Φόβος, συνήθεια, συνείδηση

Όταν θέλουν (στη κάθε κυβέρνηση) και ακούν και πράττουν.

Στις 20 Μαρτίου ο Διευθυντής του 6ου Γυμνασίου Ηρακλείου Μιχάλης Σφυράκης στη ραδιοφωνική συζήτηση που είχαμε στον Politica 89.8, ανέλυε το σκεπτικό του πίσω από την απόφαση του.

Ένα σκεπτικό απόφασης ,το οποίο αδυνατώ να σκεφτώ κάποιον ότι δεν μπορεί να το κατανοήσει με τα όσα συμβαίνουν καθημερινά σε σχολικές αυλές και αίθουσες.

Δυο ημέρες μετά ,ο Υπουργός Παιδείας, με αφορμή αυτή την απόφαση ,προαναγγέλλει τα αυτονόητα.

Μια εβδομάδα αργότερα , με απόφαση του Κυριάκου Πιερρακάκη τα αυτονόητα είναι γεγονός και υιοθετείται νέο πρωτόκολλο αυστηρών ποινών για τη χρήση κινητών στα σχολεία.

Οι εγκύκλιοι απαγόρευσης χρήσης κινητών ισχύουν από το 2006 ωστόσο ήταν ανεφάρμοστες σχεδόν στο σύνολο των σχολικών μονάδων καθώς δεν υπήρχαν ουσιαστικές επιπτώσεις από τη μη τήρηση τους ούτε για τους μαθητές αλλά ούτε και για τους εκπαιδευτικούς που οφείλουν να τις εφαρμόζουν.

Δυστυχώς και σε αυτή τη περίπτωση αναγκαζόμαστε να λειτουργήσουμε με το φόβο, ο οποίος στη συνέχεια θα δώσει τη θέση του στη συνήθεια για να καταλήξουμε στη συνείδηση.

Θυμηθείτε πως αποκτήσαμε συνείδηση με τις ζώνες ασφαλείας και τα κράνη.

Αν στις αρχές του 2000 η κυβέρνηση Σημίτη δεν επιδίδονταν σε ένα ανελέητο σαφάρι ελέγχων…ακόμη στις οροφές των αυτοκινήτων θα ανεβαίναμε.

Εμείς ζήσαμε (δυστυχώς) με το φόβο τη κλήσης για να το κατανοήσουμε. Μεγαλώνοντας το συνηθίσαμε και σήμερα τα παιδιά μας ζουν με τη συνείδηση οτι δεν νοείται να οδηγούμε χωρίς ζώνη ασφαλείας.

Υπάρχουν ακόμη δεκάδες εκφάνσεις τη ζωής μας για παραδείγματα είτε που βελτιωθήκαμε γιατί λειτούργησε αυτό το τρίπτυχο(φόβος, συνήθεια, συνείδηση) είτε που παραμένουμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως γιατί κανείς δεν τόλμησε να κάνει τη χρήση τους.

Όσο για εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η μόνη αποδεκτή λύση είναι οι ενημερωτικές καμπάνιες ή η απόκτηση κουλτούρας (αλήθεια πότε ακριβώς;) ας ρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά στην πραγματικότητα της ιδιοσυγκρασίας του μέσου Έλληνα ιστορικά.