει υποδείξει η Τουρκία, έχουν ήδη δημιουργηθεί παγκόσμια τετελεσμένα.

Η.Π.Α και Τουρκία συμφώνησαν για την κυριαρχία μιας περιοχής που δεν ανήκει στην επικράτεια καμιάς από τις δύο χώρες.Το χειρότερο; H Παγκόσμια κοινότητα χειροκροτεί γιατί υποτίθεται ότι αποφεύγονται τα χειρότερα.Έτσι λοιπόν εξάγονται για εμάς, εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα με επίκεντρο τον νέο ενισχυμένο ρόλο της γείτονος στην περιοχή και όχι μόνο και κυρίως τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει για τα Ελληνικά και Κυπριακά συμφέροντα.Όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

  Mε το δεδομένο  ότι οι Η.Π.Α έχουν απολέσει οποιαδήποτε αξιοπιστία είχαν μέχρι πρότινος ακόμη και από τις παραδοσιακά φιλικές προς αυτήν χώρες, κατέστησε τη Ρωσία αυτομάτως ως τον ισχυρό παίκτη στην περιοχή της Συρίας. Η Μόσχα χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα κατάφερε να πετύχει αυτό που προσπαθούν άλλες δυνάμεις ξοδεύοντας εκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς. Να θέσει υπό πλήρη έλεγχο –σχεδόν έως κυριαρχία- κράτη και εθνότητες.Το κράτος της Συρίας και το έθνος των Κούρδων.

   Οι ακατανόητες ,αν όχι παρανοϊκές επιλογές του Αμερικανού πρόεδρου Ντόναλντ Τράμπ, δίνουν τη δυνατότητα στον Πούτιν να σχεδιάζει, όπως και με όποιους θέλει, την επόμενη ημέρα στη Συρία και γενικότερα στη Μέση Ανατολή.Με “όχημα” τον  Άσαντ, στον οποίο αναγκάστηκαν να προσφύγουν οι μέχρι χθες αντίπαλοι του Κούρδοι για να αποτρέψουν  την Τούρκικη εισβολή, ο Πούτιν ελέγχει πλέον το σύνολο της χώρας που μέχρι πρότινος αδυνατούσε, αφού οι Κούρδοι είχαν προσδεθεί στο άρμα της Αμερικής, πριν τους “ξεφορτώσει” με κυνικό τρόπο ο Τράμπ ,ανοίγοντας την κερκόπορτα για τον Τουρκικό Αττίλα. Όλα δείχνουν ότι ο Ερντογάν θα αποφύγει να συγκρουστεί ευθέως με τον Άσαντ που έχει την υποστήριξη της Ρωσίας.

 Τη “βρώμικη” δουλειά θα την κάνουν για λογαριασμό του οι αντικαθεστωτικοί τους οποίους προμηθεύει με πολεμικό υλικό και οι οποίοι έχουν και ένα παραπάνω λόγο -εσωτερικό- για να βάλουν εναντίον του Σύρου προέδρου που πασχίζουν εδώ και χρόνια να τον ανατρέψουν. Κάπου εδώ ουσιαστικά όμως, θα ολοκληρωθεί και το επεκτατικό σκέλος της Τούρκικης επέμβασης. Από εδώ και πέρα θα δοθεί ένας αγώνας δρόμου-πάντα με τα όπλα- για το ποιος θα καταλάβει ή θα θέσει υπό τον έλεγχο του πόλεις-κλειδιά της Συρίας.

  Ουσιαστικά ο Ερντογάν καταφέρνει να βάλει πόδι σε Συριακό έδαφος, επιτυγχάνοντας εν μέρει και το βασικό του στόχο. Την αλλαγή εθνοτικών συσχετισμών στην περιοχή με την απομάκρυνση των Κούρδων. Ο έλεγχος πόλεων επιχειρεί να επιβεβαιώσει το βασικό του σχέδιο που θα επισφραγιστεί ίσως σε δεύτερη φάση με εκτεταμένο πρόγραμμα εποικισμού, στα πρότυπα του 1974.

  Η επομένη ημέρα στις σχέσεις Κούρδων και Συριακής Κυβέρνησης.Η συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών με “ηττημένους” τους Κούρδους φαινομενικά δεν αφήνει περιθώρια για να αναρωτηθεί οποιοσδήποτε εχέφρων ποιος έχει το πάνω χέρι. Ωστόσο ο φόβος της Τουρκίας για τη δημιουργία αυτόνομου κράτους από τους Κούρδους  μεταφέρεται στον Άσαντ. Πλέον καλείται είτε να βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ένα τέτοιο σενάριο, είτε να το αφήσει να αιωρείται προσφέροντας ελπίδες αλλά πάντα με τον κίνδυνο να ξαναβρεί απέναντι του, τους Κούρδους με μια νέα συμμαχία με τις Η.Π.Α. Είναι προφανές ότι ο Ρώσικος παράγοντας θέλει να τελειώνει οριστικά με οποιαδήποτε συμμαχική δύναμη των Αμερικανών και γι ΄αυτό και θα επιδιώξει μέσω του Άσαντ την πλήρη ενσωμάτωση των Κούρδων στη Συρία απορρίπτοντας οποιαδήποτε σχέδια για αυτονομίες. Έτσι επιτυγχάνεται και ένα modus vivendi με την Τουρκία.

   Υπό αυτό το πρίσμα οι διαφαινόμενες εξελίξεις φέρνουν σε ιδιαίτερη δυσχερή θέση τον ρόλο και κυρίως την επιρροή των Αμερικανών και μαζί τους κινδυνεύουν να συμπαρασυρθούν όσες δυνάμεις δηλώνουν τυφλή πίστη απέναντι τους. Είτε παραδοσιακά,είτε συγκυριακά. Και η Ελλάδα σίγουρα είναι μια από τις δυνάμεις που κινδυνεύουν να συμπεριληφθούν σε αυτή τη κατηγορία, αν δεν φροντίσει με “χειρουργικές” κινήσεις σε διπλωματικό επίπεδο να διατηρήσει διαύλους προς όλες τις κατευθύνσεις.

  Το ιστορικό προηγούμενο των Κούρδων που “πουλήθηκαν” λες και επρόκειτο για άυλο τίτλο στη Γουολ Στριτ, αποδεικνύει ότι η μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική αργά η γρήγορα αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική.